MERCEDES 200D W124

RYS HISTORYCZNY  : Mercedes-Benz W124 – samochód osobowy klasy średniej-wyższej produkowany przez niemiecki koncern Mercedes-Benz w latach 1984 – 1993. Samochód wytwarzano jeszcze dalej w latach 1993–1997 jako pierwsza generacja klasy E. Najpopularniejszy model marki w historii – łącznie zostało wyprodukowanych 2 583 470 egzemplarzy. Samochód przedstawiono w 1984 roku jako następca Mercedesa W123 pod kodem fabrycznym W124, który nie był oficjalną nazwą. Przez lata wytwarzano go w pięciu wersjach nadwozia: sedan, kombi, coupé, cabrio, limousine, a także jako podwozie pod zabudowę, służące do produkcji karetek pogotowia czy też karawanów pogrzebowych. W plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1986 model zajął 3. pozycję (za Fordem Scorpio i Lancią Y10). W latach 1989–1994 produkowano wydłużoną wersję „long” o przedłużonym rozstawie osi. Samochód wyposażony był w trzy pary drzwi, mieścił 7/8 osób. Wyposażony był w jednostki benzynowe o pojemności 2.6 i 2.8 bądź diesla o pojemności 2.5 (10V i 20V). Podobnie jak poprzednicy tego modelu z rodziny W115 i W123, wykorzystywany był chętnie przez taksówkarzy i firmy zajmujące się transportem osób, cieszył się dużym powodzeniem w krajach arabskich. W Ameryce Północnej W124 został wprowadzony na rynek na początku listopada 1985 roku jako model z 1986 roku i sprzedawany do roku modelowego 1995. Produkcja seryjna rozpoczęła się na początku listopada 1984 r., prezentacja prasowa odbyła się w poniedziałek 26 listopada 1984 r. w Sewilli w Hiszpanii, a dostawy do klientów i wprowadzenie na rynek europejski rozpoczęły się w styczniu 1985 r.

OPIS SZCZEGÓŁOWY : MERCEDES 200D  ( W 124 )

Mercedes klasy średniej wyższej wyposażany był w wiele jednostek napędowych benzynowych, jak i diesli (200D R4 8V, 250D(T) R5 10V, 300D(T) R6 12V, E250D R5 20V, E300D R6 24V, 200 R4 8V, 200E R4 8V, 200E/E200 R4 16V, 220E/E220 R4 16V, 230E R4 8V, 260E R6 12V, 280E/E280 R6 24V, 300E R6 12V, 300E-24 R6 24V, 320E/E320 R6 24V, E36 AMG R6 24V, 400E/E420 V8 32V, 500E/E500 V8 32V, E60 AMG V8 32V). Auto posiadało również szeroką gamę nadwozi. W lipcu 1993 roku zmieniono oznaczenia (np. z 200E na E200 lub z 250D na E250 DIESEL), przy czym litera E nie oznaczała już wtrysku benzyny (E od niemieckiego Einspritzventil), a przynależność do klasy E. Auto przeszło w tym czasie drobny facelifting (przednie: reflektory, kierunkowskazy i maska, oba zderzaki oraz tylne: lampy i klapa bagażnika, z wyjątkiem wersji kombi). Nieco wcześniej (w październiku 1992) podwyższono także standard wyposażenia o airbag kierowcy oraz regulowane elektrycznie lewe lusterko (równolegle z rezygnacją w silnikach benzynowych z wtrysku mechanicznego na rzecz elektronicznego). Oferował dość bogate wyposażenie szczególnie pod koniec produkcji. Prawie wszystkie modele były wyposażone w klimatyzację (rzadziej klimatronic), przynajmniej jedną poduszkę powietrzną, ABS i wiele innych dodatków, do dziś nieobecnych w ofercie niektórych firm samochodowych, jak np. elektryczne podajniki pasów bezpieczeństwa w wersjach coupé i cabrio czy hamulec postojowy zaciągany nogą dla większej wygody. Oferowana wersja cabrio zaprezentowana w 1991 roku bazowała na nadwoziu coupé i miała tak samo pomniejszony rozstaw osi. Ponadto w latach 1986-1995 produkowano modele specjalne o standardowym i powiększonym rozstawie osi, przeznaczone pod dalszą zabudowę (np. pod karetki pogotowia, karawany itd.). Opcjonalnie do modelu W124 można było zamówić napęd na 4 koła (4Matic od 1987). Za dopłatą montowana była również automatyczna blokada mechanizmu różnicowego tylnej osi (ASD) oraz w późniejszych rocznikach system kontroli trakcji (ASR). Model W124 był także jednym z najbardziej niezawodnych aut jakie powstawały w tamtym okresie (i w historii motoryzacji, obok innych Mercedesów, jak np. W116, W126, W114/115, W123 i W201), oprócz tego był także jednym z najbardziej komfortowych. Skomplikowane tylne zawieszenie (wielo-wahaczowe – opracowano je w 1983 roku dla modelu W201, było ono jednak tak dobre, że zaadaptowano je do większego modelu W124, a potem do modelu W210) nastawione było raczej miękko, co skutecznie tłumiło wszelkie niedostatki nawierzchni, jednak nie zapewniało sportowych właściwości jezdnych. W 1989 roku, podczas wrześniowego salonu we Frankfurcie, Mercedes-Benz zaprezentował zmodernizowany typoszereg 124. Zmiany obejmowały:

