DKW 89L KOMBI

RYS HISTORYCZNY  : DKW Schnellaster, znany również jako DKW F89 L, był furgonetką produkowaną przez DKW od 1949 do 1962 roku. Obok samochodu osobowego DKW F89 był to pierwszy pojazd produkowany przez nowy konglomerat Auto Union w Ingolstadt po ponownym uruchomieniu działalności w Niemczech Zachodnich. Nazwa modelu Schnellaster tłumaczy się z niemieckiego na angielski jako Rapid Transporter . Furgonetka była również produkowana w Vitorii w Hiszpanii przez spółkę zależną Industrias del Motor S.A. (IMOSA) od 1954 roku. W Hiszpanii DKW stał się powszechnym terminem dla każdego vana i jest używany do dziś. Fiński producent ciężkich pojazdów Suomen Autoteollisuus zmontował serię dziesięciu Schnellasterów w Karis w Finlandii na przełomie listopada 1956 roku. Pojazd został oznaczony marką Donau-Sisu. Od 1960 do 1969 roku furgonetka DKW była produkowana na licencji przez Industrias Automotriz de Santa Fe (IASFe) w Argentynie jako Auto Union Combi, Pickup, Furgón (furgonetka) i ambulans.

OPIS SZCZEGÓŁOWY : DKW 89L KOMBI

Schnellaster ma konfigurację jednoskrzynkową lub jednoprzestrzenną z przednimi kołami ustawionymi do przodu w kabinie pasażerskiej, krótką opadającą aerodynamiczną maską, napędem na przednie koła, silnikiem poprzecznym (wczesnym, tylko modele dwucylindrowe), płaską podłogą bagażnika z elastycznymi siedzeniami i przestrzeniami ładunkowymi. Te same cechy sprawiają, że Schnellaster jest prekursorem nowoczesnego minivana. Furgonetka zawierała tylne zawieszenie wahacza wleczonego zawierające sprężyny w zespole poprzeczki. Nowoczesny układ zawierał przedwojenny dwucylindrowy dwusuwowy silnik DKW F8 o pojemności 700 cm³ o mocy 20 KM (22 KM po 1952 roku). W 1955 roku furgonetka otrzymała trzycylindrową jednostkę DKW F9 o pojemności 900 cm³, o mocy 32 KM (24 kW). Układ furgonetki umożliwił płaską podłogę ładunkową zaledwie 40 cm (16 cali) nad ziemią. Został również wyposażony w duże pojedyncze tylne drzwi przymocowane do zawiasów po prawej stronie. Skrót DKW w reklamach rozwijano jako „Die Kluge Wahl” ( co oznacza po niem. „mądry wybór”). No cóż, może pod wieloma względami tak było, ale jeśli chodzi o moc, wybór nie był jednak najlepszy. Z silniczka o pojemności 700 cm3 uzyskano 22 konie – mocarz to z pewnością to nie jest. Jeśli załadowany samochód miał pokonać wzniesienia, potrzebne były modlitwy pasażerów. Przydawał się też sprawny kierowca, który przewidywał wzniesienie i odpowiednio wcześnie rozpędzał auto, i dobrze operował skrzynią biegów. Auto sprawia jednak wrażenie zwartego i sztywnego. Po prostu budzi zaufanie – od drzwi bagażnika, które przypominają nieco sejf, aż po solidny przesuwny dach. Aż dziw bierze, że tak porządnie zrobiony samochód można było kupić w zniszczonych Niemczech już w 1949 roku. Schnellaster został opracowany rok wcześniej w rekordowym tempie. Największą zaletą DKW Schnellastera jest przedni napęd. Dzięki niemu auto ma nisko położoną płaską podłogę, a co za tym idzie – olbrzymie wnętrze. Kierownicę umieszczono niemal na środku auta, może więc dla prowadzącego nie jest to najwygodniejsza pozycja, ale to drobiazg. DKW to świetne auto, z urzekającą wręcz jakością wykonania. I pomyśleć, że Niemcy leżały wtedy w gruzach.Dlatego też nikt specjalnie nie rozwodził się wówczas nad wadami napędu, którego wpływy w postaci wibracji wyraźnie było czuć na kierownicy. Dopiero od 1955 roku, aż do końca produkcji, czyli 1962 roku, pod maskę trafiał 3-cylindrowy motor o pojemności 900 cm3 i mocy 32 KM. Dlaczego więc nie modyfikowano dalej tego pojazdu? W 1965 roku Auto Union przejął Volkswagen, a zmodernizowany Schnellaster byłby przecież konkurencyjny dla T1.