GAZ M20W POBEDA

RYS HISTORYCZNY : GAZ M-20 Pobieda to radziecki samochód osobowy klasy średniej, produkowany seryjnie w Zakładach Samochodowych im. Gorkiego (GAZ) w latach 1946-1958, a w Polsce w latach 1951-1973. Indeks fabryczny modelu to M-20. Samochód osobowy jest trzecią generacją samochodów GAZ i jest następcą modelu M-1. 28 czerwca 1946 roku rozpoczęto seryjną produkcję samochodów Pobieda. Do 31 maja 1958 roku wyprodukowano łącznie 241 497 samochodów, w tym 14 222 kabriolety i 37 492 taksówki. Tysięczny samochód zjechał z linii montażowej dopiero w lutym 1948 roku – wydarzenie to zostało uwiecznione przez fabrycznego fotografa Nikołaja Dobrowolskiego, dzięki czemu możemy ocenić szczegóły wykończenia samochodów wyprodukowanych w tym okresie. Samochód widoczny na zdjęciu ma już „piętrową” okładzinę chłodnicy, ale nadal z felgami reflektorów, pomalowanymi w kolorze nadwozia, a nie w chromie, jak w późniejszych samochodach 2 serii produkcyjnej. Ponadto samochody pierwszej produkcji nie posiadały nagrzewnicy i kierunkowskazów, a dodatkowo zastosowano starą niezsynchronizowaną skrzynię biegów z GAZ M-1 z dźwignią zmiany biegów w podłodze. Ze względu na pośpiech w wypuszczaniu serii, testy Pobedy początkowo prowadzono w ramach programu przyspieszonego, co nie pozwoliło w pełni zidentyfikować wad w jej konstrukcji. Teraz, dzięki wymuszonej przerwie w produkcji, możliwe stało się przeprowadzenie pełnoprawnych testów samochodu, w tym badań właściwości dynamicznych i zdolności przełajowych przeprowadzonych w NAMI, pomiar sztywności nadwozia i ocena jego wytrzymałości zmęczeniowej na stanowisku wibracyjnym. W związku z tym dokonano niezbędnych zmian w konstrukcji samochodu. Prace prowadzone w związku z przymusowym wyłączeniem przenośnika objęły 346 części oraz ponad 2000 narzędzi i urządzeń biorących udział w produkcji, w tym stemple użyte do produkcji karoserii, wymagały całkowitego ponownego wydania całej dokumentacji konstrukcyjnej samochodu. Do montażu zmodernizowanego wagonu przeznaczono nowy warsztat z bardziej zaawansowanymi przenośnikami przewodów, a nie taśmowymi, co pozwoliło radykalnie podnieść poziom kultury produkcji. W latach 1948-1949 z linii montażowej zaczęły zjeżdżać Pobieda z 2 serii produkcyjnej, a wyprodukowane wcześniej maszyny ze stwierdzonymi wadami zwracano do zakładu w celu ich usunięcia. Głównym ulepszeniem było udoskonalenie korpusu, którego tłoczone panele w pierwszych wydaniach były związane z pęknięciami i zniekształceniami spowodowanymi niedoskonałymi formami. Dzięki temu udało się radykalnie zmniejszyć ilość cyny lutowniczej używanej do niwelowania ubytków. Zmniejszono wysokość tylnej kanapy, co zapewniło większy komfort wyższym pasażerom. Po raz pierwszy w ZSRR samochód osobowy jest wyposażony w nagrzewnicę. Od października 1950 roku w miejsce przestarzałej skrzyni biegów zaczęto montować zsynchronizowaną skrzynię biegów opartą na jednostce GAZ-12 z dźwignią sterującą na kolumnie kierownicy. Wymieniono również przekładnię główną firmy Emka na nową, a zamiast mechanicznych kierunkowskazów zamontowano kierunkowskazy świetlne.

