DODGE CHARGER ICE

RYS HISTORYCZNY:  Dodge Charger to model samochodu sprzedawany przez Dodge’a w różnych formach na przestrzeni siedmiu generacji od 1966 roku. Pierwszy Charger był samochodem pokazowym w 1964 roku. Charger została zbudowana na trzech różnych platformach w różnych rozmiarach. W Stanach Zjednoczonych tabliczka znamionowa Charger była używana w średniej wielkości samochodach typu pony, muscle carach i osobistych luksusowych coupe, a także w subkompaktowych hatchbackach; a obecny Charger to pełnowymiarowy czterodrzwiowy sedan. Charger był pozycjonowany jako droższe i bardziej luksusowe coupe, celując w segment rynku reprezentowany przez Oldsmobile Toronado i Ford Thunderbird, a nie w inne muscle cary.

OPIS SZCZEGÓŁOWY : DODGE CHARGER ICE

Cała gama nadwozi B na rok modelowy 1968 została przeprojektowana, a Charger został jeszcze bardziej odróżniony od modeli Dodge Coronet. Mniej ekskluzywny niż pierwsza generacja, nowy model charakteryzował się stylistyką butelki po coli autorstwa Richarda Siasa, z krzywiznami wokół przednich błotników i tylnych paneli. Przednia i tylna blacha została zaprojektowana przez Harveya J. Winna. Tył miał wygląd spojlera „kick up”, inspirowanego pojazdami wyścigowymi Grupy 7. Zniknięto z dachu typu fastback na rzecz „latającej przypory” podobnej do tej z Pontiaca GTO z lat 1966-67. Charger zachował ukrytą osłonę reflektora na całej szerokości, ale sterowana podciśnieniem osłona zastąpiła obrotowe reflektory napędzane silnikiem elektrycznym. Poprzednie tylne światła o pełnej szerokości zostały zastąpione podwójnymi okrągłymi jednostkami na polecenie wiceprezesa ds. stylistyki, Elwooda P. Engela. Na drzwiach i masce dodano podwójne przegrzebki. Wewnątrz widoczne były liczne „downscale’y”. Konwencjonalna stała tylna kanapa zastąpiła składane siedzenie kubełkowe. Konwencjonalna przestrzeń bagażnika obejmowała matę winylową, a nie wyłożoną wykładziną przestrzeń ładunkową poprzedniego modelu. Konsola środkowa z przodu pozostała, ale nie było środkowego podłokietnika. Obrotomierz był teraz opcjonalny, a wskaźniki elektroluminescencyjne zostały zastąpione konwencjonalną konstrukcją. Charger został przeprojektowany w 1968 roku, a do produkcji przeznaczono początkowo 35 000 egzemplarzy. Popyt był duży i faktycznie wyprodukowano 96 100 sztuk tego modelu. Bazując na platformie Chryslera B, lata modelowe otrzymały różne kosmetyczne zmiany w wyglądzie zewnętrznym i wewnętrznym, w tym: niedzielony grill, zaokrąglone tylne światła i ukryte reflektory. Układy napędowe zostały przeniesione z 1967 roku. Charger nie odniósł sukcesu w wyścigach samochodów seryjnych, takich jak NASCAR. Czasami samochód filmowy kradnie show. Jednym z takich samochodów jest napędzany na wszystkie koła, zmęczony kolcami „Ice Charger” z Fate of the Furious. W momencie, gdy Dominic Toretto ryknął na ekranie, a z bocznego wydechu buchnęły płomienie, oczy widzów były przyklejone do samochodu. Ten w pełni spersonalizowany Dodge Charger był dokładnie takim pojazdem, jakiego potrzebował nasz bohater, aby pokonać złoczyńców i uciec ze swoją załogą. W ósmym filmie, Fate of the Furious, Toretto zostaje odcięty od swojej ekipy i pracuje sam. Mistrz mechaniki powraca do tego, co zna i buduje najbardziej sękatego customowego Chargera, jakiego kiedykolwiek widziano w filmie. Musi ścigać się z atomową łodzią podwodną, przez zamarznięty islandzki fiord, niosąc ogromne urządzenie impulsów elektromagnetycznych. ICE Charger okazuje się być narzędziem do tego zadania. Dennis McCarthy z Kalifornii jest właścicielem sklepu samochodowego Vehicle Effects. Jest także koordynatorem zdjęć do filmu „Szybcy i wściekli”, będąc siłą napędową pojazdów serii od czasu Tokyo Drift. Z każdym nowym filmem z serii Fast, Universal Studios daje McCarthy’emu listę gotowych do kaskaderów samochodów do filmu, a on je buduje. Jego warsztat tworzy osiem lub więcej wersji większości samochodów bohaterów, z których każda ma inne przeznaczenie. McCarthy szacuje, że połowa samochodów, które buduje, ulega zniszczeniu podczas kręcenia filmu. Ice Charger zbudowany na potrzeby scen pościgów na Islandii to jeden agresywny muscle car. Jest utrzymywany razem z całkowicie rurową otwartą ramą. Kompozytowe nadwozie Charger drugiej generacji charakteryzuje się jednym z najszerszych dostępnych zestawów nadwozia. Błotniki są przynitowane do nadwozia, a rząd nitów wyściela przednią szybę i wszystkie otwory okienne. Silnik dudni i wystrzeliwuje płomienie przez rozwarty wydech boczny. McCarthy musi zrównoważyć silniki budowlane o wystarczającej mocy do wykonywania akrobacji, a jednocześnie wystarczająco niezawodne, aby działać w niesprzyjających warunkach na całym świecie; zdecydował się na standardowy układ napędowy dla większości samochodów z filmów Szybcy i wściekli. Ice Chargers zbudowane do kręcenia Fate of the Furious są napędzane standardowym silnikiem LS3 V8 o mocy 431 koni mechanicznych firmy Vehicle Effects współpracującym ze skrzynią biegów Turbo 400. Dźwignia zmiany biegów sidewinder znajduje się na szczycie blokowego tunelu skrzyni biegów. Szereg przełączników na desce rozdzielczej obsługuje efekty wizualne i układ napędowy. Chociaż Ice Charger dzieli swoją jednostkę napędową z innymi samochodami z serii Szybcy i Wściekli, jego układ napędowy jest całkowicie nowy. Ice Charger może pochwalić się napędem na cztery koła i trzema blokadami mechanizmów różnicowych. W przypadku scen na Islandii jego przyczepność została zwiększona dzięki ponad tysiącowi kolców w każdej oponie. Aby uzyskać postawę hot roda, Ice Charger ma znacznie większe tylne koła niż przednie. Zablokowanie mechanizmów różnicowych na dowolnej nawierzchni o większej przyczepności niż oblodzony fiord całkowicie zniszczyłoby układ napędowy. Wiele dzieł McCarthy’ego zostało zniszczonych podczas kręcenia filmów Szybcy i wściekli. McCarthy kanibalizuje większość pozostałych pojazdów, instalując ich układy napędowe w pojazdach z następnej części. Ale od czasu do czasu udaje się uratować bardzo wyjątkowy pojazd. I taki właśnie jest Dom ‘s Ice Charger który jest dumą kolekcji Muzeum Samochodów Celebrytów które to znajduje się w Branson w stanie Missouri.