OPEL OLYMPIA 13237

RYS HISTORYCZNY : Opel Olympia – samochód osobowy klasy kompaktowej niemieckiej firmy Opel, będącej wówczas częścią G.M., w latach 1935–1940, a po II wojnie światowej w latach 1947–1953. Był to jeden z pierwszych na świecie masowo produkowanych samochodów o jednolitej strukturze nadwozia, po Citroënie Traction Avant z 1934 roku; I był to sukces masowy, zrealizowany w sześciocyfrowych liczbach. Opel osiągnął to jeszcze przed wojną, podczas gdy Hitler obiecał Niemcom „Volkswagena” – „samochód ludowy”, który nie zmaterializował się aż do 1946 roku. W latach 1967-1970 znaczek Olympia był na krótko ponownie używany w późniejszym samochodzie. Samochód został po raz pierwszy zaprezentowany w lutym na Salonie Samochodowym w Berlinie w 1935 roku; Produkcja rozpoczęła się później w tym samym roku. Olimpia została nazwana w oczekiwaniu na Igrzyska Olimpijskie w Berlinie w 1936 roku. Przedwojenna Olympia była produkowana w dwóch wersjach: od 1935 do 1937 roku Olympia miała silnik o pojemności 1,3 litra; w wersji OL38 produkowanej w latach 1937-1940 zastąpiono ją 1,5-litrową górnozaworową jednostką górną. W latach 1935-1940 zbudowano ponad 168 000 sztuk. Samochód był również pierwszym powojennym samochodem Opla, który ponownie wszedł do produkcji w 1947 roku.

