Fastback to cecha stylizacji samochodu, zdefiniowana przez tył samochodu o pojedynczym nachyleniu od dachu do ogona.
Niektóre modele, takie jak Ford Mustang, zostały specjalnie wprowadzone na rynek jako fastbacki, często w celu odróżnienia ich od innych stylów nadwozia (np. modeli coupe) w tej samej gamie modeli. 4-drzwiowe coupe to powszechny termin marki używany dziś do opisania sedanów fastback.
Fastback jest często definiowany jako posiadający pojedyncze nachylenie od dachu do tyłu pojazdu. Termin „fastback” nie jest wymienny z „liftback”; pierwszy opisuje kształt samochodu, a drugi odnosi się do tylnej klapy na zawiasach dachowych, która unosi się bardziej w górę niż do tyłu. Jest to zamknięty styl nadwozia, zwykle coupe, ale czasami sedan, z dachem nachylonym stopniowo w nieprzerwanej linii od przedniej szyby do tylnej krawędzi samochodu. Fastback naturalnie nadaje się do konfiguracji hatchback i wielu ją ma, ale nie wszystkie hatchbacki są fastbackami i odwrotnie.
Fastbacki zapewniają przewagę w opracowywaniu aerodynamicznych pojazdów o niskim współczynniku oporu.
Projektanci samochodów w 1930 roku zaczęli używać elementów aerodynamiki samolotów, aby usprawnić pudełkowato wyglądające pojazdy swoich czasów. Takie projekty, które wyprzedzały swoje czasy, gdy były wystawiane na początku 1930 roku, obejmowały przypominające krople usprawnienie tyłu samochodu; konfiguracja podobna do tego, co stało się znane jako „fastback” 25 lat później. Merriam-Webster po raz pierwszy rozpoznał termin „fastback” w 1954 roku, wiele lat przed popularyzacją terminu „hatchback”, który wszedł do słownika w 1970 roku. Opinie różnią się co do tego, czy warunki te wzajemnie się wykluczają.
Wczesne przykłady samochodów typu fastback to 1929 Auburn Cabin Speedster, 1933 Cadillac V-16 Aerodynamic Coupe, 1935 Stout Scarab, 1933 Packard 1106 Twelve Aero Sport Coupe, Bugatti Type 57 Atlantic, Tatra 87, Porsche 356, Saab 92/96, Standard Vanguard, GAZ-M20 Pobeda i Bentley Continental R-Type.
