FORD GT40

RYS HISTORYCZNY:  Ford GT40 to wyczynowy samochód wyścigowy zaprojektowany i zbudowany przez Ford Motor Company. Wyrósł z projektu „Ford GT” (od Grand Touring), mającego na celu rywalizację w europejskich wyścigach długodystansowych samochodów sportowych z Ferrari, które wygrało prestiżowy 24-godzinny wyścig Le Mans w latach 1960-1965. Ford odniósł sukces z GT40, wygrywając wyścigi w latach 1966-1969. Starania rozpoczęły się na początku lat 1960., kiedy Ford Advanced Vehicles rozpoczął budowę samochodu GT40 Mk I, opartego na Loli Mk6, w swojej bazie w Slough w Wielkiej Brytanii. Po rozczarowujących wynikach wyścigów, zespół inżynierów został przeniesiony w 1964 roku do Dearborn w stanie Michigan w USA, aby projektować i budować samochody przez Kara Krafta. Wszystkie wersje podwozia były napędzane serią amerykańskich silników V8 Forda zmodyfikowanych do wyścigów. W 1966 roku Ford z samochodem GT40 Mk II przerwał zwycięską passę Ferrari w Le Mans, stając się tym samym pierwszym amerykańskim producentem, który wygrał ważny europejski wyścig od czasu triumfu Jimmy’ego Murphy’ego z Duesenbergiem w Grand Prix Francji w 1921 roku.

