MOSKWICZ 2150

RYS HISTORYCZNY  : W 1970 roku władze radzieckiego przemysłu dostrzegły potrzebę wdrożenia nowego samochodu terenowego, lżejszego i tańszego w produkcji, niż nowo opracowany UAZ 469. W zakładach AZLK punktem wyjścia stał się projekt Moskwicza 415 i nowy samochód początkowo nosił oznaczenie Moskwicz 415S, zmienione następnie według nowego systemu numeracji na 2150. Zastosowano m.in. nowy silnik M-412, zwiększono rozstaw kół i osi i przeprojektowano nadwozie. W miarę możliwości zastosowano podzespoły unifikowane z nowymi samochodami osobowymi Moskwicza. Prototyp powstał latem 1972 roku i okazał się udany. W 1974 roku zbudowano dalsze prototypy, z dopracowanym nadwoziem (jeden lub dwa z podstawowym, odkrytym nadwoziem z brezentowym dachem i jeden demonstracyjny z zakrytym trzydrzwiowym nadwoziem). Nad bezpośrednim konkurentem z zakładów WAZ, Ładą Nivą, samochód Moskwicza miał więcej zalet, jak solidniejszą i trwalszą konstrukcję ramową zamiast samonośnej, lepsze możliwości ciągnięcia przyczepy i możliwość wykorzystania jako rezerwa na potrzeby wojska. Jednakże, w połowie lat 70. nowy minister przemysłu samochodowego W. Polakow zdecydował o niekierowaniu samochodu do produkcji, z nie do końca jasnych przyczyn. Wpływ zapewne miały ograniczone moce produkcyjne zakładów AZLK (pomimo budowy nowej fabryki) i opinia, że wystarczający jest model Łady (według relacji, nowy minister miał powiedzieć, że kraj potrzebuje budować drogi, a nie samochody terenowe). W pierwszej połowie lat 80. wysuwano jeszcze w zakładzie projekty produkcji tego samochodu, w kooperacji z KAMAZem  i zakładami Moskwicza w Kiszyniowie, które miały montować samochody, lecz również nie zyskały one akceptacji.

OPIS  : Moskwicz 2150

Nadwozie było posadowione na ramie prostokątnej. Podstawowym wariantem miało być nadwozie otwarte, trzydrzwiowe (dwoje bocznych drzwi i tylne drzwi otwierane na bok), z pałąkiem bezpieczeństwa i rozpinanym brezentowym dachem. Górne części drzwi z ramami szyb były odejmowane, szyba przednia była składana do przodu. Drugi model miał zakryte stalowe trzydrzwiowe nadwozie z drzwiami z tyłu. Samochód miał sześć miejsc – po dwa na ławkach pod burtami w części tylnej. Koło zapasowe przewożone było na zewnątrz, przyczepione na prawej burcie nadwozia, z tyłu. Zawieszenie przednie i tylne było zależne: sztywna oś na podłużnych resorach półeliptycznych, amortyzatory hydrauliczne teleskopowe, z tyłu stabilizator. Jako napęd samochody otrzymały osłabiony wariant UZAM-412DE silnika pojemności 1,5 l używanego w Moskwiczu 412, pracujący na gorszą benzynę A-76 i rozwijający moc 70 KM. Jako wariant docelowy przewidziano nowy silnik AZLK-327 o pojemności 1,7 l i mocy 85 KM. Napęd na przedni most był dołączany. Samochód miał czterobiegową skrzynię biegów, połączoną bezpośrednio z przekładnią rozdzielczą napędu (bez wału pośredniego, jak w Ładzie Niwie). Projektanci wzięli pod uwagę prześwit samochodu i, dla ułatwienia wsiadania, zastosowali podnóżki pod każdymi drzwiami. Przednie fotele miały twardą podbicie i tylko jedną regulację wzdłużną. Pasażerowie z tyłu musieli korzystać z tylnych drzwi podczas wsiadania, które otwierały się w lewo. Samochód był ustawiony jako samochód towarowo-osobowy, z tyłu nie było nawet kanałów powietrznych do ogrzewania kabiny. Podobnie jak w poprzedniku Moskvich-416, koło zapasowe nowego moskiewskiego jeepa umieszczono z boku nad prawym tylnym kołem. Aby ułatwić konserwację samochodu, liczbę punktów smarowania zmniejszono do sześciu, a sam samochód został wyposażony w podgrzewacz wstępny i nowy układ chłodzenia silnika. Aby zwiększyć zdolność do jazdy w terenie, z tyłu zastosowano mechanizm różnicowy o ograniczonym poślizgu z wymuszoną blokadą, a skrzynia rozdzielcza została zablokowana ze skrzynią korbową tylnej osi. Możliwe było przeniesienie zasilania ze skrzyni rozdzielczej do wyposażenia dodatkowego: wciągarki, pomp itp. Zawieszenie sprężynowe wszystkich kół miało stabilizatory z przodu i z tyłu, a aby zwiększyć niezawodność, bębny hamulcowe zostały żebrowane. SUV mógł ciągnąć przyczepę o wadze do 850 kg w terenie, a maksymalna prędkość podczas jazdy po autostradzie osiągnęła 120 km/h. Prototyp Moskvich-2150 przetrwał do dziś i jest wystawiony w Muzeum Motoryzacji w Moskwie.