ŻUK A-11B

RYS HISTORYCZNY  : W 1967 roku przygotowano Żuka z drewnianą skrzynią ładunkową. Dostępny był on z silnikiem dolnozaworowym (A 09) oraz górnozaworowym (A 11). W tej wersji całkowicie oddzielono kabinę kierowcy od skrzyni ładunkowej o powierzchni 4,6 m². Samochód charakteryzował się ładownością 950 kg oraz dopuszczalną masą całkowitą 2500 kg. W 1975 roku nastąpiły zmiany. Zmodernizowano jednostkę napędową, instalację elektryczną oraz nadwozie. dźwignię skrzyni biegów zamiast w kolumnie kierownicy umieszczono w podłodze, wreszcie wycofano silnik M-20. Wersja po tej modernizacji nosiła dodatkowe oznaczenie B .

OPIS  : ŻUK A-11B

Silniki S-21 okazały się strzałem w dziesiątkę .Skonstruowane jeszcze przed II wojną światową zmodernizowane w latach 50 -tych były montowane w tych samochodach aż do połowy lat 90 -tych . Ich prosta konstrukcja sprawiała że rzadko się psuły a ich ewentualna naprawa nie nastręczała większych kłopotów .Wczesne egzemplarze Żuka A-11 można rozpoznać z zewnątrz po metalowych kołpakach takich samych jak w syrenie .Później mniej więcej pod koniec lat 80- tych miały już zmodernizowane plastikowe kołpaczki z wycięciem na cztery śruby . Dzięki wzmocnionemu zawieszeniu mógł przewozić blisko tonę ładunku ale legenda głosi że na zwykłego skrzyniowego Żuka udało się „wrzucić „ Trzy tony towaru .Kwadratowa i toporna sylwetka Żuka miała swoje zalety. Największa z nich to prostota montażu i ewentualnych napraw blacharskich. Wersja A11B – skrzyniowa była najpopularniejsza ze względu na możliwości eksploatacyjne i swobodę wrzucania różnego rodzaju gabarytów bez względu na ich rozmiar ( oczywiście po zdjęciu plandeki ) .Objętość skrzyni ograniczało tylko niebo. Skrzyniowy Żuk A11B był też ulubionym autem kamieniarzy ponieważ był pakowny i trwały.