MITSUBISHI LANCER EVO VII

RYS HISTORYCZNY:  Samochód sportowy (segment G) produkowany od 1992 roku. Powodem powstania Lancera w wersji Evo była potrzeba stworzenia auta rajdowego, zdolnego do sukcesów w rajdowych mistrzostwach świata (ówczesne przepisy wymagały od producenta produkcji modelu seryjnego w ilości 2500 sztuk). Poprzednikiem Lancera Evo był model Galant VR-4 i to właśnie na nim pierwszy Evo bazował. Dotychczas powstało 10 generacji auta, które oprócz osiągnięć wyczynowych, świetnie radzi sobie też na rynku cywilnym, zdobywając wiele nagród i notując sprzedaż na poziomie ok. 150 tys. egzemplarzy. W roku 2001 zostaje wprowadzona wersja EVO VII. Model bazował na nowej płycie podłogowej pochodzącej z Lancera Cedia, lecz większej o jeden rozmiar od poprzedniej. Dodano układy sterownicze ACD i AYC, które były sterowane jednym chipem – zapewniało to mniejszą podsterowność auta. Zwiększono intercooler o 20 mm. Waga zwiększyła się o kilkanaście kilogramów.

OPIS SZCZEGÓŁOWY : MITSUBISHI LANCER EVOLUTION VII

W 2001 roku Mitsubishi zostało zmuszone przez FIA do startów w WRC przy użyciu przepisów WRC do budowy samochodu zamiast zasad klasy Grupy A, a to nie musiało być zgodne z zasadami homologacji. Evolution VII był oparty na większej platformie Lancer Cedia i w rezultacie zyskał na wadze w porównaniu z Evolution VI, ale Mitsubishi nadrobiło to wieloma ważnymi poprawkami podwozia. Największą zmianą było dodanie aktywnego centralnego mechanizmu różnicowego i bardziej efektywnego mechanizmu różnicowego o ograniczonym poślizgu, podczas gdy dodano przedni spiralny mechanizm różnicowy o ograniczonym poślizgu. Moment obrotowy został ponownie zwiększony do 385 Nm (284 lb⋅ft) z poprawkami silnika, które pozwoliły na większy przepływ powietrza, a moc oficjalnie pozostała na poziomie 280 KM. Wprowadzenie Evolution VII oznaczało również, że po raz pierwszy automatyczny układ napędowy został włączony do gamy modelowej – GT-A. Model GT-A, nazywany „Grand Touring Automatic” wizualnie podobnego VII GSR i RS2, został wyprodukowany dopiero w 2002 roku i posiadał następującą wyróżniającą się specyfikację wnętrza i nadwozia: 17-calowe (431,8 mm) felgi aluminiowe z diamentowym wykończeniem GT-A, przezroczyste soczewki tylnych świateł i przednie reflektory w stylu „wszystko w jednym” (później stosowane w Evolution VIII). GT-A miał do wyboru albo brak spojlera, krótki spojler (jak w Lancerze Cedia; a później używany w Evolution VIII 260) lub spojler grzmotowy, jak w standardowych modelach Evolution VII. Najbardziej wyróżniającą cechą była gładka maska bez żadnych kratek wentylacyjnych oraz zmieniony przedni zderzak. Chociaż maska silnika oferowała gorsze możliwości chłodzenia, została zaprojektowana tak, aby zapewnić czystszą linię w powietrzu przy mniejszym oporze powietrza przy prędkościach autostradowych. Wnętrze można było wyposażyć w fabryczne opcje luksusowego welurowego wnętrza, pełnej skóry lub sportowych foteli Recaro. Wnętrze GT-A różniło się tym, że miało chromowane klamki drzwi, inną deskę rozdzielczą (aby pokazać wybór biegów) i chromowane ramki wokół prędkościomierza i tachografu. GT-A miał również fabrycznie zainstalowane dodatkowe wygłuszanie, a kolektor silnika i rura spustowa zostały zaprojektowane tak, aby były cichsze. 5-biegowa automatyczna skrzynia biegów miała coś, co Mitsubishi nazwało „logiką rozmytą”, co oznaczało, że samochód uczył się, jakie są właściwości jezdne kierowcy i odpowiednio dostosowywał czasy zmiany biegów i reakcje. Biegi można było wybierać ręcznie, jak w większości Tiptronics, za pomocą przycisków + i – na kierownicy (para po obu stronach) lub za pomocą dźwigni zmiany biegów. Moc była nieco niższa niż w standardowych samochodach z manualną skrzynią biegów i wynosiła 272 KM . Skrzynia biegów GT-A nie pojawiła się ponownie w Evolution VIII, ale została zamontowana w wersji kombi Evolution IX Wagon. Został zastąpiony przez skrzynię biegów Twin Clutch SST od czasu wprowadzenia Evolution X. Przez pewien czas Proton wchodził w nową wersję o nazwie Proton PERT. Model ten pojawił się w filmach Szybcy i wściekli oraz Szybcy i wściekli: Tokyo Drift. Mitsubishi Lancer Evolution VII prowadzony był przez postać graną przez Paula Walkera, Briana O’Connora. Mitsubishi zaoferowało cztery egzemplarze odchodzącego Evo VII, który pierwotnie miał trafić do europejskiego zespołu rajdowego. Ponieważ Evo VII nigdy nie był sprzedawany w USA, znalezienie części do modyfikacji samochodów było trudne, powiedział Lieberman. Modyfikacje zostały więc ograniczone do minimum. Samochody otrzymały zestawy karoserii, nowe koła i tylne spojlery oraz nowe tylne światła od dostawcy samochodów, który zapłacił za lokowanie produktu w filmie. Te tylne światła zostały w rzeczywistości wykonane dla Mitsubishi Lancera innego niż Evo, więc nadwozie musiało zostać zmienione, aby pasowało. Dwa „bohaterskie” samochody użyte w zbliżeniach również otrzymały neon z niedopełnieniem, a wszystkie cztery samochody zostały przerobione na napęd na tylne koła, aby ułatwić ich ślizganie się. Samochody były również pomalowane na zieleń (to House of Kolor Lime Gold Kandy, jeśli się zastanawiasz), z grafiką, która zaczynała się identycznie jak w osobistym Nissanie Skyline GT-R R34 Liebermana. Ten samochód został ostatecznie wypożyczony przez Universal i prowadzony przez O’Connora wcześniej w filmie, więc Evo otrzymały dodatkową grafikę, aby je odróżnić. Evo pojawił się w filmie „Szybcy i wściekli 2”, w tym w scenie, w której ścigał się z Camaro Yenko. Na nieszczęście dla fanów Evo, odgłosy szeroko otwartej przepustnicy użyte w tej scenie nie pochodziły z tego samochodu, według Liebermana. Dźwięk został zmodyfikowany w postprodukcji za pomocą dźwięków wydechu z Hondy S2 i Subaru WRX – arcyrywala Evo. Według Liebermana dwa z czterech filmowych samochodów przetrwały. Jeden jest w Pensylwanii, a drugi gdzieś we Francji.