ŁADA 2109 SAMARA

RYS HISTORYCZNY  Łada Samara – samochód osobowy segmentu C produkowany przez radziecką, następnie rosyjską firmę AwtoWAZ pod marką Łada, a na rynek rosyjski początkowo jako WAZ Sputnik. Sprzedaż trzydrzwiowego modelu uruchomiono w 1984 roku. Początkowo produkowano wersję 3-drzwiową a od roku 1986 „rodzinną” 5-drzwiową, później od roku 1990 produkowany był także sedan 4-drzwiowy. W latach 1990–1995 samochód cieszył się dużym powodzeniem na rynku wtórnym, ponieważ był on stosunkowo tani w eksploatacji. W latach 1986–1987 na rynek weszła wersja fińska, charakteryzująca się lepszej jakości wykończeniem wnętrza i bardziej odpornym na korozję nadwoziem. W roku 1995 na rynek weszła również pięciodrzwiowa wersja fińska (Baltic), która była wyposażona w zmodernizowane silniki 1.3i z jednopunktowym wtryskiem paliwa (65 KM) i 1.5i (72 KM). Nowością było wprowadzenie około roku 1996 wielopunktowego wtrysku paliwa. Produkcję zakończono w 2004 roku

OPIS  : ŁADA SAMARA 2109

Nowoczesna przednionapędowa Łada Samara miała być hitem Związku Radzieckiego zarówno na rynku zagranicznym, jak i wewnętrznym, zastępując starzejącą się linię „klasyki” (Łada 2101 i pochodne). Rodzinę zupełnie nowych, nowoczesnych silników 1.1 (55 KM), 1.3 (65 KM) i 1.5 (72–75 KM) zaprojektowano we współpracy z Porsche. Także zarówno konstrukcja podzespołów mechanicznych, jak i nadwozia – „dynamiczna” 3-drzwiowa i od roku 1986 „rodzinna” 5-drzwiowa, później od roku 1990 także sedan 4-drzwiowy – była w momencie debiutu nowoczesna, choć uproszczona i zdecydowanie słabo dopracowana w porównaniu do konkurencji. Dzięki trochę niższej cenie, szybko znalazła wysokie miejsce na rynku tanich aut kompaktowych. Wnętrze wykonano bardzo ubogo i z materiałów o niższej jakości. Generalnie, pomimo poprawnej, nowoczesnej konstrukcji, Samara najwięcej traciła z powodu zastosowania fatalnych materiałów oraz niedbałej produkcji, co odbiło się dosyć szybko na jakości – wskutek braku dbałości o wykonanie i nieprzestrzegania kolejnych wymogów technologicznych. Wiele egzemplarzy miało niedopracowany silnik, zużywający podwyższone ilości paliwa i oleju, trapiony dodatkowo usterkami jego osprzętu i elektryki. Jednak mimo niedokładnego wykonania nadwozia i podatności na korozję, właściciele Samar nie mieli dużych problemów z jego perforacją, dzięki grubym blachom, z jakich go wykonano. Wśród silników najbardziej lubianym był dość ekonomiczny 1.3 (65 KM) (zużycie paliwa ok. 5,5–7,5 l/100 km, dynamiczna jazda 9 l/100 km), a jednocześnie dość dynamiczny – szczególnie w wersji z 5-biegową skrzynią i nadwoziem 3-drzwiowym (przyspieszenie około 16 s do 100 km/h), które dzięki nieco niższej masie kompensowało mniejszą moc.