WARTBURG 311-5 CAMPING

RYS HISTORYCZNY  : Model 311 był produkowany w wielu odmianach, w tym pickup, sedan, limuzyna, coupé i jako dwumiejscowy roadster. Silnik dwusuwowy został powiększony do 992 cm³ w 1962 roku. Produkcja Wartburg 311 była już w toku w Eisenach pod koniec 1955 roku. Samochód był rozwinięciem istniejącego EMW 309. Był to samochód wcześniej identyfikowany jako IFA F9, który z kolei był oparty na DKW F9, który miał zostać uruchomiony w 1940 roku, aż do II wojny światowej. Łącznie wyprodukowano 247 368 pojazdów Wartburg 311. Od 1956 do 1965 roku wyprodukowano 8362 pojazdy

OPIS SZCZEGÓŁOWY : WARTBURG 311-5 CAMPING

Zachowano podstawową architekturę przedwojennego projektu, siłą przejętą od Auto Union z Zwickau, choć z podwoziem wydłużonym o 10 cm, co w połączeniu z długimi zwisami stworzyło większy samochód ze stosunkowo przestronnym czterodrzwiowym nadwoziem w przypadku sedana. Nazwa „Wartburg” pochodzi od pierwszego modelu (Wartburgwagen) wyprodukowanego w 1898 roku w fabryce Automobilwerk Eisenach, trzy dekady przed przejęciem tej firmy przez BMW i prawie pięćdziesiąt lat przed lokalizacją zakładu, po klęsce III Rzeszy, w radzieckiej strefie okupacyjnej, która poddała go kontroli państwa. Oznaczenie „311” było zgodne z tradycją poprzedniego właściciela fabryki, BMW, którego samochody osobowe produkowane w Eisenach były identyfikowane trzycyfrowym numerem zaczynającym się od „3”.Dzięki eleganckiemu nadwoziu, funkcjonalnemu wzornictwu i różnorodności wariantów Wartburg 311 zyskał większe międzynarodowe uznanie niż jakikolwiek inny samochód osobowy w NRD. Sprzedawał się również dobrze w niesocjalistycznym obszarze gospodarczymi dlatego miał wielką wartość dla zakupu obcej waluty w NRD. Przestarzałe, wymagające intensywnej konserwacji podwozie, które zostało zastąpione jedynie nowym rozwiązaniem w następcy typu 312, uznano za wadę. Nowością była również wzmocniona oś tylna z teleskopowymi amortyzatorami. Duże, zakrzywione okna z przodu i z tyłu zgodnie z zasadą pełnego widoku nadwozia zostały wyróżnione. W przeciwieństwie do nazwy samochodu produkowanego w fabryce nadwozi w Dreźnie, było to czterodrzwiowe kombi, które było szczególnie luksusowe. Termin „limuzyna kempingowa” najwyraźniej miał na celu uniknięcie wrażenia, że jest to pojazd użytkowy – ponieważ kombi były niczym innym w rozumieniu tamtych czasów. W ten sposób 311 Camping przewidział rozwój kombi w samochód rodzinny i rekreacyjny. Dzięki dużemu składanemu szyberdachowi, panoramicznym oknom bocznym i siedziskom, które można przekształcić w prostą powierzchnię do leżenia, termin kemping nie obiecywał zbyt wiele. Podobnie jak w 311/3, panoramiczne okna wkrótce musiały ustąpić miejsca podzielonym oknom. W 1963 roku w Karosseriewerk Dresden wprowadzono nową linię cykli lakierniczych, która umożliwiła również malowanie żywicą syntetyczną (wcześniej farbą nitro) produkowanych tam nadwozi kempingowych i coupé. Dwukolorowe wykończenie w swojej pierwotnej formie spotkało się z mieszaną reakcją, późniejsza wersja została uznana za bardzo udaną. Ostatecznie kempingi były utrzymywane bardziej niż kombi, a po osiągnięciu limitu zużycia kombi były często przebudowywane z wymiennymi nadwoziami kempingowymi, ponieważ były one reprodukowane jako części zamienne przez dość długi czas. Hamulce bębnowe obu osi, choć już hydrauliczne, w dalszym ciągu nie miały wspomagania, lecz również był to standard epoki, a niektórzy producenci dopiero odchodzili od mechanicznego systemu sterowania! Dźwignia hamulca ręcznego znajdowała się pomiędzy fotelami przednimi. W silniku zamiast klasycznych panewek, stosowano łożyska kulkowe. Układ chłodzenia nie był wyposażony w pompę cieczy chłodzącej. Chłodnica umieszczona była za silnikiem, co nie napawało optymizmem, jeśli chodzi o wydajność układu chłodzenia. Jednak w ówczesnej Europie, a szczególnie po wschodniej stronie Żelaznej Kurtyny, zjawisko korków było praktycznie nieznane. Lifestylowe combi Wartburg Camping – Limousine powstało w 8362 egzemplarzach. Występowało najczęściej w dwubarwnym malowaniu i z odsuwaną częścią dachu ponad bagażnikiem. Ciekawostką jest fakt, że tylna klapa w tej wersji otwierała się na bok. Wprawdzie mieszkańcy demoludów nie mogli jeździć na wakacje tam gdzie chcieli ale jeśli chcieli jechać tam gdzie mogli to najwygodniej było jechać właśnie takim samochodem