ŻUK A05 POGOTOWIE ENERGETYCZNE

RYS HISTORYCZNY  : Na początku lat 60. pojawiło się zapotrzebowanie samochód dostawczy o mniejszej ładowności. FSC przygotowało z tego powodu wersję furgon Żuka – A 05. Został on zaprezentowany na XXXIV Międzynarodowych Targach Poznańskich w 1965 roku. Produkcję uruchomiono w roku 1966

OPIS  : Żuk A-05 POGOTOWIE ENERGETYCZNE

Wszędobylskie niezliczone Żuki były w latach PRL-u wozami „ Do wszystkiego”. Woziły towary ,ludzi , zwierzęta a czasami tylko powietrze gdyż w czasach komunizmu logistyka szwankowała . Wersja A-05 była odpowiedzią na pojawiające się zapotrzebowanie na samochód dostawczy o mniejszej ładowności. Charakteryzował się on ładownością na poziomie 850 kg i miał swoją ksywkę „ smutek” która wzięła się od charakterystycznego kształtu atrapy chłodnicy wygiętej jak usta w podkówkę .Chociaż sylwetka Żuka była prosta to już logo na kratce wlotu powietrza było zaskakująco awangardowe . Historia przetłoczeń, czyli właściwie elementu, który jest najbardziej rozpoznawalną  cechą Żuka jest zarówno ciekawa i prosta. W początkowej fazie projektowania dostawczaka inżynierowie chcieli zastosować gładkie blachy tłoczone. Niestety zadanie to mogło wykonać tylko kilka hut w kraju. W dodatku żadna nie posiadała wolnych mocy przerobowych, ani wystarczającej ilości surowca do wykonania dobrej jakości blachy! Dla nie wtajemniczonych blacha o dużej zawartości węgla i zanieczyszczeń ma wysoką tendencje do falowania. Zaradna i sprytna kadra inżynierska wpadła więc na pomysł, żeby panele blaszane dodatkowo przetłaczać(pozwalało to na wykorzystanie ogólnodostępnej blachy 2 gatunku). Podobna historia stoi za wyjątkowo niefortunnym patentem jakim są odsuwane szyby boczne. Żuk w założeniu miał posiadać mechanizm opuszczania szyby na korbkę, stosowany z powodzeniem do dzisiaj w przemyśle motoryzacyjnym. Niestety koszt i możliwości produkcji tego elementu w końcu lat 50 były nie osiągalne. Zasadniczo można by wymieniać tak po kolei prawie wszystkie części tego pojazdu. Właściwie to Zuk jest właśnie sumą uproszczeń i oszczędności, co pokazuje jak trudne zadanie mieli konstruktorzy w powojennej Polsce. Samochód przechodził liczne zmiany i udoskonalenia, w tym zmianę umiejscowienia zawiasów drzwi na przedni słupek. W 1966 roku poszerzono gamę modelową żuka o wersję A05 – Furgon. Na bazie tej odmiany nadwoziowej powstał samochód gaśniczy A14, który stworzono na specjalne zamówienie rządu egipskiego. Pomysł okazał się na tyle udany, że w 1968 do produkcji wdrożono polską odmianę o oznaczeniu A15. Ciekawostką konstrukcyjną w żukach furgonach z pierwszych lat są drzwi boczne. Ponieważ ilość karoserii typu furgon była na tyle mała, że nie opłacało się inwestować w specjalne wytłoczki do produkcji drzwi wejściowych „na pakę” (wynikało to bezpośrednio z tego, że miano pierwszej furgonetki PRL dzierżyła Nysa), powstawały one poprzez dospawanie brakującego narożnika do drzwi przednich. O ile samochody pożarnicze od początku były wyposażane w mocniejszy silnik górnozaworowy o oznaczeniu S-21, o tyle w przypadku wersji stricte dla rolnictwa trzeba było na to poczekać do pierwszej połowy lat 70. Wynikało to z faktu, że Żuki dosyć dobrze sprzedawały się za granicę. Dlatego, aby uatrakcyjnić ofertę w pierwszej kolejności wzmocnione silniki montowano w egzemplarzach przeznaczonych na eksport. Lata 70 przyniosły dla Żuka jeszcze inne ważne zmiany, ale to już inna historia. Prezentowany model to samochód Pogotowia Energetycznego działającego w ramach Zakładu Sieci i Zasilania którego to zadaniem było utrzymaniem w sprawności technicznej systemu sterowania stacjami trakcyjnymi. Główny zakres  działalności zakładu to kompleksowa obsługa prac elektroenergetycznych dla potrzeb dużych i średnich budów, remontów ulic, rozjazdów czy też ciągów komunikacyjnych oraz konserwacja i eksploatacja infrastruktury technicznej taboru tramwajowego.