LANCIA DELTA HF EVO

RYS HISTORYCZNY  : Lancia Delta I została po raz pierwszy zaprezentowana w 1979 roku podczas targów motoryzacyjnych we Frankfurcie. Pojazd został zaprojektowany przez studio stylistyczne Italdesign, które nadzorował Giorgetto Giugiaro. Początkowo auto oferowane było z dwiema benzynowymi jednostkami napędowymi (1.3 i 1.5) pochodzącymi z Fiata Ritmo. W 1982 roku zaprezentowano usportowioną wersję pojazdu – GT, która produkowana była z 1.6 l silnikiem benzynowym o mocy 105 KM, która po kilku latach zwiększyła moc do 108 KM, a w wersji z katalizatorem wynosiła 90 KM. W 1983 roku do produkcji wprowadzono wersję sedan pojazdu, która produkowana była pod nazwą Lancia Prisma. W 1984 roku zaprezentowana została doładowana wersja pojazdu – Delta HF Turbo. Pojazd z silnikiem o pojemności 1.6 l oraz turbosprężarką Garrett AiResearch zyskał moc 130 KM. W 1985 roku moc silnika zwiększono do 140 KM. W 1986 roku Lancia postanowiła wystawić model Delta do Rajdowych Mistrzostw Świata w grupie A. W związku z tym zaprezentowano drogową wersję pojazdu wyposażoną w napęd na cztery koła. Z przodu zamontowano otwarty mechanizm różnicowy, w środku zastosowano centralny mechanizm różnicowy z wiskotycznym sprzęgłem Fergusona, a z tyłu producent zainstalował mechanizm różnicowy TorSen. Auto wyposażono w turbodoładowany silnik pochodzący z modelu Thema o pojemności 2 l i mocy 165 KM. Rok później, w 1987 zaprezentowano ulepszoną wersją modelu z napędem na cztery koła – Delta Integrale. Auto otrzymało ten sam silnik co wersja 4×4, ale wzmocniony do 185 KM. W 1989 roku zaprezentowano ulepszoną wersję Integrale – 16V z odnowionym silnikiem wyposażonym w 16-zaworową głowicę o mocy 200 KM. W 1991 roku zaprezentowano wersję Integrale Evoluzione w której dokonano szeregu zmian mechanicznych oraz rozszerzono wyposażenie pojazdu. W 1993 roku zaprezentowano wersję Integrale Evoluzione II. W stosunku do wersji Evoluzione z 1991 roku auto otrzymało wielopunktowy wtrysk paliwa firmy Magneti Marelli, nową sprężarkę Garrett oraz trójfunkcyjny katalizator. Moc silnika wzrosła do 215 KM. W latach 1980 – 1982 auto oferowane było także jako Saab 600. W stosunku do modelu Delta, auto wyróżniało się m.in. logiem. W plebiscycie Europejski Samochód Roku 1980 pojazd zajął pierwsze miejsce.

OPIS  : LANCIA DELTA HF INTEGRALE EVO

Jako następca Delta HF Integrale 16v, Lancia wprowadziła mocno zmienioną Delta HF, która stała się lepiej znana jako HF Integrale „Evoluzione”. Delta Evo była pięciodrzwiowym hatchbackiem. Lancia sprzedawała samochody w kolorach czerwonym, białym lub niebieskim jako standardowe kolory; Inne kolory były dostępne za opłatą. Nadwozie zostało podkreślone wybrzuszonymi nadkolami, ale nadal było skromne. Pod jego maską pracowała wysoce dostrojona maszyna wyczynowa. Ulepszona zębatka kierownicy i wzmocnione wahacze zapewniły samochodowi jeszcze lepsze prowadzenie. Moc była przekazywana na wszystkie cztery koła za pośrednictwem stworzonego przez Fiata przedniego, zamontowanego poprzecznie turbodoładowanego czterocylindrowego silnika rzędowego. Lancia wykorzystała 211 KM dzięki pięciobiegowej manualnej skrzyni biegów. Aby oddać hołd zwycięstwom w rajdach Delty EVO, Lancia zbudowała limitowaną edycję samochodu wyścigowego w stylu zwycięskiego zespołu wyścigowego „Martini 6”. Uważany przez niektórych za samochód „Halo”, zbudowano tylko 310 egzemplarzy. Evo 1 został zastąpiony przez ostatnią odmianę Delty w 1993 roku, Evo II. Karoseria klasycznego auta kompaktowego połączona z mocnym silnikiem i napędem 4×4 – Lancia Delta to nie tylko legendarna rajdówka, ale też atrakcyjne auto na co dzień. Niewiele samochodów na stałe zapisało się w kartach historii. Do takich z pewnością należy Lancia Delta Integrale pod koniec lat 80. i na początku 90. święcąca tryumfy w rajdowych mistrzostwach świata. Kanciaste kształty nadwozia typowe dla samochodów z lat 80. przypominają trochę Poloneza. Skojarzenie może przesadzone, ale zarówno projekt Delty, jak i polskiego produktu tworzony był w tym samym czasie. Różnice w wyglądzie nadwozia pomiędzy autem „cywilnym” a odmianą sportową są niewielkie. Mocną wersję zdradzają przetłoczenia błotników z przodu i z tyłu (podyktowane większym rozstawem kół), dwa okrągłe reflektory, umieszczone pod nimi kierunkowskazy wbudowane w zderzak oraz wybrzuszenie na masce (od 89 roku). Dzięki temu typowo sportowy samochód ma funkcjonalne, 5-drzwiowe nadwozie i spory bagażnik, który można powiększyć do 940 l. Kierowca ma we wnętrzu do dyspozycji nadspodziewanie dużo, jak na auto sportowe, zagłębień oraz przydatnych schowków przejętych z wersji podstawowej. Całość rozwiązano bardzo funkcjonalnie, ale wykończono materiałami kiepskiej jakości. Z wersji „cywilnej” przejęto jeszcze jedno rozwiązanie – umieszczenie kierownicy (regulowanej w płaszczyźnie pionowej). Osoby preferujące pozycję z lekko ugiętymi łokciami (typową dla kierowców rajdowych) będą musiały pokusić się o wstawienie pierścienia dystansującego. Wnętrze nie rozpieszcza przestronnością, ale osoby siedzące z przodu mogą liczyć na wygodną podróż. Sprzyjają temu dobrze wyprofilowane fotele z regulacją podparcia ud. Mają one jedną zasadniczą wadę – obicia tapicerskie żyją zbyt krótko. Zarówno wystające części siedziska, jak i oparcia przecierają się bardzo szybko. W wersjach Evoluzione II seryjnie montowano Fotele kubełkowe firmy Recaro odznaczające się dużo lepszą odpornością na zużycie. Deska rozdzielcza nie jest szczytem możliwości stylistycznych, ale ma sporo wskaźników informujących kierowcę o działaniu większości podzespołów. Pomaga to w porę zareagować na niesprawności, które mogą się pojawić w czasie jazdy. Dobre własności jezdne tego niewielkiego samochodu zapewnia niezależne zawieszenie o twardej charakterystyce typowej dla aut sportowych. Sprawia to, że domeną krótkiej Delty jest sprinterska jazda na ciasnych zakrętach. Auto prowadzi się wówczas niemal idealnie. Nad bezpieczeństwem czuwa skuteczny układ hamulcowy, początkowo wyposażony w zaciski jednotłoczkowe (od pojawienia się Evoluzione dwutłoczkowe) i nowej generacji system ABS (seryjnie montowany od 89 r.).