OPIS  : GAZ-M20W

W 1949 roku samochód M-20 i jego twórcy zostali uhonorowani Nagrodą Stalinowską. W tym samym czasie opanowano produkcję modyfikacji M-20B z otwartym nadwoziem, ze względu na niedobór blach stalowych walcowanych na zimno w radzieckim przemyśle. W 1955 roku rozpoczęto produkcję zmodernizowanej Pobiedy 3 serii produkcyjnej, która otrzymała własne oznaczenie „M-20V”. 30 maja 1958 roku z linii montażowej zjechał ostatni egzemplarz Pobiedy, który od razu trafił do muzeum fabrycznego. W 2019 roku okazało się, że Grupa GAZ zarejestrowała znak towarowy Pobieda, który został odświeżony nowoczesnym logo. Znak ten należał do całej listy towarów i usług – samochodów, części zamiennych i różnego rodzaju wyposażenia. Druga seria GAZ-20B-30B (od 1 listopada 1948 roku otrzymał grzałkę i przednią szybę, dla poprawy charakterystyk dynamicznych zmieniono przełożenie przekładni głównej z 4,7 na 5,125, od października 1948 nowe sprężyny paraboliczne; od października 1949 roku nowy termostat; od 1950 r. nowe, bardziej niezawodne zegarki; od 1 listopada 1949 r. montowano go na nowym przenośniku; od października 1950 roku otrzymał nową osłonę boczną skrzyni biegów od ZIM z wahaczem i dźwignią na kolumnie kierowniczej i mniej więcej w tym samym czasie – nową pompę wody) – nadwozie typu sedan fastback, silnik 4-cylindrowy, moc 50 KM, od 1955 roku – 52 KM (M-20), seria masowa (184 285 egzemplarzy, w tym M-20V i około 160 tys. wszystkich modyfikacji do M-20V). Oprócz oryginalnego „bezskrzydłego” kształtu, nadwozie Pobiedy wyróżniało się również wysokością zmniejszoną o 15-20 centymetrów w porównaniu do samochodów tej samej klasy. Wynikało to z nisko położonego środka ciężkości i lepszej stabilności. Silnik został przesunięty do przodu, w przestrzeń nad belką niezależnego przedniego zawieszenia, co umożliwiło również obniżenie maski i całego samochodu. Dla 1946 roku (początek produkcji Pobiedy) układ ten można określić jako zaawansowany. Pozwoliło to na bardziej racjonalne ułożenie pasażerów w nadwoziu i poprawę prowadzenia, a także znaczne obniżenie współczynnika oporu powietrza, który jak na tamte lata był rekordowy na poziomie 0,34. Drżenie w kabinie podczas jazdy po drogach o niskiej jakości zostało zmniejszone poprzez zmniejszenie wysokości poduszek siedziska w stosunku do drogi. Według tych wskaźników Pobieda w momencie rozwoju produkcji była na równi z zagranicznymi modelami najnowszego rozwoju – modelami Kaiser-Frazer z 1946 roku i modelami Studebaker z 1947 roku i wyprzedzała o kilka lat większość pierwszych powojennych samochodów – większość zagranicznych firm doszła do podobnych rozwiązań układowych i stylistycznych w modelach masowych później, powiedzmy, British Standard, amerykański Hudson i Packard – w roku modelowym 1948, Ford i Chevrolet – w 1949 roku. Przemiana ta została oceniona w tamtych latach jako rewolucyjna i towarzyszyła jej aktywna kampania reklamowa. Pobieda była jednym z pierwszych radzieckich samochodów, które otrzymały hamulce hydrauliczne. Od 1955 roku produkowano zmodernizowany model samochodu M-20W (ros. М-20В). Oprócz drobnych ulepszeń mechanicznych, m.in. mechanizmu kierowniczego, unowocześniono atrapę chłodnicy, która otrzymała trzy grube chromowane poziome żebra, zunifikowane z modelem.