POLONEZ 1.5C EKONOMICZNY

RYS HISTORYCZNY  : Powstał jako następca Polskiego Fiata 125p, który był jednak produkowany równolegle aż do 1991 roku. Samochód przeszedł kilka większych modernizacji, wprowadzono także kolejne odmiany. Samochód odziedziczył po poprzedniku większość rozwiązań technicznych, w tym: układ przeniesienia napędu, zmodyfikowane silniki, układ hamulcowy oraz zawieszenie. Nowością było 5-drzwiowe nadwozie typu hatchback. W 1988 roku wprowadzono wersję użytkową Poloneza nazwaną Truck. W 1991 roku przeprowadzono gruntowną modernizację, wprowadzając wersję Caro z mocno odświeżonym nadwoziem. Od 1996 roku dostępna była wersja sedan – Atu, rok później przeprowadzono ostatnią poważniejsza modyfikację Poloneza, wprowadzając modele Caro i Atu Plus. Od 1999 roku dostępna była także wersja Kombi. Produkcję zawieszono 22 kwietnia 2002 roku, łącznie z zestawami montażowymi wyprodukowano 1 061 807 egzemplarzy modelu w różnych wersjach. W 2021 roku w Polsce było zarejestrowanych około 33 000 egzemplarzy pojazdu . W 1974 roku w Centro Stile Fiat z udziałem polskich stylistów i inżynierów zaczęto prace projektowe nad nadwoziem oraz wnętrzem nowego modelu marki FSO. Pierwsze trzy prototypy samochodu – we wszystkich trzech wersjach nadwoziowych, z czego egzemplarz w wersji trzydrzwiowej zachował się do dziś – oznaczonego jako 125PN (Polacco Nuova – Polski Nowy) zostały stworzone już w 1975 roku. W pierwszym roku seryjnej produkcji powstało 3506 egzemplarzy Poloneza. Wraz z wprowadzeniem standardowej wersji MR83 pojawiła się wersja „kryzysowa” z bardzo zubożonym wyposażeniem oraz bez wszystkich dodatków które otrzymała wersja podstawowa pojazd wyglądał jakby ktoś nie dokończył montażu zjeżdżając z taśmy produkcyjnej lub jak ofiara kradzieży .

OPIS SZCZEGÓŁOWY : FSO Polonez 1.5C Ekonomiczny

W 1983 roku postanowiono dokonać pierwszej głębszej modernizacji Poloneza, w której ramach odmłodzony pojazd otrzymał:

gumowy spoiler na klapie bagażnika,
plastikowy chwyt powietrza na masce (dostępny już wcześniej w bogatszych wersjach wyposażeniowych),
plastikowe małe kołpaki zamiast metalowych,
polski elektroniczny zapłon silnika (wersje CE i LE),
zawieszenie tylne z resorami o dwóch piórach.
Wraz z tą modernizacją postanowiono zastosować zarówno w Polonezie, jak i w FSO 125p nowy, wzorowany na Fiacie system oznaczania wersji wyposażeniowych. Istniały następujące wersje: 1.3C, 1.3CE, 1.3 LE, 1.5C, 1.5CE, 1.5L, 1.5 LS, 1.5 LE, 2000

Oznaczenia wersji (od 1983 do 1987)

    C – podstawowa wersja wyposażenia, brak ozdobnych listew bocznych

    L – wersja wzbogacona

    E – silnik z zapłonem elektronicznym

    S – wzmocniony silnik (82 KM)

    X – wersja z najbogatszym wyposażeniem

    2000 – wersja napędzania silnikiem FIAT 2000 DOHC

W roku 1983 przeprowadzono drobną modernizację Poloneza, szumnie określając „nowy” model jako MR 83, zmiany były jednak tak naprawdę tylko kosmetyczne. Samochód z tym nadwoziem był produkowany do roku 1987, kiedy to wykonano pierwszy poważny face lifting, wprowadzając do sprzedaży model MR’87. Pomimo, iż dziś Polonez nie różni się w naszych oczach od innych samochodów pochodzących z byłych Krajów Demokracji Ludowej, w momencie swej premiery był, przynajmniej jeśli chodzi o nadwozie, autem dość nowoczesnym i mogącym konkurować jeśli chodzi o estetykę, także z produktami z „państw kapitalistycznych”. W stosunku do niezwykle popularnych wówczas samochodów z nadwoziem typu sedan, polski pięciodrzwiowy liftback był bardziej praktyczny, umożliwiał wygodny załadunek przewóz przedmiotów o znacznych gabarytach. Możliwość składania tylnej kanapy była tu tylko i wyłącznie dodatkowym atutem. Co ciekawe, nawet „wysoka krawędź załadunku”, która dziś jest solą w oku wszystkich dziennikarzy motoryzacyjnych, w owym czasie w niczym nie przeszkadzała zadowolonym użytkownikom Polonezów. Natomiast wadą bardziej dla nich zauważalną, była ograniczona widoczność z powodu szerokich tylnych słupków nadwozia, problem ten rozwiązano dopiero po 10 latach obecności samochodu na rynku, wraz z wprowadzeniem do sprzedaży modelu MR 87. Nie sposób jednak nie wspomnieć o ogromnej zalecie Poloneza, wbrew pozorom i obiegowej opinii, był to na owe czasy bardzo bezpieczny samochód, posiadający konstrukcyjne rozwiązania z zakresu bezpieczeństwa, nie będące wówczas standardem nawet w autach produkowanych „za żelazną kurtyną”. Kontrolowane strefy zgniotu w przedniej i tylnej części nadwozia czy fabryczne wzmocnienia boczne w drzwiach pojazdu, czyniły z niego konstrukcję, która nawet w latach 90-tych, nadal osiągała przyzwoite wyniki w testach zderzeniowych! Zdecydowana większość zapytanych o to osób, bez namysłu określa Poloneza MR78 / MR 83 jako najładniejszą i stylistycznie najbardziej udaną wersję nadwozia. W  1983 roku ze względu na trudności w dostawach kooperacyjnych wprowadzono do oferty Polonezy w zubożonej wersji wyposażeniowej . Z listy wyposażenia usunięto: kołpaki kół, ozdobne listwy wykończenia ścianki przedniej, zewnętrzne listwy drzwiowe, metalowe listwy ozdobne na zderzakach wraz z gumowymi nakładkami zderzaków, spryskiwacz i wycieraczkę tylnej szyby, ogrzewanie tylnej szyby, instalację radiową, światła przeciwmgłowe, wewnętrzne listwy ozdobne, kieszenie w drzwiach, rozkładaną tylną kanapę, zapalniczkę i popielniczki tylne, lampki oświetlenia wnętrza, bagażnika i schowka, światła awaryjne, programator przerwy pracy wycieraczek, obrotomierz, wskaźnik ciśnienia oleju oraz wygłuszenie komory silnika, statyczne pasy bezpieczeństwa, ceratową tapicerkę oraz wykładzinę bagażnika z Polskiego Fiata 125p zakrywającą jedynie podłogę.