GAZ 21 WOŁGA SERIA 1

RYS HISTORYCZNY : GAZ M-21 Wołga był następcą samochodu M-20 Pobieda . Prace nad nowocześniejszym samochodem średniej klasy rozpoczęto w zakładach GAZ w 1951 roku, jeszcze pod kierunkiem głównego konstruktora, Andrieja Lipharta. Wstępny projekt samochodu był gotowy w listopadzie 1953 ale dopiero 10 października 1956 z taśmy zjechały pierwsze trzy egzemplarze seryjne tego modelu. Produkcja ruszyła jednak faktycznie dopiero od początku kolejnego roku, a samochód trafił do sprzedaży od 1 marca 1957. Do 1970 roku zbudowano ogółem 639 478 Wołg pierwszego modelu (wraz z wersją kombi). W kwietniu 1958 roku na Wystawie Światowej w Brukseli zaprezentowano nową stylizację samochodu. Wołgi drugiej serii były produkowane od 1959 roku i różniły się od poprzedniego modelu przede wszystkim stylizacją. Zmiany wprowadzano stopniowo od listopada 1958, a dopiero od wiosny 1959 roku produkowano samochody z kompletem zmian i oznaczeniem nowego modelu. Łącznie zbudowano do 1962 roku ok. 140 000 samochodów drugiej serii

OPIS  : GAZ-21 Wołga  ( seria I )

Pierwsza seria Wołgi M-21 odróżniała się zewnętrznie od prototypów i późniejszych serii dwoma chromowanymi poziomymi żebrami na atrapie chłodnicy, o różnej grubości, w chromowanej ramce. Elementem wyróżniającym jej stylizację był chromowany medalion z wypukłą pięcioramienną gwiazdą pośrodku atrapy. Elementy te, oraz często stosowane do początku lat 60. dwukolorowe malowanie, podkreślały dynamiczną stylistykę nadwozia. Na masce umieszczono metalową figurkę skaczącego jelenia – symbolu miasta Gorki . Wizerunek jelenia był także na plakietce GAZ z przodu maski i na kierownicy. W skład wyposażenia standardowego Wołgi wchodził radioodbiornik Zakładów Muromskich na fale długie i średnie, zegar na desce rozdzielczej po stronie pasażera oraz elektryczna zapalniczka. Nietypowym rozwiązaniem, stosowanym we wszystkich modelach rodziny GAZ-21, był prędkościomierz wystający ponad deskę rozdzielczą, z półkolistą przezroczystą skalą (podobny do wskaźników Astra-Dial z modeli Forda w 1954 roku). Nowoczesnym rozwiązaniem technicznym samochodów Wołga, które się nie sprawdziło w praktyce, był centralny układ smarowania przedniego zawieszenia i mechanizmu kierowniczego po naciśnięciu pedału, stosowany do 1961 roku (samochody brudziły smarem ulice, ponadto często obrywały się przewody). M-21 Wołga była jedynym samochodem średniej klasy produkowanym w tamtym czasie w ZSRR, plasującym się pomiędzy popularnymi modelami Moskwicza, a luksusowymi limuzynami służbowymi GAZ-13 Czajka, nieoferowanymi na rynku prywatnym. Posiadanie Wołgi było szczytem ambicji zwykłych obywateli, a z racji komfortu, pojemności i rozkładanych siedzeń, samochód ten szczególnie dobrze nadawał się do turystyki zmotoryzowanej, która stała się popularna w ZSRR w tym okresie. Oprócz użytkowników prywatnych Wołgi były powszechnie spotykane jako samochody służbowe w instytucjach państwowych i organizacjach partii komunistycznej, używane przez funkcjonariuszy niższego i średniego szczebla – typowo w kolorze czarnym. Znaczącym użytkownikiem były resorty siłowe – milicja (oznakowane i nieoznakowane radiowozy, także silniejszych wersji S), państwowa inspekcja drogowa GAI, KGB. W Polsce, oprócz samochodów nieoznakowanych używanych przez MO i SB, służyły także jako oznakowane radiowozy milicyjne. Prezentowany model to radiowóz  Militsiya (milicja) działającej w ZSRR.