EMW 340 KOMBI AMBULANCE

RYS HISTORYCZNY  : EMW 340 był samochodem osobowym produkowanym przez fabrykę silników Eisenach od 1949 do 1955 roku, od 1951 roku jako dalej rozwijany EMW 340-2. Bazował na przedwojennym modelu BMW 326, który był dalej rozwijany i wyposażony w zmienioną przednią i tylną powierzchnię. Oprócz limuzyny wyprodukowano również mniejszą liczbę Kübelwagen, kombi, karetek pogotowia i samochodów dostawczych. Bezpośrednio po wojnie prawowity właściciel marki BMW nie był więc w stanie rozpocząć produkcji samochodów. Kolejnym problemem był tymczasowy „opiekun” fabryki w Eisenach. Miasto znalazło się na terenie radzieckiej strefy okupacyjnej. Fabryka nie została potraktowana jako składowa reparacji wojennych, więc istniał cień szansy na jej odzyskanie. Do 7 października 1949 roku, kiedy Niemiecka Republika Demokratyczna stała się odrębnym państwem… Kwestia praw do marki znalazła finał w sądzie. Wizja dotkliwych sankcji gospodarczych zakończyła okres stosowania przez fabrykę w Eisenach logotypów BMW. Do zmian doszło w 1952 roku, kiedy zakład został przekazany rządowi NRD. Fabryka weszła w skład zrzeszenia przemysłowego IFA jako VEB IFA Automobilfabrik EMW Eisenach. Od połowy roku wszystkie pojazdy z Eisenach występowały pod marką Eisenacher Motorenwerke, w skrócie EMW. Zmianie uległ również logotyp. Niebieską barwę w szachownicy zastąpiono czerwoną, natomiast belki między nimi zaczęły przypominać różę wiatrów. W 1952 roku, oprócz EMW 327, rozpoczęto produkcję kombi EMW 340-7. 340/3 był samochodem dostawczym, który był produkowany od 1950 do 1951 roku na bazie 340 w VEB Karosseriewerke Halle. Konstrukcja skrzynkowa została częściowo wykonana z drewna. 340/4 był wersją jako karetka pogotowia. Łącznie modeli Kombi powstało około 364 sztuki .

