PONTIAC FIREBIRD II

RYS HISTORYCZNY:  Pontiac Firebird – samochód sportowy typu pony car klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Pontiac w latach 1967 – 2002. Pontiac Firebird II został zaprezentowany po raz pierwszy w 1970 roku.

OPIS SZCZEGÓŁOWY : PONTIAC FIREBIRD 2 GENERACJA

Debiut drugiej generacji modelu Firebird odbył się w lutym 1970 roku. Nowy pojazd cechował się opływowym nadwoziem typu fastback, z przodu zastosowano pojedyncze reflektory, oraz dzieloną atrapę chłodnicy. Samochód otrzymał zderzaki w kolorze nadwozia, wykonane z gumy Endura. W przypadku drugiej generacji zrezygnowano z produkcji nadwozia typu kabriolet. Ze względu na niewielki popyt Firebird nie otrzymał również silników OHC 6 znanych z poprzedniej generacji, ich miejsce wypełniły słabsze R6 OHV Chevroleta. W pierwszym roku produkcji Firebird występował standardowo z jednostką R6 o pojemności 250 in³ i mocy 157 KM. Odmiana Firebird Esprit była napędzana przez jednostkę 350 in³ o mocy 259 KM. Stosowano także jednostki 400 in³ w wariancie Ram Air III (335 KM) i Ram Air IV (345 KM), współpracujące z przekładniami automatycznymi Turbo Hydra-Matic 350/400 o trzech przełożeniach. Aby przystosować silniki do zasilania paliwem o niższej zawartości ołowiu, zarząd GM wyznaczył maksymalny stopień sprężania na poziomie 8,5: 1. W roku 1971 wszystkie marki koncernu GM rozpoczęły publikowanie mocy netto zamiast mocy brutto, starając się złagodzić rosnące stawki ubezpieczeniowe w segmencie pony car. Rocznik 1971 doczekał się kilku niewielkich poprawek technicznych, zastosowano również kubełkowe fotele przednie, kołpaki kół oraz dłuższe drzwi, ułatwiające wsiadanie. Podstawowym źródłem napędu pozostawała sześciocylindrowa jednostka 4,1 l o mocy 147 KM. Esprit występował z jednostką 350 in³ (L30) o mocy 253 KM, która, wykorzystując podwójny układ wydechowy, była także standardem odmiany Formula. Dostępne były również jednostki 400 in³ mocy 304 KM. Odmiana Trans Am otrzymała zupełnie nową jednostkę o pojemności 455 in³ (7,5 l), która występowała w dwóch wariantach – L75 i LS5. Pierwsza z nich legitymowała się mocą 325 KM, zaś LS5 (455 H.O.) osiągała 335 KM. W owym czasie powszechnie podawano moc silnika w normach bhp i whp. W roku 1972 rynek muscle cars znalazł się w głębokim kryzysie, rozważano zaprzestanie produkcji modelu Firebird. Poziom sprzedaży spadł o prawie połowę w porównaniu z ubiegłym rokiem, jedną z przyczyn był blisko półroczny strajk pracowników fabryki w Norwood. 1100 egzemplarzy zezłomowano jeszcze w fabryce, gdyż nie mogły one spełnić nowych przepisów zderzeniowych. Nowe przepisy federalne wymagały wzmocnienia pasa przedniego. Postępowało obniżanie mocy maksymalnej silników. Firebird dostępny był z jednostkami napędowymi 250 o mocy 112 KM, 350 o mocy 162 KM, lub 177 KM z podwójnym układem wydechowym. Nadal oferowano silniki 400 o mocy 177 KM lub 253 KM oraz 455 (304 KM). Rocznik 1973 charakteryzował się nieznacznie zmodernizowanym pasem przednim nadwozia z nową atrapą chłodnicy oraz poprawionym zderzakiem Endura spełniającym ostrzejsze normy bezpieczeństwa. Podczas gdy konkurencyjne pojazdy segmentu muscle cars stopniowo wycofywano z produkcji, Pontiac zaoferował mocną jednostkę 455 Super Duty, osiągającą 290 KM. Silnik ten odznaczał się kutymi tłokami, okrągłymi kanałami wydechowymi oraz suchą miską olejową. 