MERCEDES 220S W111

RYS HISTORYCZNY  : Mercedes-Benz W111 to kod podwozia nadawany gamie pojazdów Mercedes-Benz produkowanych w latach 1959-1971, w tym czterodrzwiowym limuzynom (1959-1968) oraz dwudrzwiowym coupé i kabrioletom (1961-1971). Ich nadwozie miało charakterystyczne płetwy ogonowe, które nadały modelom przydomek Heckflosse – po niemiecku „płetwy”. Wprowadzony z 6-cylindrowym silnikiem rzędowym o pojemności 2,2 litra, W111 dał początek parze wariantów, które objęły go w 1961 roku: mniejsze pojazdy z 4-cylindrowym silnikiem rzędowym klasy podstawowej, dzielące podwozie i nadwozie W111, oznaczone jako W110; oraz W112, luksusowa limuzyna z najwyższej półki zbudowana na podwoziu W111 z nadwoziem, ale ekskluzywnymi funkcjami, wyszukanym wyposażeniem i 3-litrowym sześciocylindrowym silnikiem M189 Mercedes-Benz 300d Adenauer z wtryskiem paliwa – w tamtym czasie największym w firmie. Mercedes-Benz wyłonił się z II wojny światowej jako producent samochodów na początku lat 1950. z drogimi 300 Adenauerami i ekskluzywnymi 300 S grand tourerami, które przyniosły mu sławę, ale to proste, jednobryłowe pontony stanowiły większość przychodów firmy. W sierpniu 1959 roku rozpoczęła się produkcja seryjna 4-drzwiowego sedana, który jesienią zadebiutował na Salonie Samochodowym we Frankfurcie. Początkowo seria składała się z 220b, 220Sb i 220SEb. Zastąpiły one odpowiednio limuzyny (W105) 219, (W180) 220S i (W128) 220SE Ponton. 220b był wersją podstawową z niewielką ilością chromowanych wykończeń, prostymi kołpakami i podstawowym wykończeniem wnętrza, w którym brakowało kieszeni w drzwiach. Ceny wynosiły 16 750, 18 500 i 20 500 marek, przy przybliżonym stosunku sprzedaży 1:2:1. W ciągu dziesięciu lat eksploatacji w latach 1959-1968 zbudowano łącznie 337 803 egzemplarze W111.

OPIS SZCZEGÓŁOWY : MERCEDES 220S ( W111 )

Prace nad zastąpieniem Pontonów rozpoczęły się w 1956 roku projektem skoncentrowanym na komforcie i bezpieczeństwie pasażerów. Podstawowa kabina Pontona została poszerzona i wyrównana, a duża szklana szklarnia poprawiła widoczność kierowcy. Kamieniem milowym w projektowaniu samochodów były przednie i tylne strefy zgniotu pochłaniające energię kinetyczną przy uderzeniu. Producent samochodów opatentował również zwijane pasy bezpieczeństwa. Wszystkie modele były wyposażone w sześciocylindrowy silnik rzędowy M127 o pojemności 2195 cm³ przeniesiony z poprzedniej generacji, wytwarzający 95 KM (71 kW) przy 4800 obr./min i zdolny do rozpędzenia ciężkiego samochodu do 160 km/h (155 km, jeśli był wyposażony w opcjonalną automatyczną skrzynię biegów). Model 220Sb był wyposażony w podwójne gaźniki i wytwarzał moc 110 KM (82 kW) przy 5000 obr./min, zwiększając prędkość maksymalną do 165 km/h i poprawiając przyspieszenie 0–100 km/h  do 15 sekund (16 w 220b). Topowy model 220SEb był wyposażony w wtrysk paliwa Bosch o mocy 120 KM (89 kW) przy 4800 obr./min, z prędkością maksymalną 172 km/h  (168 km/h  w trybie automatycznym) i czasem 0–100 km/h  wynoszącym 14 sekund. W maju 1965 roku 220Sb i 220SEb zostały zastąpione przez nowe 230S. Był wizualnie identyczny jak 220S, ze zmodernizowanym silnikiem M180 o pojemności 2306 cm z dwoma gaźnikami Zenith o mocy 120 KM (89 kW) przy 5400 obr./min. Prędkość maksymalna wynosi 176 km/h  (174 km/h  dla automatu), przyspieszenie od 0 do 100 km/h  wynosi 13 sekund (15 z automatyczną skrzynią biegów). Jako następcę modelu 220b, Mercedes-Benz wprowadził również model 230, z silnikiem 2306 cm3 zamontowanym w samochodzie serii W110. Łącznie wyprodukowano 41 107 egzemplarzy modelu 230S do stycznia 1968 roku, kiedy to z linii produkcyjnej zjechał ostatni z 4-drzwiowych stateczników. Prezentowany model wystąpił w filmie z serii o przygodach agenta 007Jamesa Bonda „W tajnej służbie Jej Królewskiej Mości” z 1969 roku w scenie gdzie Ernst Stavro Blofeld ściga Bonda przez wioskę po jego ucieczce z Piz Gloria.