ALFA ROMEO ALFETTA 1.6

RYS HISTORYCZNY : Alfa Romeo Alfetta (Typ 116) to pięcioosobowy sedan i fastback coupé z silnikiem umieszczonym z przodu, produkowany i sprzedawany przez Alfę Romeo od 1972 do 1987 roku, z łączną produkcją ponad 400 000 egzemplarzy. Nazwa Alfetta, która w języku włoskim oznacza „małą Alfa”, wywodzi się od przydomka Alfa Romeo Tipo 159 Alfetta, odnoszącego sukcesy samochodu Formuły 1, który w swojej ostatniej (1951) iteracji łączył układ skrzyni biegów z tylnym zawieszeniem rurowym De Dion – podobnie jak jego współczesny imiennik.

OPIS  : ALFA ROMEO ALFETTA

Alfetta została zauważona ze względu na tylne położenie skrzyni biegów (sprzęgło i skrzynia biegów) oraz tylne zawieszenie rurowe De Dion – układ zaprojektowany w celu optymalizacji prowadzenia poprzez zrównoważenie rozkładu masy przód/tył, a także utrzymanie niskiego biegunowego momentu bezwładności i nisko położonego środka ciężkości. We wnętrzu modeli Coupé znajdował się nietypowy jak na tamte czasy centralny obrotomierz – sam z siebie, bezpośrednio przed kierowcą. Alfetta wprowadziła do marki nowy układ układu napędowego. Sprzęgło i skrzynia biegów zostały umieszczone z tyłu samochodu, wraz z mechanizmem różnicowym, aby zapewnić bardziej zrównoważony rozkład masy, tak jak w samochodach Alfetta 158/159 Grand Prix. Zawieszenie opierało się na podwójnych wahaczach i drążkach skrętnych z przodu oraz rurze De Dion z tyłu. W momencie opuszczania fabryki wszystkie Alfetty były oryginalnie wyposażone w opony Pirelli Cinturato 165HR14. Tylna skrzynia biegów de Dion, którą można znaleźć w Alfetcie i pochodnych – GTV, 90 i 75 – zapewniła tym samochodom doskonały rozkład masy. Zalety obsługi zostały zauważone we współczesnych recenzjach. Konstrukcja skrzyni biegów, w połączeniu z równoległobokiem układu zawieszenia Watta, wewnętrznymi hamulcami tylnymi i dobrze umiejscowionym tylnym zawieszeniem de Dion, zapewniła zrównoważoną przyczepność i prowadzenie. Konstrukcja przedniego zawieszenia była niezwykła, ponieważ zawierała niezależne wzdłużne sprężyny drążka skrętnego działające bezpośrednio na dolne wahacze poprzeczne i z oddzielnymi amortyzatorami. Limuzyna Alfetta została wprowadzona na rynek w 1972 roku, z czterocylindrowym silnikiem o pojemności 1,8 litra jako trzybryłowa, czterodrzwiowa, pięcioosobowa limuzyna typu notchback („Berlina” po włosku) zaprojektowana przez Centro Stile Alfa Romeo. Przód charakteryzował się podwójnymi, równej wielkości reflektorami, wizualnie połączonymi z centralną, wąską tarczą Alfy Romeo za pomocą trzech chromowanych listew, podczas gdy tylne światła miały trzy kwadratowe elementy. Na Salonie Samochodowym w Brukseli w 1975 roku Alfa Romeo zaprezentowała podstawowy model Alfetta 1.6 o pojemności 1594 cm³ i mocy 108 KM, wyróżniający się pojedynczymi, większymi okrągłymi reflektorami przednimi. W międzyczasie 1,8-litrowa Alfetta została przemianowana na Alfetta 1.8, a kilka miesięcy później została delikatnie przestylizowana, dodatkowo wyróżniając się od 1.6 nową osłoną chłodnicy z szerszą tarczą centralną i poziomymi chromowanymi listwami. Silniki w obu modelach to Alfa Romeo Twin Cam, z dwoma wałkami rozrządu w głowicy, 8-zaworowymi i dwoma dwugardzielowymi gaźnikami. Dwa lata później silnik 1.6 został zmodernizowany do cech zewnętrznych i wewnętrznych modelu 1.8. W 1977 roku dodano model z silnikiem o pojemności 2,0 litra. Zaprezentowana na marcowym Salonie Samochodowym w Genewie, Alfetta 2000 zastąpiła odchodzącą Alfę Romeo 2000. Ta topowa Alfetta była o 10,5 cm dłuższa od pozostałych, dzięki przeprojektowanemu przodowi z kwadratowymi reflektorami i większym zderzakom z poliuretanowymi wstawkami. Prostokątne zespoły świateł tylnych i nawiewy na słupku C zostały zmienione, podobnie jak deska rozdzielcza, kierownica i tapicerka. Zaledwie rok później, w lipcu 1978 roku, dwulitrowy model został zmodernizowany do wersji Alfetta 2000 L. Moc silnika wzrosła ze 122 KM (90 kW) do 130 KM (96 kW). Ze zmienioną tapicerką i symulowaną drewnianą deską rozdzielczą. Alfetta 2000 była sprzedawana jako Alfa Romeo Sport Sedan w Stanach Zjednoczonych, gdzie „Alfetta” była mniej rozpoznawalna niż w Europie. Model 2000 otrzymał wtrysk paliwa w 1979 roku. Pod koniec 1979 roku wprowadzono wersję turbodiesel Alfetta Turbo D, której silnik został dostarczony przez VM Motori. Oprócz plakietki na klapie bagażnika, Turbo D był wyposażony i wykończony jak topowy 2000 L, zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz. W związku z tym otrzymał obrotomierz, ale nie miał standardowego wspomagania kierownicy, pomimo dodatkowych 100 kg przenoszonych przez przednią oś. Silnik turbodiesel, pierwszy w samochodzie osobowym Alfy Romeo, miał pojemność 2,0 litra i moc 82 KM (60 kW). Alfetta Turbo D była sprzedawana głównie we Włoszech i we Francji, a także na kilku innych rynkach Europy kontynentalnej o korzystnej strukturze podatkowej. W kwietniu 1984 roku zadebiutował następca modelu Alfetta, większa Alfa Romeo 90. Pod koniec roku Alfetta Berlina została wycofana z produkcji, po tym jak w ciągu 12 lat wyprodukowano prawie 450 000 egzemplarzy. Alfa Romeo Alfetta była używana jako samochód policyjny przez karabinierów, a także przez Polizia di Stato. Stał się dobrze znany na całym świecie, ponieważ był oficjalnym samochodem eskortującym byłego premiera Włoch Aldo Moro, gdy został porwany przez Czerwone Brygady. Nazwa Alfetta przez lata była kojarzona z samochodami wyścigowymi Alfy Romeo, które już od końca lat trzydziestych startowały w zawodach sportowych. Po wojnie, bolid zaprojektowany przez Gioacchino Colombo, dosiadały takie legendy jak Juan Manuel Fangio czy Nino Farina. W latach pięćdziesiątych Alfetta zakończyła swoją karierę sportową i nazwa zniknęła na kolejne dziesięciolecia. Powróciła dopiero w latach siedemdziesiątych – tym razem w roli emblematu na tylnej klapie sedana klasy średniej, który miał zapewnić radość z prowadzenia i dostatecznie dużo miejsca dla niewielkiej rodziny.