FABRYKA ABARTH

Założycielem firmy Abarth był pochodzący z Górnego Tyrolu Carlo Abarth. Przedsiębiorstwo w powstało w 1949 roku. Jego symbol ukazuje skorpiona na tarczy herbowej (znak zodiaku, pod którym urodził się jego założyciel). Przedsiębiorstwo podejmowało prace nad ulepszaniem seryjnych samochodów, głównie marki FIAT, a także epizodycznie producentów Renault, Alfa Romeo i Simca. Przedsiębiorstwo to specjalizowało się głównie w przystosowywaniu silników do osiągania wyższych mocy tj. zmianie elementów układu ssącego i wydechowego oraz wyposażenia nadającego pojazdom sportowych cech. Produkowało również samochody z własnymi nadwoziami, a także wykorzystując elementy samochodów Fiata. W roku 1971 Abarth oficjalnie wszedł w skład koncernu Fiata z którym odnosił największe sukcesy. Opracowano wówczas samochody Fiat Abarth 131 Rally, dzięki którym firma została rajdowym mistrzem świata w klasie producentów roku 1977, 1978, 1979 i 1980. Po zaangażowaniu w rajdy samochodów Lancia Delta, zawieszono działalność firmy Abarth. W latach ’00 XXI wieku Abarth powróciło do użycia jako sportowa linia modeli Fiata – nazwą tą sygnowano wariant pierw Fiata Seicento, a potem – Fiata Stilo. W roku 2007 Abarth został reaktywowany jako samodzielna marka oferująca sportowe warianty miejskich modeli Fiata. Pierwszym modelem jaki ukazał się zaraz po reaktywacji marki był Abarth Grande Punto, a kolejnym – Abarth 500. W roku 2012 marka Abarth została wprowadzona do USA, a 3 lata później zakończono produkcję modelu Punto Evo. Obecnie – pomimo ambitnych planów poszerzenia oferty– gama składa się z dwóch modeli. Są to różne wariacje na temat Fiata 500 oraz Fiata 500C pod nazwą Abarth 595 i Abarth Pulse.