455-SD stanowił alternatywne źródło napędu odmian Formula oraz Trans Am, które stały się wówczas najmocniejszymi samochodami drogowymi produkcji amerykańskiej. Słabszy wariant 455 (L-75) osiągał 259 KM i został standardowym źródłem napędu odmiany Trans Am, wycofano natomiast jednostkę 455 H.O. Bazowy R6 250 został osłabiony do mocy 101 KM, 350 generował moc 152 KM. Nieznacznie mocniejszy był 400 – 172 KM. W 1974 roku przeprowadzono modernizację pojazdu, wprowadzono pochylony zderzak przedni z gumowymi ,,kłami”, spełniającymi nową ustawę federalną. Ustawa ta wymagała, by po zderzeniu z prędkością 8 km/h, pojazd nie posiadał odkształceń. Obniżono także linię tylnego zderzaka, wszystkie modele otrzymały nowe, innowacyjne lampy tylne, w których zintegrowano światła stopu, cofania oraz kierunkowskazy. Paleta jednostek napędowych obejmowała silniki 250 o niezmienionej mocy, 350 (157 KM), 400 w dwóch wariantach (177 KM lub 228 KM), 455 o mocy 253 KM, oraz 455 Super Duty – 294 KM. Sprzedaż zmodernizowanego modelu wzrosła, zaś mocne jednostki napędowe pozwoliły przetrwać segmentowi muscle car, który został porzucony przez większość producentów. W modelu z 1975 kierunkowskazy przednie zostały przeniesione ze zderzaka na atrapę chłodnicy. Model ten wyróżniał się tylną szybą, zachodzącą na słupki B, która pozostała niezmieniona do końca produkcji. Wszystkie odmiany silnikowe otrzymały katalizatory, po raz kolejny spadł stopień sprężania większości jednostek. Dostępne silniki to: 250 o mocy 101 KM, 350 o mocy 157 KM,400 o mocy 188 KM. Montaż topowego 455 został wstrzymany, jednak, ze względu na duży popyt, w połowie 1975 roku jednostka ta znów zasiliła paletę silnikową odmiany Trans Am, generowała wówczas moc 203 KM. Produkcja modelu Firebird gwałtownie wzrastała. Kolejny rocznik cechował się nowymi zderzakami, zarówno przednim, jak i tylnym. Po raz pierwszy wprowadzono do oferty nadwozie z dachem typu targa (T-Top), pojawiły się także edycje limitowane Black Trans Am oraz Gold Trans Am. Firebird w odmianie Formula otrzymał standardową jednostkę 350 z gaźnikiem dwugardzielowym. Wariant z czterogardzielowym gaźnikiem był opcjonalny. Moc jednostek 400 i 455 pozostawała niezmieniona, sześciocylindrowy 250 osiągał 112 KM. Po raz kolejny przeprowadzono gruntowną modernizację modelu Firebird. Model z roku 1977 otrzymał jednoczęściowy zderzak przedni, nową atrapę wlotu powietrza oraz cztery kwadratowe reflektory. Wraz z częstymi zmianami przepisów w zakresie emisji spalin, wydawanie homologacji dla silników z wielu oddziałów GM stało się kosztowne i czasochłonne. W ramach ujednolicenia produkcji, od 1977 roku GM rozpoczęło sukcesywne zmniejszanie typoszeregu jednostek napędowych we wszystkich markach koncernu. Po siedmiu latach produkcji zrezygnowano z jednostki R6 250 opracowanej przez Chevroleta, zastępując ją nowym 231 (3,8 l) V6 konstrukcji Buicka. Choć silnik R6 nie był zbyt popularny, zastąpienie go komercyjną jednostką wywołało mieszane uczucia wśród fanów marki. Wzrost niezadowolenia wywołało pojawienie się ośmiocylindrowych jednostek, opracowanych przez innych producentów. GM zaoferowało nawet program odkupienia samochodów od klientów, którzy nie byli zadowoleni z nowych samochodów. Wśród jednostek V8, nowością była konstrukcja Pontiaca o pojemności 301 (4,9 l) o mocy 135 KM. Na terenie Kalifornii Firebird oferowany był z nieco większymi 305 V8, konstrukcji Chevroleta. Nadal dostępna była jednostka 350 Pontiaca, w Kalifornii zastąpiona silnikami Oldsmobile o tej samej pojemności. Wciąż dostępne były dwa warianty 6.6 l – podstawy L78, o mocy 180 KM, był standardowym wyposażeniem odmiany Trans Am (opcjonalnie w Formula), nowy W72, dzięki podwójnemu układowi wydechowemu, osiągał 200 KM i był opcją dla odmian Trans Am i Formula. Także te jednostki nie były dostępne w Kalifornii, ich miejsce wypełniał Oldsmobile 403, zakończono natomiast produkcję silników 455. Pontiac rozpoczął również stosowanie oznaczeń pojemności silników w systemie litrażowym. Firebird w odmianie Trans Am wystąpił w filmie Mistrz kierownicy ucieka (Smokey and the