ŻUK A-15

RYS HISTORYCZNY  : W 1968 roku rozpoczęła się produkcja wersji A 15. Był to w zasadzie Żuk A 14, model przeznaczony był jednak na rynek polski. W FSC planowano także wprowadzenie następcy dla modelu A 05. W roku 1970 wdrożono do produkcji nowy model A 07. od 1970 r. samochód eksportowano także w częściach. W 1970 roku wyprodukowano 100-tysięcznego Żuka; w tymże roku całkowita produkcja samochodu wyniosła 15 146 sztuk, z czego 6 244 sztuki wyeksportowano. W następnym, 1971 roku, powstało 17 621 Żuków, z czego 10 554 wysłano za granicę. W 1973 roku do produkcji wprowadzono wersję zmodernizowaną (oznaczana dodatkową literą M w nazwie), charakteryzowała się ona nową ścianą przednią kabiny oraz udoskonalonym systemem nawiewu. W 1973 roku wyprodukowano 25 731 egzemplarzy samochodu

OPIS  : ŻUK A-15

Samochód odróżniał się od poprzednika nowocześniejszym nadwoziem oraz praktycznymi rozwiązaniami w kabinie pasażerskiej i przestrzeni ładunkowej. Samochód wyposażony został w silnik S-21, mogło nim podróżować maksymalnie siedmiu pasażerów plus 350 kg bagażu. Żuk odniósł sukces na rynku zagranicznym, duża część z nowych samochodów trafiała na eksport. Żuki były używane przez właściwie wszelkiego rodzaju służby techniczne od pogotowia energetycznego przez wodno-kanalizacyjne po firmy telekomunikacyjne . Nawet po 1989 roku kiedy można już było kupić zachodnie samochody , Żuk miał ta przewagę nad konkurencją że był relatywnie tani , niezawodny i dzięki dużemu prześwitowi potrafił dojechać niemal wszędzie .W 1995 roku zbudowano nawet  szynowy pojazd o nazwie Mitor 1 złożony z dwóch połączonych tylnymi częściami Żuków A07.Żuki były też eksportowane do Egiptu gdzie nosiły dumną nazwę Ramzes . Model A-15 był samochodem pożarniczym stworzonym na potrzeby rynku krajowego .W 1977 roku powstała wersja A-15C przystosowana do zamontowania na przednim zderzaku autopompy. W remizach rozsianych po całej Polsce mieszkały tysiące takich czerwonych Żuków. Zostały przeznaczone do gaszenia niewielkich pożarów w miastach i wsiach ze względu na możliwość poruszania się po wąskich drogach i uliczkach . Na wyposażeniu była motopompa na specjalnym stelażu wysuwanym jak nosze w karetce , dwa aparaty tlenowe ,gaśnica , drabina umieszczona na dachu , bosaki oraz radiotelefon . Dodatkowy osprzęt stanowiła dwukołowa przyczepa na której znajdowało się 200 metrów węża strażackiego  W 1972 roku pojazd otrzymał nową kabinę kierowcy. Pojazd miał 5-cio osobową załogę .Wewnątrz pojazdu znajdował się 40 litrowy zbiornik na płyn pianotwórczy .Dzięki niemu można było spieniać wodę pobieraną z hydrantów lub np. rzeki .