Zmianę bocznych wąskich listw ozdobnych na tzw. „szeroką listwę”, wprowadzoną wcześniej w coupé, zderzaki i obudowy lusterek lakierowane,

Zmianę koloru ramek za szkłami reflektorów przednich z ciemnych na jasne,

Klamki zewnętrzne z chromowanym paskiem,

Nowe wzory tapicerek oraz zmodernizowana konstrukcja siedzeń,

Ozdobne wstawki drewniane w konsoli środkowej oraz tapicerkach drzwi,

Nowe kształty kierownic,

Kosmetyczne zmiany detali wnętrza, zmiany w instalacji elektrycznej pojazdu, nowe opcjonalne wyposażenie,

Do oferty dołączył wariant z wydłużonym o 80 cm rozstawem osi (do 360 cm) i trzema parami drzwi. Opracowano go we współpracy z firmą Binz, która odpowiadała zresztą za produkcję przedłużanej karoserii.
Modele W124 kombi i coupé były produkowane rok dłużej tzn. do 1996, a cabrio do 1997. W124 krytykowany był za ubogie wyposażenie seryjne na początku produkcji oraz za pojedynczą wycieraczkę szyby przedniej, która miała być mało efektywna. W 1993 roku Mercedes przeprowadził drobną modernizację modeli serii 124 – zaokrąglono górny róg reflektorów, zmieniono kolor wkładów tylnych lamp i wprowadzono biały kolor przednich kierunkowskazów. Przy okazji tejże zmiany, w ramach porządków w nazewnictwie, modele serii 124 przemianowano na klasę E, plasując się między mniejszą klasą C i większą klasą S. Pod tą postacią samochód produkowano jeszcze kolejne 4 lata, do 1997 roku. Nosił on ten sam kod fabryczny – W124. Paleta silników w Mercedesie W124 była bogata, począwszy od 2-litrowych czterocylindrowych silników diesla aż po duże jednostki benzynowe V8 (a nawet V12). Istnieją 3 egzemplarze W124 z silnikiem V12 firmy VATH o pojemności 7.2 i mocy 510 KM. Mocniejszy od niego jest tylko egzemplarz przerobiony przez niemieckiego Brabusa – model E V12 7.3 o mocy 530 KM jest najmocniejszym W124 w historii. Żaden z ówczesnych konkurencyjnych producentów nie miał w ofercie tak potężnego silnika, gwarantującego takie osiągi. Jednak wersje te produkowano w małych seriach, a zmiany w jednostkach napędowych szły tak daleko, że podobieństwo z produktem fabrycznym było tylko optyczne. Mercedes 124 już na stałe zagościł w historii motoryzacji. W momencie debiutu imponował aerodynamiką, lekką konstrukcją oraz wysokim poziomem bezpieczeństwa, dziś uchodzi za symbol bezawaryjności i trwałości. Za wyrazisty, nowoczesny design W124 odpowiadali Joseph Gallitzendörfer i Peter Pfeiffer, nadzorowani przez ówczesnego szefa projektantów Mercedes-Benz, Bruno Sacco. Wykonana z wytrzymałej stali karoseria wyróżniała się praktycznymi rozwiązaniami: krawędź tylnej klapy przebiegała niżej, co ułatwiało załadunek, a zaokrąglone krawędzie błotników przyczyniły się do obniżenia współczynnika oporu powietrza Cd. W chwili debiutu, zależnie od wersji, wynosił on 0,29 lub 0,30, co w tamtych czasach było wynikiem nieomal sensacyjnym. Późniejsze odmiany mogły pochwalić się Cd równym nawet 0,26. W rezultacie model zużywał znacznie mniej paliwa od poprzednika.