KFZ 13

RYS HISTORYCZNY : Kfz. 13 (także Maschinengewehr-Kraftwagen) był pierwszym opancerzonym pojazdem rozpoznawczym wprowadzonym przez Reichswehrę po I wojnie światowej, a do 1935 roku do floty dostarczono 147 sztuk tego lekko opancerzonego pojazdu. Kfz. 13 bazował na cywilnym samochodzie Adler Standard 6. Chociaż Kfz. 13 był wyposażony w napęd na wszystkie koła, pojazd miał słabe możliwości w terenie. Wersja nieuzbrojona, wóz komunikacyjny Kfz. 14, była wyposażona w radiostację zamiast karabinu maszynowego. Kfz. 13 brał udział w inwazji na Polskę i bitwie o Francję. Został wycofany z czynnej służby w 1941 roku i używany tylko do celów szkoleniowych. Do produkcji Kfz.13 i Kfz.14 wybrano Daimler-Benz, a Deutschen Edelstahl otrzymał zadanie montażu i dostarczenia opancerzonego nadwozia.

OPIS  : KFZ 13

Samochody nie posiadały górnego pancerza, ani wieżyczki, grubość pancerza wynosiła do 8 mm. Ich zasięg wynosił około 300 km.

Samochód Kfz.13 uzbrojony był w karabin maszynowy MG 13 lub MG 34 kal. 7,92 mm. Załoga 2 ludzi (dowódca i kierowca).

Wersja Kfz.14 nie posiadała uzbrojenia, ale wyposażona była w radiostację. Załoga 3-osobowa (dowódca, kierowca, radiotelegrafista).

W 1920 r. wprowadzono w życie warunki Traktatu Wersalskiego, armia niemiecka została zredukowana do zaledwie 100 000 ludzi, a rozwój czołgów i samochodów pancernych został zabroniony. Co zaskakujące, alianci pozwolili niemieckiej policji (Schutzpolizei), która miała 150 000 uzbrojonych ludzi w służbie, być wyposażoną w 1 transporter opancerzony na 1 ludzi. Niemcy wykorzystali ten wyjątek dokonany przez aliantów i opracowali i zbudowali kilka nowych samochodów pancernych. Zostały one oznaczone jako Armed Police Special Purpose Vehicles (Schutzpolizei Sonderwagen). Pojazdy te były nominalnie przekazywane i używane przez siły policyjne, ale armia również nabywała i obsługiwała niewielką liczbę. Armia niemiecka była generalnie niezadowolona z tych „pożyczonych” policyjnych samochodów pancernych, więc w latach 1926-27 Reichswehrministerium/Heereswaffenamt Wa. Pruf.6 (biuro Departamentu Uzbrojenia Armii Niemieckiej odpowiedzialne za projektowanie czołgów i innych pojazdów silnikowych) wydało specyfikacje dotyczące rozwoju nowych transporterów opancerzonych (Gepanzerter Mannschaftstransportwagenen). Termin transporter opancerzony został użyty w celu oszukania aliantów co do jego prawdziwego celu. Przetarg na ten nowy samochód pancerny został ogłoszony prawie wszystkim niemieckim producentom samochodów, ale ponieważ dużą wagę poświęcono utrzymaniu całego projektu w tajemnicy, firmy, które nie były w 100% własnością Niemiec (jak na przykład Ford), miały zostać wykluczone. Jednym z pierwszych projektów, które zostały przyjęte w małych ilościach, był samochód pancerny Adler oparty na Adler Standard 6. Małe liczby zostały zbudowane i używane na początku lat trzydziestych, ale armia niemiecka ostatecznie przyjęła Adler Kfz.13 i jego wariant radiowy, Kfz.14. Pojazd karabinu maszynowego Kfz.13  (Maschinengewehrkraftwagen) był odpowiedzią Daimler-Benz na prośbę armii niemieckiej o łatwy w budowie i tani samochód pancerny z otwartym dachem. Aby Kfz.13 był jak najtańszy, jako jego baza została użyta samochód osobowy Adler Standard 6 4×2 Kublesitzer. Konstrukcja Kfz.13 składała się z prostego opancerzonego korpusu umieszczonego na cywilnym podwoziu Adler Standard 6. Oryginalne zakrzywione błotniki pozostały niezmienione. Góra pozostała otwarta, co umożliwiło załodze doskonały widok na otoczenie, ale pozostawiło ją bardzo podatną na ogień wroga. Ponieważ ten pojazd nigdy nie był przeznaczony do prawdziwej walki, nie było to postrzegane jako problem. Podstawową funkcją tego pojazdu było zapewnienie niemieckim producentom doświadczenia w projektowaniu i budowie samochodów pancernych. Skorzystała na tym również armia niemiecka, która mogła uzyskać wgląd w to, jak prawidłowo używać samochodów pancernych w misjach rozpoznawczych, a także szkolić załogi. Do samoobrony dodano obrotowy karabin maszynowy MG 13 chroniony przez pancerną tarczę. Poza flagami sygnałowymi Kfz.13 nie miał innych środków łączności z innymi jednostkami. Było to zadanie dla drugiej wersji opartej na Kfz.13, wyposażonej w radio Kfz.14. Wydaje się, że pełna nazwa Maschinengewehrkraftwagen Kfz.13 była zbyt duża, nawet dla niemieckich żołnierzy, którzy nazywali ich po prostu Adler Panzerspaehwagen (opancerzony samochód rozpoznawczy Adler). Inną nazwą powszechnie używaną przez wojska niemieckie, ze względu na jej ogólny kształt z otwartym wierzchołkiem, była wanna kąpielowa (Badewannen). Kfz.13 był chroniony tylko przed bronią małego kalibru. Podczas gdy przedni pancerz mógł wytrzymać pociski przeciwpancerne małego kalibru, boki i tył mogły chronić tylko przed normalnymi pociskami. Zapewniono dwoje bocznych drzwi, aby załoga mogła wejść do pojazdu. Dodatkowe skrzynie na części zamienne i wyposażenie załogi można było dodać wokół opancerzonego ciała. Przednie koła służyły do kierowania, a tylne koła zapewniały napęd. Aby poradzić sobie z dodatkowym ciężarem, zainstalowano ulepszony system chłodzenia. Skrzynia biegów została zmodyfikowana tak, aby miała 4 biegi do przodu i 1 bieg wsteczny. Ze względu na niewielkie rozmiary, Kfz.13 miał małą załogę składającą się tylko z dwóch członków. Kierowca znajdował się z przodu, a za nim był operator karabinu maszynowego. Pojazd był otwarty i zapewniał załodze doskonałą widoczność we wszystkich kierunkach, co było ważne dla pojazdu zwiadowczego. Jednak w przypadku starcia z wrogiem zapewniono dwa porty wizyjne do obserwacji. Jeden był umieszczony z przodu dla kierowcy, a drugi z tyłu. Dodatkowo niektóre pojazdy miały atrapy okien wizyjnych umieszczone po bokach. Prezentowany model służył w 1 Niemieckiej Dywizji Pancernej .