OPIS  : OPEL OLYMPIA SERIES 13237

Olympia z 1935 roku była pierwszym masowo produkowanym samochodem w Niemczech z zaawansowanym, całkowicie metalowym nadwoziem jednostkowym – nawet pełnym monocoque w przypadku modeli sedan z zamkniętym dachem. Ta rewolucyjna technologia zastąpiła wcześniej zwyczajowe nadwozie pojazdu, podparte na oddzielnym podwoziu nośnym, zmniejszając masę samochodu nawet o 180 kilogramów  w porównaniu z poprzednikiem. Produkcja konstrukcji unibody wymagała nowych metod produkcji i materiałów. Drewniane ramy w nadwoziu samochodu zostały prawie całkowicie wyeliminowane – zamiast tego zaawansowane rodzaje blachy stalowej, mocowanie za pomocą zgrzewania punktowego i nowy układ linii produkcyjnej były jednymi z wielu postępów wprowadzonych w Olympii. Za 2500 marek można było otrzymać prawdziwy czteromiejscowy samochód z 1,3-litrowym, czterocylindrowym, boczno-zaworowym silnikiem o mocy 24 KM (18 kW) zdolnym do jazdy z prędkością 100 km/h ( według producenta 95 km/h ). Napęd odbywał się na tylne koła za pośrednictwem trzybiegowej skrzyni biegów, ale czterobiegowa jednostka stała się dostępna w 1937 roku. Samochód miał niezależne zawieszenie przednie z osią pod napięciem z tyłu i półeliptyczne resory piórowe. Samochód został udostępniony w dwóch wersjach, jako dwudrzwiowa limuzyna i jako dwudrzwiowy kabriolet z miękkim dachem. W ciągu pierwszych dwóch lat Olympia miała mechanicznie uruchamiane hamulce bębnowe, a od 1937 roku hydraulicznie uruchamiane tak zwane ” Olejowe hamulce ciśnieniowe” firmy ATE (licencja Lockheed). Przekładnia kierownicza pracowała z sektorem ślimakowym i przekładniowym. 6-woltowa instalacja elektryczna pochodziła od firmy Bosch; Akumulator rozruchowy miał pojemność 70 amperogodzin. Z przodu zastosowano niezależne zawieszenie typu Dubonnet, charakteryzujące się odchylaniem całości zespołu sprężyny i podwójnego wahacza wraz z kołem, z tyłu natomiast – system Banjo z półeliptycznymi resorami piórowymi. Jednorazowy zapas benzyny dla modelu 13237 wynosił 28 litrów (wlew do zbiornika zlokalizowano nad prawym, tylnym zderzakiem). Ujście układu wydechowego w postaci pojedynczej rury skierowanej ku gruntowi znajdowało się z tyłu po lewej stronie. Jednym z charakterystycznych elementów tytułowej maszyny była obszerna, okrywająca kanały reflektorów maska z bocznymi wlotami powietrza do silnika oraz osłona chłodnicy. Model 13237 posiadał ją w formie zaokrąglonego prostokąta, a sama powierzchnia została złamana wzdłużnie oraz podzielona na siedem sekcji poziomymi ożebrowaniem. Górną część wieńczyło podwójne oznaczenie producenta – rozpostarte skrzydła z wczesnym symbolem w formie oka oraz tak zwana „strzała Zeppelina”, wysunięta poza obrys. W związku z igrzyskami olimpijskimi na kratce mocowano także prostokątną, żółtą plakietkę z wizerunkiem antycznego dyskobola, wzorowanego na słynnej rzeźbie dłuta Myrona, z V wieku p.n.e. oraz napisem Olympia. Poniżej został umieszczony chromowany pojedynczy zderzak w formie rozwartej litery „V”. Dostęp do kabiny umożliwiała para dużych, otwieranych ku frontowi drzwi z szybą główną oraz odchylaną owiewką. Otwieranie pierwszej umożliwiały korby – tafla szkła chowana była w przestrzeni między ściankami. Także zostało zainstalowane dodatkowe wzmocnienie, które podwyższało bezpieczeństwo dla kierowcy oraz pasażera w wypadku kolizji wozu. Przednią szybę w wozie produkowano w formie jednolitej, jej oczyszczanie umożliwiały zainstalowane na niej dwie wycieraczki, które przymocowano do dolnej krawędzi ramy szyby. Szesnastocalowe koła, mocowane za pomocą pięciu śrub krytych obszernym kapslem (niekiedy wzbogaconym o wytłoczoną nazwę wytwórcy), osłaniały głębokie, wyraźne zaznaczone błotniki. Oświetlenie zewnętrzne stanowiła para dużych, okrągłych reflektorów, w wersjach wojskowych wyposażone w metalowe lub brezentowe przesłony ze szczelinami. Oprócz tego maszyny wdrażane do służby w armii, były dodatkowo wzbogacane o Notek-Tarnscheinwerfer (systemem do oświetlania pojazdów silnikowych w warunkach zaciemnienia, podobnym do światła kamuflażu Bundeswehry )przymocowany do lewego błotnika oraz zainstalowany dodatkowy reflektor nad zderzakiem, a z tyłu zainstalowano prostokątne światło ułatwiające prowadzenie wozu w kolumnie. Kierowca oraz pasażer wozu Opel Olympia zasiadali na pojedynczych fotelach z oparciami składanymi ku przodowi, wyposażonymi z poziomo biegnące pałąki-uchwyty. Każdy z nich posiadał owalny schowek wycięty w przedniej listwie oraz dodatkowe miechowate kieszenie na drobne wyposażenie, umieszczone w drzwiach. Po środku zostały osadzone dwa, duże okrągłe zegary – wyskalowany w zakresie od 0 km/h do 120 km/h prędkościomierz oraz z lewej wskaźnik poziomu paliwa i oleju. Po między przymocowano gniazdko stacyjki. Poniżej zlokalizowana była bardzo charakterystycznie wygięta dźwignia zmiany biegów, a po jej prawej stronie – hamulec ręczny. Obserwację przestrzeni za samochodem umożliwiało prostokątne lusterko, umocowane przy górnej krawędzi przedniej szyby. Z tyłu znajdowała się kanapka z podłokietnikami. Za nią, wewnątrz karoserii przygotowany został luk bagażowy, do którego dostęp zapewniała zewnętrzna uchylana w dół klapa. W odmianie cywilnej wyposażenie dodatkowe ograniczało się w zasadzie do koła zapasowego przewożonego na pokrywie bagażnika. Zdecydowanie bogatszy ekwipunek znaleźć można było w samochodach oddanych do dyspozycji sił zbrojnych: obok liny holowniczej, łańcuchów na koła, łopat czy innego rodzaju przyrządów, niekiedy do zderzaków przywiązywano wiązki faszyny lub listew, ułatwiających wydobycie wozu z grząskiego terenu. Opel Olympia nie był pojazdem terenowym, to też jego zastosowanie bojowe było w praktyce żadne. Mimo to wozy te towarzyszyły żołnierzom niemieckim nawet na pierwszej linii frontu, gdzie służyły przede wszystkim jako lekki wóz sztabowy – leichter Stabswagen, czy pojazd łącznikowy. Na zdecydowanie większą skalę wóz ten był wykorzystywany przez formacje zaplecza frontowego, korzystali z niego przede wszystkim starsi oficerowie – zwierzchnicy służb. Większa liczba wozów tego typu została także oddelegowana do służb policyjnych i różnych organizacji paramilitarnych.