Carlo Abarth był dyrektorem sportowym zespołu wyścigowego Cisitalia od 1947 roku. W następnym roku producent upadł, a założyciel Piero Dusio poleciał do Argentyny. Abarth, założony przez Armando Scagliariniego, przejął aktywa Cisitalii i 31 marca 1949 r. w Bolonii powstała firma Abarth & C. Znak zodiaku Carlo, Skorpion, został wybrany jako logo firmy. Z likwidacji Cicitalia Abarth pozyskał pięć samochodów sportowych 204 (dwa kompletne Spidery i trzy niedokończone), jednomiejscowy D46 i różne części zamienne. Cisitalia 204 zostały natychmiast przechrzczone na Abarth Cisitalia 204A. Abarth przystąpił do budowy i ścigania się serią samochodów sportowych opracowanych na bazie tych ostatnich samochodów Cisitalia. Oprócz Guido Scagliariniego, w zespole wyścigowym „Squadra Abarth” znaleźli się znani kierowcy, w tym Tazio Nuvolari, Franco Cortese i Piero Taruffi. Warto zauważyć, że Tazio Nuvolari po raz ostatni pojawił się w wyścigach za kierownicą Abartha 204A, wygrywając swoją klasę w wyścigu Palermo-Monte Pellegrino 10 kwietnia 1950 roku. Oprócz wyścigów, główną działalnością firmy była produkcja i sprzedaż akcesoriów i części wyczynowych do samochodów Fiat, Lancia, Cicitalia i Simca, takich jak kolektory dolotowe i tłumiki. 9 kwietnia 1951 roku siedziba firmy została przeniesiona do Turynu;  Abarth rozpoczął swoją dobrze znaną współpracę z Fiatem w 1952 roku, kiedy firma zbudowała Abartha 1500 Biposto na mechanice Fiata. W 1957 roku Abarth zawarł umowę z Fiatem, na mocy której otrzymywał bezpośrednie honoraria za udane ukończenie zawodów. W związku z tym Abarth wystawiał swoje samochody w niezliczonych wyścigach górskich i wyścigach samochodów sportowych na całym świecie, głównie w klasach od 850 do 2000 cm3, rywalizując z Porsche 904 i Ferrari Dino na wyższych szczeblach. Ponieważ były one opłacane na podstawie liczby wyników, Abarth wystawiał swoje samochody w każdej możliwej klasie i w krajach na całym świecie. Hans Herrmann był kierowcą fabrycznym w latach 1962-1965, wygrywając 500-kilometrowy wyścig Nürburgring w 1963 roku z Teddym Pilettem. Abarth obiecał Johannowi Abtowi, że będzie mógł ścigać się samochodem fabrycznym za darmo, jeśli wygra wszystkie wyścigi, w których weźmie udział.  Abtowi prawie się to udało; Z 30 wyścigów, w których wziął udział, Abt wygrał 29 i raz zajął drugie miejsce. Abt założył później Abt Sportsline. Abarth produkował wysokowydajne rury wydechowe, dywersyfikując się w kierunku zestawów tuningowych do pojazdów drogowych, głównie dla Fiata. Wyścigowy układ wydechowy został wyprodukowany dla modeli Lambretta „D” i „LD” z 1950 roku. Oryginalne wydechy Abartha LD są teraz cennymi przedmiotami kolekcjonerskimi. Dostępne są reprodukcje, które noszą nazwę Abarth; Nie wiadomo, co Fiat o tym sądzi. W latach pięćdziesiątych Lambretta ustanowiła nawet kilka rekordów prędkości motocykli o pojemności 125 cm³, częściowo ze względu na układ wydechowy, który opracował dla nich Abarth. W 1958 roku Abarth opracował model Abarth Alfa Romeo 1000 we współpracy z mediolańskim producentem. Wysłali inżyniera, Mario Colucciego, aby nadzorował ten proces. Abarth był pod wrażeniem jego umiejętności i chociaż samochód pozostał unikatem, Colucci otrzymał stanowisko dyrektora technicznego Abartha w 1960 roku. Pierwszym projektem Colucciego był roadster z centralnie umieszczonym silnikiem i rurową ramą, wykorzystujący silnik 750 o nazwie Abarth Spider Sport. Samochód ten miał niefortunny okres ciąży i nigdy nie osiągnął większych sukcesów w zawodach, podczas gdy sam Abarth faworyzował układ z silnikiem umieszczonym z tyłu i nadal oferował oba typy. Seria Spider Sport była również budowana z pojemnościami skokowymi 700 i 1000 cm3, podczas gdy kilka późnych egzemplarzy było wyposażonych w silniki o pojemności 1300 cm3 pochodzące z Simca. Kolejny projekt Colucciego, Group 4 1000 SP, odniósł znacznie większy sukces i dał początek gamie prototypów sportowych z centralnie umieszczonym silnikiem, rurową ramą i nadwoziem z włókna szklanego. Abarth pomagał również budować samochody sportowe i wyścigowe z Porsche i Simcą. Carlo sprzedał Abartha Fiatowi 31 lipca 1971 roku. Przejęcie zostało upublicznione dopiero 15 października. Ponieważ Fiat nie był zainteresowany wyścigami Reparto Corse, przejęła je Enzo Osella. Osella pozyskała samochody, części zamienne, techników i kierowców (wśród nich Arturo Merzario) i kontynuowała działalność wyścigową, zakładając zespół wyścigowy Osella. W ten sposób dla Abartha zakończyły się czasy sportowych prototypów i wyścigów górskich. Pod kierownictwem Fiata, Abarth stał się działem wyścigowym Grupy Fiat, zarządzanym przez konstruktora silników Aurelio Lamprediego. Abarth przygotowywał samochody rajdowe Fiata, w tym Fiata 124 Abarth Rally i 131 Abartha. W grudniu 1977 r., przed sezonem wyścigowym 1978, Fiat połączył zakłady wyścigowe Abarth i Squadra Corse Lancia w jeden podmiot o nazwie EASA (Ente per l’Attività Sportiva Automobilistica, Organizacja Wyścigów Samochodowych). Cesare Fiorio (poprzednio odpowiedzialny za zespół rajdowy Lancii) został mianowany dyrektorem, a Daniele Audetto dyrektorem sportowym; Siedziba EASA została utworzona w biurach Abartha przy Corso Marche (Turyn). Połączony dział wyścigowy opracował samochód wyścigowy Lancia Beta Montecarlo Turbo Group 5, który wygrał Mistrzostwa Świata Marek w 1980 roku i Długodystansowe Mistrzostwa Świata Marek w 1981 roku. Powstał również samochód rajdowy Lancia Rally 037 Grupy B, który zdobył dla Lancii Mistrzostwo Świata Producentów w 1983 roku. 1 października 1981 roku Abarth & C. przestał istnieć i został zastąpiony przez Fiat Auto Gestione Sportiva, oddział spółki macierzystej specjalizujący się w zarządzaniu programami wyścigowymi, który działał do końca 1999 roku, kiedy to zmienił nazwę na Fiat Auto Corse S.p.A. Niektóre modele komercyjne zbudowane przez Fiata lub jego spółki zależne Lancia i Autobianchi były pod wspólną marką Abarth, w tym Autobianchi A112 Abarth, lekki i niedrogi „chłopiec wyścigowy”. A112 Abarth został wprowadzony z silnikiem o mocy 58 KM, wkrótce potem z silnikiem o mocy 70 KM, a w latach 1977-1984 produkowano specjalne „trofeum Abartha A112”. W latach osiemdziesiątych nazwa Abarth była używana głównie do oznaczania samochodów wyczynowych, takich jak Fiat Ritmo Abarth 125/130 TC. W 2000 roku Fiat używał marki Abarth do określenia poziomu wyposażenia/modelu, jak w przypadku Fiata Stilo Abarth. W dniu 1 lutego 2007 roku Abarth został ponownie utworzony jako niezależna jednostka wraz z uruchomieniem obecnej firmy, Abarth & C. S.p.A., kontrolowanej w 100% przez Fiat Group Automobiles S.p.A., spółkę zależną Fiat S.p.A. zajmującą się produkcją i sprzedażą samochodów osobowych i lekkich pojazdów dostawczych. Pierwszymi wprowadzonymi na rynek modelami były Abarth Grande Punto i Abarth Grande Punto S2000. Marka ma siedzibę w Officine 83, części starej fabryki Mirafiori. Od 2022 r. dyrektorem generalnym jest Olivier François. W 2015 roku spółka macierzysta Abartha zmieniła nazwę na FCA Italy S.p.A., co było odzwierciedleniem włączenia Fiat S.p.A. do Fiat Chrysler Automobiles, co miało miejsce w poprzednich miesiącach. W 2017 roku Abarth nawiązał współpracę z Yamahą, aby wyprodukować limitowaną edycję motocykla „Sport Heritage café racer special”. Nazwany XSR900 Abarth, bazował na rzędowym trzycylindrowym modelu Yamaha XSR900 o pojemności 847 cm³.

ŹRÓDŁO : WIKIPEDIA