Bandit), który znacząco zwiększył popularność Firebirda wśród młodych nabywców. Ogółem sprzedano 155 735 egzemplarzy, blisko połowę sprzedaży stanowiła odmiana Trans Am. Rocznik 1978 różnił się nieznacznie od poprzednika, niewielkie zmiany zaszły w gamie jednostek napędowych. Firebird Esprit występował także w specjalnych odmianach Sky Bird oraz Red Bird, które otrzymały felgi aluminiowe w kolorze nadwozia. Zaprzestano produkcji silników 350 Pontiaca, które zastąpiono konstrukcjami Chevroleta – odpowiednio 305 LG3 oraz 350 LM1. Nadal oferowano odmianę Trans Am z jednostkami 400, moc wariantu W72 wzrosła do 220 KM. Na rynku kalifornijskim wciąż występowała jednostka Oldsmobile 403 (L80). Odmiany Trans Am oraz Formula mogły zostać wyposażone w pakiet WS6, obejmujący większy stabilizator poprzeczny oraz specjalne felgi aluminiowe. Po raz kolejny znacznie zmodernizowano nadwozie. Wlot powietrza został umieszczony pod nowym zderzakiem o klinowym kształcie, zastosowano także nowe lampy tylne na całej szerokości nadwozia, które zostały przyciemnione w odmianach Trans Am oraz Formula. Zaoferowano jubileuszowy model specjalny, przy okazji 10. rocznicy istnienia odmiany Trans Am. Był to także ostatni rok montażu silników 400 Pontiaca (223 KM) i 403 (188 KM) Oldsmobile. W niektórych regionach USA wciąż możliwe było nabycie modelu Firebird z jednostką 350 (157 KM) Chevroleta, który nadal dostarczał mniejsze silniki 305 (135 KM), spełniające zaostrzone normy emisji na terenie Kalifornii. Wzmocniony 301 osiągał 142 KM lub 152 KM, niezmieniona pozostawała moc podstawowego silnika 231 V6. W 1979 roku odnotowano rekordowy wynik sprzedaży Firebirda, który nigdy nie został pobity, nabywców znalazło aż 211 453 egzemplarze. Sprzedaż gwałtownie zmalała w roku 1980-tym, głównie za sprawą ogłoszenia przybliżonej daty debiutu kolejnej generacji. Ze względu na coraz większe ograniczenia emisji spalin, zrezygnowano ze stosowania jednostek o dużej pojemności skokowej, pontiac uzupełnił paletę silnikową nowo opracowaną jednostką V8 o pojemności 265 (4,3 l), która była alternatywą silnika 231 V6 o mocy podniesionej do 112 KM. 301 (L37) osiągał 140 KM, mocniejszy W72 (155 KM) standardowo zasilał odmiany Trans Am oraz Formula. W Kalifornii nie była oferowana żadna z jednostek konstrukcji Pontiaca, zaś ich miejsce wypełniał 305 Chevroleta. Uzupełnienie palety stanowiła nowa jednostka 301 Turbo (LU8), osiągająca moc 213 KM oraz moment obrotowy na poziomie 468 N·m. LU8 występował w odmianach Turbo Trans Am oraz Turbo Formula. Doładowanie zapewniała turbosprężarka Garrett TBO-305, silnik charakteryzował się niższym stopniem sprężania, posiadał także kute tłoki, łagodniejszy wałek rozrządu i wysokociśnieniową pompę olejową. Nowością była seria limitowana – Indianapolis 500 Pace Car Edition, bazująca na odmianie Turbo Trans Am. Całkowicie zrezygnowano z przekładni ręcznych, które nie były w stanie spełnić nowych wymogów EPA. W ostatnim roku produkcji (1981), Trans Am korzystał z niezmienionej palety jednostek zasilanych gaźnikiem sterowanym elektronicznie. Moc silnika 301 Turbo obniżono do 200 KM. Odmiana Esprit nie obejmowała występowała już z pakietem Red Bird oraz Yellow Bird[30]. Wyprodukowano kolejną serię limitowaną, bazującą na samochodzie bezpieczeństwa w wyścigu serii Daytona w 1980 roku. Firebird Daytona Pace Car również bazował na odmianie Turbo Trans Am. Ponownie oferowano ręczną skrzynię biegów o czterech przełożeniach, która współpracowała z silnikiem 305 Chevroleta w odmianach Trans Am oraz Formula. Jednostki 265 oraz 301 były ostatnimi silnikami V8 konstrukcji Pontiaca, po roku 1981 zostały całkowicie wyparte przez nowo powstałe V8, zbudowane przy współpracy Chevroleta i Oldsmobile.