OPIS SZCZEGÓŁOWY : EMW 340 KOMBI AMBULANCE

Już w 1948 roku nowe „BMW 340” zostało opracowane w dawnej fabryce BMW w Eisenach. W oparciu o „BMW 326” z 1936 roku zmieniono głównie maskę, tył, a także deskę rozdzielczą i instrumenty. Z przodu reflektory zostały zintegrowane z błotnikami, a typowa dla BMW atrapa chłodnicy ustąpiła miejsca osłonie chłodnicy składającej się z poziomych metalowych rozpórek. Maska nie była już złożona wzdłuż wzdłużnej osi pojazdu w kierunku środka, ale w jednym kawałku do przodu. Tył został zmieniony tak, że bagażnik, do którego w starych modelach BMW można było dotrzeć tylko poprzez złożenie tylnego siedzenia od wewnątrz, był teraz dostępny z zewnątrz przez pokrywę bagażnika. W tym celu koło zapasowe, wcześniej zamontowane z tyłu, musiało być schowane pod drewnianą podłogą pośrednią w bagażniku. Przedział ten mieścił również pewne pomoce w awarii, takie jak podnośnik i pompa powietrza. Dodatkowe narzędzia dostarczono w wyjmowanej skrzynce narzędziowej, która znajdowała się w komorze silnika. Pod spodem znajduje się wąż i specjalny klucz do wentylacji hamulców. Po tym, jak pojazd został opracowany w bardzo krótkim czasie, kilka kopii zostało wysłanych na 10 000 km jazdy próbnej. Ta podróż została zainscenizowana w skuteczny sposób reklamowy. Po pomyślnym zakończeniu rozpoczęto produkcję seryjną. Poważny problem stał się jasny: wielu starych przedwojennych dostawców znajdowało się teraz w Niemczech Zachodnich. W rezultacie wiele części musiało być produkowanych wewnętrznie lub trzeba było znaleźć innych dostawców. Kolejnym problemem była niska jakość dostarczanych części. Mimo wysiłków, by sami zaradzić temu brakowi, byli uzależnieni od dostaw z Zachodu. Ponieważ czasami nie pojawiały się one regularnie, produkcja czasami zatrzymywała się. Podjęto próbę zaopatrzenia również rynków Europy Zachodniej. Jednak zawsze występowały problemy z jakością, dlatego klienci zwykle zwracali się do BMW Monachium o poprawę z powodu ignorancji. Jest to jeden z powodów, dla których samochody BMW i motocykle BMW z produkcji wschodnioniemieckiej były solą w oku BMW w Monachium (ich własna produkcja również zaczęła się powoli), tak że powstały spory sądowe. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Düsseldorfie z dnia 17 listopada 1950 r. konfiskaty groziły zagrożeniem transakcji walutowych, gdyby produkcja w Eisenach była kontynuowana pod nazwą BMW. Według różnych źródeł od 1 lipca 1952 r. na pojazdach nie zamontowano bmw, a jedynie emblematy EMW, przynajmniej na pojazdach West Export. Mówi się, że emblematy BMW były od pewnego czasu montowane na pojazdach dostarczanych do „socjalistycznych krajów bratnich”. W związku z tym BMW stało się EMW; biało-niebieskie śmigło stało się czerwono-białym emblematem firmy. Mniej więcej w tym samym czasie zakład był powiązany z Industrieverband Fahrzeugbau (IFA) jako przedsiębiorstwo państwowe. EMW jako znak towarowy zakończył się zaprzestaniem produkcji samochodów osobowych typu „340/2” i „327/3” oraz motocykla „R35/3” w 1955 roku. EMW 340 miał dwa pojedyncze siedzenia z przodu i ciągłą kanapę z rozkładanym podłokietnikiem z tyłu. Regulowana szyba przednia została przejęta z Type 326. Został on podzielony pośrodku, tak aby obie strony można było przechylić niezależnie od siebie za pomocą regulacyjnej. Powstała szczelina u podnóża szyby umożliwiła lepszą wentylację wnętrza. Modele na eksport często miały składany dach zamiast wyciętego dachu zamkniętego sztuczną skórą. Radio zostało dostarczone jako dodatek na życzenie, a zegarek mechaniczny został zintegrowany z pokrywą schowka, który działał przez kilka dni po jednorazowym nawinięciu. Do końca 1950 roku flota pojazdów państwowych firm taksówkarskich składała się głównie z EMW 340 – w przeciwieństwie do nielicznych licencjonowanych prywatnych firm taksówkarskich, które często nadal jeździły przedwojennymi modelami (Opel). Samochody sprzedawane od 1952 roku posiadały również ogrzewanie kabiny pasażerskiej oparte na paliwie. Aby zapalić nagrzewnicę, należało najpierw otworzyć mały kran w komorze silnika, po czym przepływ gorącego powietrza można było regulować za pomocą sterowania w podnóżku po stronie pasażera. BMW produkowane wkrótce po wojnie w Eisenach są kolekcjonerskimi rarytasami. Dokładnie nie wiadomo, ile z nich przetrwało próbę 60 lat. Ze względu na liczbę wyprodukowanych egzemplarzy najłatwiej zdobyć motocykle oraz model 340. Białym krukiem jest natomiast 327. Po wojnie w Eisenach powstało ok. 500 egzemplarzy, z których zaledwie 150 miało nadwozie typu coupé. Warto pamiętać, że wszystkie samochody BMW, które trafiły na rynek w latach 1945 – 1951, powstały w kraju należącym do bloku wschodniego. Wiele pojazdów trafiło do ZSRR oraz krajów satelickich w ramach reparacji wojennych. Pozostałe egzemplarze modeli 321, 327 i 340 wyeksportowano do krajów zachodniej części Europy oraz Skandynawii. W 1955 roku definitywnie zakończono produkcję samochodów bazujących na przedwojennych modelach BMW. Rozpoczęcie nowego rozdziału podkreślono zmianą nazwy na VEB Automobilwerk Eisenach. Niedługo później mury historycznego zakładu zaczęły opuszczać kolejne generacje Wartburgów…