BMW M1 PROCAR

RYS HISTORYCZNY  : Super sportowe coupé produkowane w latach 1978–1981 przez niemiecki koncern motoryzacyjny BMW. Pierwszy model stworzony przez BMW Motorsport – specjalną komórkę zajmującą się sportowymi BMW. Wyprodukowano zaledwie 457 aut, w tym 57 aut wyścigowych.

OPIS SZCZEGÓŁOWY : BMW M1 MOTORSPORT PROCAR

M1 to jedyny samochód produkcji BMW z centralnym silnikiem zamocowanym wzdłużnie, przeznaczony do ruchu po drogach publicznych. Był to samochód niezwykle nowoczesny jak na swoje czasy. Jednostka napędzająca koła tylne miała 4 zawory na cylinder oraz moc 204 kW (277 KM). Turbodoładowane silniki wersji wyścigowych uzyskiwały nawet do 634 kW (862 KM). Nadwozie z kratownicową ramą przestrzenną ze stali oraz elementami z włókien szklanych zaprojektował Giugiaro. Montaż samochodu miał odbywać się w fabryce Lamborghini w Sant’ Agata, lecz firma zbankrutowała po zbudowaniu kilku prototypów M1. W latach 70. firmy Lamborghini i BMW zawarły współpracę, której owocem miało być innowacyjne auto sportowe. W wyniku konfliktów została ona jednak zerwana, zaś marka BMW na własną rękę stworzyła model M1, który okazał się przełomem w historii niemieckiego koncernu motoryzacyjnego. Powód? Firma BMW nigdy wcześniej nie produkowała na masową skalę samochodu z silnikiem umieszczonym nie z przodu czy z tyłu, lecz centralnie. Inna sprawa, że owa „produkcja na masową skalę” w przypadku BMW M1 skończyła się na dokładnie 453 egzemplarzach auta, z których 20 było przeznaczonych na wyścigi. BMW M1 było sprzedawane z tylko jednym typem nadwozia, czyli 2-drzwiowym coupe. Wyróżnikiem BMW M1 były efektowne, otwierane światła i bardzo płaska, a przy tym rozłożysta sylwetka. BMW M1 dopiero po czasie zostało docenione przez krytyków. W 2004 r. magazyn Sports Car International opublikował listę najlepszych samochodów sportowych z lat 70., a BMW M1 znalazło się na niej na 10. pozycji. Mówi się o nim „bawarskie Lamborghini”. To jednocześnie komplement, jak i… prztyczek w nos, bowiem technika BMW M1 nie była tak doskonała, jak w konwencjonalnych modelach BMW. BMW M1 to legenda – bez dwóch zdań. Jest jedynym modelem BMW, który ma na tylnej klapie aż dwa znaczki. Andy Warhol potraktował jeden egzemplarz tego auta jako płótno, tym samym stworzył być może najcenniejsze BMW w historii (pojazd jest częścią kolekcji BMW Art Cars, więc raczej nigdy nie poznamy jego rynkowej wartości). Powstanie BMW M1 zawdzięczamy Jochenowi Neerpaschowi, dawnemu szefowi bardzo młodej spółki Motorsport GmbH, oraz Paulowi Roschemu – prawdziwej legendzie w środowisku konstruktorów silników. Auto powstawało we współpracy z Lamborghini (to chyba widać) i zyskało sławę m.in. dzięki startom w wyścigowej serii Procar. We wnętrzu czuć, że ten pojazd ma wyścigowy rodowód. Niełatwo się do niego wsiada. A gdy już się zajmie miejsce za pionowo ustawioną kierownicą, trudno nie zauważyć, że jakość wykonania deski rozdzielczej jest zwyczajnie niska. Pedały przesunięto na prawo względem osi kolumny kierownicy. Przed uruchomieniem auta warto poćwiczyć ich wciskanie. Z pewnością nie jest to najbardziej sportowe BMW. Owszem, jest wyjątkowe, tyle że niedopracowane, zrobione trochę na siłę. Nie dorównuje późniejszym modelom z rodziny M lekkością prowadzenia. Kierowca musi z nim walczyć. Mimo to i tak fascynuje, bo jest egzotyczne i niepoprawne. W 1979 roku szef BMW Motorsport, Jochen Neerpasch, opracował mistrzostwa jednej marki przy użyciu zmodyfikowanych wyścigów M1. Seria została stworzona, aby pomóc BMW w zbudowaniu wystarczającej liczby samochodów, aby wejść do klasyfikacji grupy 4 w Mistrzostwach Świata Marek. Nowa seria, znana jako „Procar BMW M1 Championship”, służyła jako seria wsparcia dla Formuły i obejmowała wielu kierowców Formuły w identycznych samochodach. Seria trwała dwa lata, a Niki Lauda wygrał sezon 1979, a Nelson Piquet sezon 1980. Po tym, jak BMW spełniło standardy dla grupy 4, Procars były używane przez różne zespoły w mistrzostwach świata, a także w innych seriach krajowych. Mechanicznie Procar M1 zostały gruntownie zmodyfikowane, aby spełnić wymagania wyścigów torowych. Standardowy M1 zawierał żeliwny silnik o pojemności skokowej 3,453 cm3.  Zmodyfikowany M1 Procar przez zespół kierowany pod przewodnictwem Paula Rosche, był w stanie wytworzyć 470 koni mechanicznych przy 9000 obr./min, w porównaniu do 277 KM ze standardowego silnika M1. Zachowano 5-biegową obudowę skrzyni biegów ZF z samochodu drogowego, ale z wieloma przełożeniami, a także własną chłodnicą oleju. Zawieszenie było całkowicie nowe, dodając regulowane stabilizatory bezpieczeństwa. Hamulce zostały przeprojektowane, aby dostosować zastosowanie regulowanego przez kierowcę balansu ciśnienia hamulców, podczas gdy układ hamulcowy aktywowany serwomechanizmem został usunięty. Wyścigowa zębatka kierownicza została zastosowana zamiast standardowego wspomagania kierownicy. Podnośniki pneumatyczne zostały później dodane do samochodów w sezonie 1980, aby umożliwić szybsze pit stopy. Opony wyścigowe Goodyear były używane we wszystkich samochodach. Wszystkie inne nieistotne elementy z samochodu drogowego nie zostały usunięte, zmniejszając masę Procar M1 do 1,020 kilogramów.