MERCEDES 200D W110 TAXI KAIR

RYS HISTORYCZNY  : Mercedes-Benz W110 (niem. Heckflosse) – seria samochodów osobowych klasy średniej-wyższej, produkowanych przez niemiecką firmę Mercedes-Benz w latach 1961–1968. W Polsce nazywany skrzydlak, z powodu nadwozia w kształcie płetwy ogonowej. Był to pierwszy model mercedesa, który poddawany był obszernym testom zderzeniowym. Seria W110 została wprowadzona na rynek w kwietniu 1961 i zastąpiła modele W120 i W121. W lipcu 1965 (w USA rok później) modele W110, 190 i 190D zostały odświeżone i przemianowane odpowiednio na 200 oraz 200D (diesel). Silnik wysokoprężny otrzymał wał korbowy podparty na pięciu łożyskach, oraz oznaczenie OM621 VIII (w modelu 190D – OM621 III), cechował go zmniejszony hałas oraz drgania. W tym samym czasie powstał sześciocylindrowy model 230 (następca W111). Produkcja została zakończona w 1968, łącznie powstało 628 282 egzemplarzy modelu. Następcą został Mercedes-Benz W114. Od 1965 oferowano także wersję kombi modelu, nie była ona jednak produkowana bezpośrednio w zakładach Mercedesa. Montażem zajmowała się firma I.M.A. Malines będąca jednocześnie belgijskim importerem Mercedesa. Wariant ten nosił nazwę Universal Wagon, oferowano go do 1968.

OPIS SZCZEGÓŁOWY : MERCEDES 200D W110

Druga seria samochodów 4-cylindrowych przetrwała zaledwie kilka lat. Produkcja nowych modeli 200, 200D i 230 rozpoczęła się w lipcu 1965 roku w fabryce w Sindelfingen. Modele 200 i 200D zastąpiły odpowiednio modele 190c i 190Dc. Silnik w 200 miał otwór zwiększony z 85 do 87 mm, co dawało pojemność skokową 1988 cm³ i był wyposażony w podwójne gaźniki (190c miał pojedynczy gaźnik). Silnik wysokoprężny OM621 w 200D był zasadniczo identyczny z silnikiem 190Dc (który w rzeczywistości był jednostką z 1988 roku, mimo że samochód był oznaczony jako „190”), ale został ulepszony poprzez zastosowanie pięciu głównych łożysk wału korbowego zamiast oryginalnych trzech. Wizualnie modele drugiej serii miały przednie kierunkowskazy przeniesione z górnej części przednich błotników pod reflektory. Z tyłu tylne światła zostały wyprostowane, a chromowane wykończenie zostało zmienione tak, aby zawierało dwie poziome listwy ozdobne zamiast chromowanych płetw ogonowych. Wszystkie modele były teraz wyposażone w wyloty powietrza z chromowanymi wykończeniami na słupkach C (identyczne jak w modelach W111). Wewnątrz było bardzo niewiele zmian, z wyjątkiem tego, że wszystkie modele miały teraz odchylane przednie fotele (z wyjątkiem kanapy), które wcześniej były opcją w 190c i 190Dc. Model 230 miał w standardzie centralny podłokietnik na tylnym siedzeniu. Kolejne zmiany nastąpiły pod koniec 1967 roku, wraz z początkiem roku modelowego 1968. Modele z 1968 roku były wyposażone w składane kolumny kierownicy, aby spełnić amerykańskie przepisy bezpieczeństwa. Zmieniono również lusterka, klamki drzwi wewnętrznych i przełączniki deski rozdzielczej, pasujące do tych w późniejszych samochodach serii W108/114/115. Wszystkie trzy samochody drugiej serii W110 zakończyły produkcję w styczniu 1968 roku wraz z wprowadzeniem modeli W115 220 i 220D. Mercedes-Benz W110 był samochodem klasy średniej – odpowiednikiem dzisiejszej klasy E. Jego historia sięga roku 1956, kiedy to rozpoczęły się prace nad następcą „Kubusia”, zlecone przez F. Nallinger’a – głównego szefa działu konstrukcyjnego. Od samego początku projektu kładziono ogromny nacisk na bezpieczeństwo. Nad tym zagadnieniem pracował Bela Beranyi, postać o wyjątkowym dorobku, określany często mianem ojca bezpieczeństwa. Nazwisko Beranyi było związane z około 2500 patentami, jednak o tej wybitnej postaci porozmawiamy innym razem. Rok 1957 przyniósł zakończenie projektu nowego auta przez Karla Wilferta, Rudolfa Uhlenhauta oraz Josefa Mullera. Rozpoczęła się praca nad prototypami, co zajęło kolejny rok. Zamaskowane pojazdy, by uniknąć paparazzi (tak, już wtedy działy się takie rzeczy), pokonały łącznie około 3 miliony kilometrów. Auta w kolorze zieleni pokonały trasę z Sttutgartu do Neapolu i z powrotem. W towarzystwie znajdował się również zamaskowany Opel Kapitan, mający na celu zmylenie obserwatorów. W tamtym okresie Mercedes nie informował o pracach nad nowym modelem, a nawet zaprzeczał plotkom na ten temat. W maju 1959 roku rozpoczęła się produkcja modelu W111, który stanowił podstawę dla W110. Były to przedseryjne egzemplarze. W sierpniu tego samego roku odbyła się prezentacja nowego modelu, na którą zostali zaproszeni dziennikarze, a miesiąc później samochód oficjalnie zadebiutował na targach IAA we Frankfurcie. Mercedes-Benz nigdy dotąd nie poświęcał tak wielkiej uwagi bezpieczeństwu jak przy modelu W111/110. To właśnie tutaj zastosowano innowacyjne strefy kontrolowanego zgniotu – pomysł Beli Beranyi’ego z 1951 roku. Samonośne nadwozie zostało podzielone na trzy strefy. Przy uderzeniu, przód i tył absorbowały większość energii, podczas gdy środkowa część stanowiła sztywną klatkę. Testy zderzeniowe przeprowadzano przy użyciu silników rakietowych, które „pchały” samochody do przodu. Beranyi zaprojektował specjalną rampę symulującą dachowanie. Dbając o bezpieczeństwo, zastosowano również miękkie materiały wykończeniowe wewnątrz pojazdu. Drzwi wyposażono w zamki, których otwarcie po zderzeniu nie stanowiło problemu.