GAZ 14 CZAJKA

RYS HISTORYCZNY  GAZ-14 był następcą pierwszego modelu Czajki, GAZ-13. Prace nad nowym modelem prowadzono od połowy lat 60., konstruktorami wiodącymi byli N. Juszmanow i Władimir Nosakow . Pierwsza seria prototypów z 1967 roku miała nadwozia projektu Lwa Jeriemiejewa. Samochód jednak nie został uznany za udany. Latem 1973 trzecia seria prototypów przeszła badania państwowe i została zaakceptowana do produkcji. Produkcję samochodu uruchomiono dopiero w 1977 roku, produkując około 100 rocznie. Do 1981 roku była przy tym także produkowana stara Czajka GAZ-13. Produkcję GAZ-14 zakończono w 1988 roku w związku z pieriestrojką. Łącznie zbudowano ich 1114, a ostatni – 24 grudnia 1988.

OPIS  : GAZ 14 CZAJKA

Cechą charakterystyczną systemu radzieckiego było, że luksusowe samochody, jak Czajka, były dostępne wyłącznie jako samochody służbowe dla funkcjonariuszy państwowych lub działaczy partyjnych, a przydział odpowiedniego samochodu zależał od rangi użytkownika, zgodnie z „tabelą rang”. W związku z tym, że nowy samochód był większy i bardziej prestiżowy, przysługiwał on tylko części dotychczasowych użytkowników Czajek, stojących wyżej w komunistycznej lub państwowej nomenklaturze, a część musiała „przesiąść się” na mniej prestiżowe Wołgi GAZ-24. GAZ-14 miał półsamonośne nadwozie oparte na ramie w formie X, zmodyfikowanej w stosunku do GAZ-13. Zawieszenie było takiego samego typu, jak w GAZ-13, ale zostało ulepszone. Silnik w układzie V8 nie był nowo opracowany, lecz zmodernizowany, m.in. zastosowano dwa gaźniki i zmieniono kolektor dolotowy i wylotowy. Moc silnika wzrosła ze 195 do 220 KM. Mimo większej o pół tony masy, samochód był szybszy (175 zamiast 160 km/h) i bardziej dynamiczny (rozpędzanie do 100 km/h w 15 zamiast 20 sekund), także dzięki lepszej aerodynamice. Ulepszono także hydromechaniczny układ przeniesienia napędu z trzystopniową automatyczną skrzynią biegów, w której przełożenia zmieniano już dźwignią, a nie przyciskami. Samochód był teoretycznie siedmiomiejscowy – między przednimi fotelami kierowcy i pasażera a tylną kanapą były dwa rozkładane siedzenia, lecz w praktyce wyprofilowanie tylnej komfortowej kanapy pozwalało na wygodną jazdę na niej tylko dla dwóch osób (ogółem sześciu). Samochód miał efektywny podwójny system ogrzewania oraz układ klimatyzacji (produkcji japońskiej), mieszczący się w bagażniku i obsługiwany przez pasażerów tylnej kanapy. Również z tylnej kanapy obsługiwane było radio i magnetofon. Szyby w drzwiach i antena podnoszone były elektrycznie, również elektrycznie były regulowane siedzenia. Samochód posiadał bezwładnościowe pasy bezpieczeństwa. Po raz pierwszy w ZSRR wprowadzono spryskiwacze reflektorów oraz zarówno przednie i tylne światła przeciwmgielne. Automatyczna skrzynia biegów w Czajce miała specjalny bieg defiladowy .Przekładnia z literką T zapewniała bardzo wolną jazdę na niskich obrotach z czego chętnie korzystali dostojnicy w czasie licznych parad czy defilad .