SKODA 706 R

RYS HISTORYCZNY : Škoda 706 R produkowana była pod marką Škoda w latach 1946–1951 w fabryce Avia w Letňanach (dzielnicy Pragi). Od 1951 roku produkcja została przekazana do nowo powstałych zakładów LIAZ w Libercu gdzie była kontynuowano do 1958 roku kiedy to została zastąpiona przez model Škoda 706 RT . Łącznie powstało około 29 tys. egzemplarzy Skody 706R.

OPIS  : SKODA LIAZ 706 MTS

Skody 706R oferowały około 7-9 ton ładowności, przy prędkości maksymalnej 55 km/h i mocy maksymalnej 145 KM. Napęd stanowił 11,8-litrowy silnik diesla, połączony z manualną, 5-biegową skrzynią. A rozwinięciem tej konstrukcji była  Skoda 706RT, już z nowocześniejszą kabiną umieszczoną na silniku. Nawet w Czechach znalezienie Skody 706R nie jest dzisiaj rzeczą prostą. Kolekcjonerzy poszukują wszelkich możliwych egzemplarzy, nawet jeśli mieliby je sprawdzać zza granicy. Škoda 706 R to jedna z legend czechosłowackiego designu samochodowego. Nowa siedmiotonowa ciężarówka Škoda, przeznaczona na lata powojenne, miała mieć mocniejszy silnik i zupełnie nowe podwozie, o ładowności zwiększonej o prawie dwie tony, więc jej oznaczenie typu miało być faktycznie 906. Wcześniej jednak zdecydowano, że oznaczenia typu zaczynające się od 900 są przeznaczone dla samochodów osobowych, i tak stary 706 pozostał, uzupełniony o literę R, która ma znaczenie zrekonstruowany. Nowa Škoda 706 R nie trafiła jednak do produkcji w Mladá Boleslav. W ramach nowo planowanej gospodarki jego produkcja została przeniesiona do narodowego przedsiębiorstwa Avia w Letňanach, znanego z produkcji samolotów. A dlaczego Avia? Ponieważ firma należała do koncernu Škoda w Pilźnie i dla Meduny było jasne, że po zakończeniu wojny popyt na samoloty nie będzie tak duży, jak na ciężarówki, niezbędne do odbudowy wszystkiego, co zostało zniszczone przez wojnę. Do tego dochodziła zarówno wykwalifikowana kadra, jak i niezbędny sprzęt produkcyjny. Tak więc nowa Škoda 706 R, która okazała się niezwykle udaną i wytrzymałą ciężarówką, była produkowana w Avii w Letňanach do 1951 roku. Potem nastąpiła przeprowadzka i produkcja Baby lub Barčy, jak poufale nazywano ten typ szoferów, stała się podstawowym programem nowo powstałej fabryki samochodów LIAZ (Libereckie Zakłady Samochodowe). Konstrukcyjnie była to ciężarówka drogowa z czystą maską i napędem na tylną oś. Podstawą podwozia była rama tłoczona z blachy stalowej wykonana z dwóch podłużnic, połączonych trzema poprzeczkami za kabiną i krzyżakiem z tyłu. Obie osie były sztywne, zawieszone na wzdłużnych półeliptycznych resorach piórowych. Silnik wysokoprężny, podobnie jak w przedwojennym typie, był chłodzony cieczą rzędowy sześciocylindrowy z rozrządem rozrządu OHV, ale nieco większym. W porównaniu z przedwojenną wersją o pojemności 8554cm3 pojemność cylindra została zwiększona do 11 782cm3, czyli do prawie dwunastu litrów. Dało to 135 KM (99 kW)/1750 obr./min, ale liczba ta została nieco zmniejszona przez regulację pompy, z którą samochód był sprzedawany. W rzeczywistości silnik był w stanie osiągnąć maksymalną moc 145 KM (107 kW)/1800 min-1. Fabryka nie zaleciła jednak tego, ze względu na jak najdłuższą żywotność. Silnik był skręcony ze skrzynią biegów, która miała pięć biegów do przodu i jeden bieg wsteczny. Koła III, IV i V były parami kół w jednostajnym walcu. Koła najczęściej stosowanych kół zębatych, tj. IV i V, posiadały przekładnię walcową. Jednak ani jeden bieg nie był zsynchronizowany, wtedy kierowcy musieli zmieniać biegi z pedałowaniem na podwójnym sprzęgle i przepustnicami pośrednimi, nie było to tak łatwe jak teraz z elektroniczną regulacją… Przeniesienie napędu na tylną oś zapewniał dwuczęściowy wał napędowy z centralnym łożyskiem zamontowanym na poprzeczce ramy. W tylnej osi oprócz przekładni stożkowej składającej się z gruszki i spiralnej tarczy zębatej (1:2) znajdowała się również przekładnia redukcyjna z zębami śrubowymi (1:2,81). Konstrukcja znacznie odciążyła i prawie wyeliminowała możliwość uszkodzenia. Na pierwszy rzut oka cechą charakterystyczną stały się sześcioramienne koła Trilex, w których podczas montażu usunięto tylko trzyczęściową obręcz z oponą, a sześcioramienna gwiazda pozostała na pojeździe jako część bębna hamulcowego. Taka konstrukcja została zastosowana, aby ułatwić prowadzenie podczas zdejmowania kół, ponieważ samochód miał opony w rozmiarze 12.00 – 22 Extra HD i te, zwłaszcza w całej feldze, naprawdę coś ważyły! Klasyczne koła tarczowe, mocowane na, były stosowane tylko w prototypach, a później, już seryjnie, w niektórych wersjach wywrotek i autobusów (Š 706 RO). Oczywiście wszystkie samochody były wyposażone w podwójne opony na tylnej osi.