PF 125P Sanitarka podwyższony

RYS HISTORYCZNY  : Wprowadzenie w 1972 roku do produkcji wersji kombi Polskiego Fiata 125p umożliwiło opracowanie na jej bazie nowej sanitarki dla służby zdrowia, która mogłaby zastąpić wykorzystywane w tej roli Warszawy. Sanitarka z podwyższonym dachem została skonstruowana w odpowiedzi na zapotrzebowanie przedstawicieli służby zdrowia . Wskazywali oni że w zwykłej wersji jest zbyt mało miejsca na przeprowadzenie zabiegów ratujących życie . Oficjalnie auta powstały w czynie społecznym pracowników Żerania (z okazji VII Zjazdu PZPR) specjalnie dla warszawskiego pogotowia i podobno było ich 110 sztuk. Fiaty z wysokim dachem można było jednak zobaczyć także w innych polskich miastach. Z racji relatywnie dużych kosztów przeróbki szybko się z tego pomysłu wycofano. Fanom 125p i polskiej kinematografii polecamy uważne obejrzenie dwóch filmów z 1976 roku: „Bruneta wieczorową porą” Stanisława Barei oraz „Przepraszam, czy tu biją?” Marka Piwowskiego, w których takie karetki „grały”.

OPIS  : Fiat 125p Sanitarka podwyższony

Zmiany w „dużym fiacie kombi” do pełnej wersji sanitarnej przeznaczonej dla pogotowia ratunkowego obejmowały m.in.: zamontowanie za fotelem kierowcy wysuwanych noszy na prowadnicach, siedzenia dla lekarza (lub pielęgniarki / położnej), aparatury tlenowej oraz radiotelefonu. Stosowano inny kolor tapicerki- wnętrze pojazdu wykończone było błękitną tapicerką ze skaju, a na dachu wprowadzono sygnalizację świetlno-dźwiękową (początkowo jedna lampa, w latach 80-tych dwie lampy i sygnalizator dźwiękowy na belce) oraz wywietrznik na dachu. Koło zapasowe umieszczone było w pionie po lewej stronie noszy i dostępne po otworzeniu tylnych drzwi od strony kierowcy (również w wersji wystawowej, fabrycznie znajdowało się ono pod podłogą bagażnika). Z przodu, przed fotelem pasażera umieszczono radiotelefon (firmy Radmor). Jego antena znajdowała się na podszybiu przednim po stronie kierowcy. Samochód był przystosowany do przewożenia wyposażenia specjalnego np. butla tlenowa, przenośny aparat tlenowy, walizka z narzędziami lekarskimi, szyny Kremera, deska do usztywnienia kręgosłupa, itp.. Zmatowiono także tylne szyby w pojeździe, a pod przednim zderzakiem zamontowano reflektory przeciwmgielne. Istniała także wersja sanitarna o znacznie uboższym wyposażeniu specjalistycznym stosowana w tzw. lecznictwie otwartym. Karetka przechodziła kolejne modernizacje (głównie związane ze zmianami w ogólnej produkcji) na początku lat 80. Karetki Pogotowia Ratunkowego w momencie ich wydawania do poszczególnych jednostek były pomalowane w kolorze kości słoniowej, natomiast w 1991 r. pojazdy te malowano na biało. Oznakowanie oraz radiotelefon (ewidencjonowany) otrzymywały one po przydzieleniu do właściwej kolumny transportu sanitarnego. Oznakowanie karetek obowiązkowo zawierało równoramienny krzyż w kolorze granatowym (często w kole z obwódką o białym lub bezbarwnym tle) malowany na drzwiach kierowcy i pasażera. Bezpośrednio pod nim lub pod listwą znajdował się napis informujący o przynależności do poszczególnych kolumn transportu sanitarnego. W późniejszym czasie w miejsce równoramiennego krzyża wprowadzono tzw. Gwiazdę Życia.  Polski Fiat 125p, a później FSO 125p w służbie medycznej był wykorzystywany przez ponad trzy dekady. Produkcję sanitarek rozpoczętą w 1972 r. oficjalnie zakończono w roku 1991, ale były one eksploatowane jeszcze przez kolejne lata.