OPIS SZCZEGÓŁOWY : FORD GT40

„40” oznaczało jego wysokość 40 cali (1,02 m), mierzoną przy przedniej szybie, co było dozwolonym minimum. Pierwsze 12 „prototypowych” pojazdów nosiło numery seryjne od GT-101 do GT-112. Po rozpoczęciu „produkcji” Mk I, Mk II, Mk III i Mk IV otrzymały numery od GT40P/1000 do GT40P/1145, a więc oficjalnie „GT40”.Współczesny Ford GT to nowoczesny hołd dla GT40. Henry Ford II chciał mieć Forda w Le Mans od wczesnych lat 1960. Na początku 1963 roku Ford podobno otrzymał wiadomość przez europejskiego pośrednika, że Enzo Ferrari jest zainteresowany sprzedażą Ford Motor Company. Ford podobno wydał kilka milionów dolarów na audyt aktywów fabrycznych Ferrari i negocjacje prawne, tylko po to, by Ferrari jednostronnie zerwało rozmowy na późnym etapie z powodu sporów o możliwość kierowania wyścigami z otwartymi kołami. Ferrari, który chciał pozostać jedynym operatorem działu sportów motorowych swojej firmy, był wściekły, gdy powiedziano mu, że nie będzie mógł ścigać się w Indianapolis 500, jeśli umowa dojdzie do skutku, ponieważ Ford wystawiał samochody Indy z własnym silnikiem i nie chciał konkurencji ze strony Ferrari. Enzo zerwał umowę ze złości, a rozwścieczony Henry Ford II polecił swojemu działowi wyścigowemu znaleźć firmę, która mogłaby zbudować Ferrari na światowym torze wyścigów długodystansowych. Technicy Forda w 1963 r. wybrali się z wizytą na wyścigi w Le Mans, gdzie ich uwagę oprócz kolejnego zwycięstwa Ferrari przykuła wyścigowa Lola GT. Brytyjski bolid nie ukończył wprawdzie zawodów (awaria), ale jego nowatorska konstrukcja z ośmiocylindrowym widlastym silnikiem Forda umieszczonym przed tylną osią zasugerowała możliwość skonstruowania w myśl tej koncepcji nowego wyczynowego Forda do startów w Le Mans. Główny konstruktor firmy Lola Eric Broadley rozpoczął prace nad nowym wozem pod kierunkiem Johna Wyera, byłego szefa Aston Martina, w nowo powołanej filii Ford Advanced Vehicles w hrabstwie Berkshire. Konstrukcja opracowywanego samochodu bazowała na sportowej Loli GT. W ramę ze stalowych rurek wstawiono przed tylną osią jednostkę V8 z Forda Fairlane, zmodyfikowaną pod kątem zawodów w Indianapolis. GT40 zadebiutowały podczas wyścigu na torze w niemieckim Nürburgring w 1964 r. Rywalizacja została przedwcześnie przerwana z uwagi na awarie skrzyń biegów. Rekordowa 300.000 widownia zadawała sobie pytanie czy trójce biało-niebieskich bolidów powiedzie się podczas dobowych zmagań w Le Mans 1964. Ekipa Forda przed startem przejawiała umiarkowany optymizm. Menadżer teamu John Wyer i główny inżynier Roy Lunn byli ostrożni. Chcieli przede wszystkim przetestować samochody w trudnych warunkach długiego wyścigu. Fordy wystartowały z drugiego i czwartego miejsca, po pierwszej godzinie Richie Ginther znajdował się na prowadzeniu, później jednak z powodu awarii przekładni Colotti musiał się wycofać. Inny Ford GT40 prowadzony przez Anglika Richarda Attwooda zakończył wyścig pożarem silnika. Phil Hill kierujący trzecim Fordem miał trudności z gaźnikiem i dlatego po 14 godzinach zajmował czwartą pozycję. Trudów wyścigu nie wytrzymała znowu skrzynia biegów, a piąte zwycięstwo świętowało Ferrari. Po tamtej porażce przeorganizowano centrum rozwojowe w Wielkiej Brytanii, a ciężar rozwoju tej konstrukcji wzięła na swoje barki amerykańska firma Kar Kraft. Tam pod okiem Carrolla Shelby’ego, sławnego twórcy AC Cobry, pokuszono się o wyeliminowanie dotychczasowych słabości. Nowa wersja, oznaczona symbolem Ford GT40 Mark II, otrzymała nowy, żeliwny ośmiocylindrowy silnik z Forda Galaxie (rozrząd OHV), który z pojemności 6981 cm3 rozwijał moc 500 KM. Skrzynia biegów Colotti przeniosła się na przód pojazdu i zyskała 5 przełożeń. Najbardziej wyraźną zmianą w nadwoziu były podwójne wloty powietrza umieszczone za bocznymi szybami, polepszające chłodzenie silnika. Powstała również alternatywna wersja napędzana silnikiem o ośmiu cylindrach 4727 cm3o mocy 380 KM. Oznaczano ją również pierwotnym symbolem GT40, a po modyfikacjach seryjne wydanie przemianowano na Forda GT40 Mark III. Samochód miał przedłużoną tylną część nadwozia, dzięki czemu zwiększyła się pojemność bagażnika. Wg niektórych źródeł wyprodukowano tylko 7 egzemplarzy. Kulminacją sezonu 1966 był znowu wyścig w Le Mans. Na starcie stanęło wówczas osiem (!) wozów GT40 Mark II z numerami startowymi od 1 do 8. Obok trzech załóg fabrycznych startowało również pięć prywatnych GT40 z silnikami 4,7 l. Zawody osobiście zaszczycił swoją obecnością Henry Ford II, który zresztą dał sygnał chorągiewką do rozpoczęcia wyścigu. Zakończył się on triumfem Fordów, które po 12 godzinach zmagań zajmowały pierwszych sześć pozycji, a w rezultacie podium w całości należało do nich. Zwycięski bolid dodatkowo po raz pierwszy przekroczył średnią prędkość na poziomie 200 km/h. Pojazd pojawił się na krótko w filmie o Jamesie Bondzie z 2002 roku, Śmierć nadejdzie jutro, jako jeden z osobistych samochodów pułkownika Tan-Sun Moona. Wśród innych klasycznych pojazdów w swojej osobistej kolekcji, pułkownik Tan-Sun Moon posiadał Forda GT40 Mk I w wyścigowych barwach „Gulf Oil”. Początkowo był przechowywany w jego bazie wojskowej w strefie zdemilitaryzowanej w Korei Północnej, obok Porsche 911 Carrera, Mercedesa Benz SL, Ferrari F355 Berlinetta i Lamborghini Diablo. Podczas wybuchowej ucieczki Jamesa Bonda z placówki zostaje zniszczone tylko Porsche. Pozostałe samochody przetrwały i są później widziane w samolocie Gravesa nad Koreą Północną. Później, gdy Graves ginie, a samolot zostaje uszkodzony, Bond i Jinx uciekają z samolotu helikopterem. GT40 jest jednym z samochodów, które wypadły z samolotu i prawdopodobnie uległy zniszczeniu. GT40 widziany w Die Another Day był w rzeczywistości repliką dostarczoną przez MDA GT40 (UK) LTD z Whimple w hrabstwie Devon. Samochód został specjalnie przygotowany, aby wyglądał jak zwycięski GT40 w Le Mans w latach 1968-69.