OPEL REKORD C

RYS HISTORYCZNY  : Opel Rekord – samochód produkowany w latach 1953–1986, w różnych wersjach, przez firmę Opel. Przestarzały Rekord B szybko ustąpił miejsca zupełnie nowej konstrukcji. W Rüsselsheim powstawały dwa projekty tego modelu, z których wybrano pomysł Erharda Schnella. Stylistyka Rekorda C przywodzi na myśl amerykańskie krążowniki szos, wobec których panowała powszechna fascynacja. W 1967 roku pojawił się Rekord Sprint, z silnikiem 1.9, zasilanym dwoma gaźnikami. Ze względu na pojawienie się odmiany Commodore porzucono jednak tę wersję. Od 1968 miejsce dwustopniowej przekładni automatycznej zajęła nowsza, o trzech przełożeniach. do zakończenia produkcji w grudniu 1972 roku Opel wyprodukował około 1,3 mln tych pojazdów. Później żadnemu modelowi nigdy nie udało się poprawić sukcesu tej generacji.

OPIS  : OPEL REKORD C

Dostępne nadwozia to 2 i 4-drzwiowe sedany, 3 i 5-drzwiowe kombi, kabriolet oraz coupe typu fastback. Specjalnie dla nowego modelu opracowano dwuobwodowy układ hamulcowy, oraz zastosowano tarcze hamulcowe na kołach przednich. Aby poprawić właściwości jezdne względem przeciwnika, zdecydowano się na szerszy rozstaw kół na obu osiach, a także na wielowahaczowe tylne zawieszenie z drążkiem Panharda, który pełnił funkcję piątego wahacza. Za dopłatą oferowano też stabilizatory. Nowoczesne podwozie poprawiało stabilność samochodu na zakrętach, zmniejszając nadsterowność, a co najważniejsze – poprawiało komfort podróżowania. Podstawowy motor o pojemności 1.5 l legitymował się mocą 58 KM; oferowano także silnik 1.7, o mocy 75 KM i 1.9 (90 KM). Standardowo każdy silnik występował w połączeniu z manualną przekładnią o trzech przełożeniach, lub dwustopniową automatyczną. Skrzynie biegów o czterech przełożeniach oferowano jako opcję. Niepowtarzalna stylistyka, oraz znacząca rewolucja w konstrukcji przyczyniły się do sukcesu Rekorda. Wiele Opli z powojennych czasów było poważnych i powolnych. Dopiero zwinny Opel Rekord C okazał się dla firmy skokiem w nowe czasy. W 1966 roku Opel wykonał gwałtowny skręt w stronę wypukłości bocznych linii. To było wspaniałe przedstawienie, bo ten model klasy średniej okazał się znacznie nowocześniejszy i bardziej nonszalancki od swojego kołtuńskiego poprzednika – Rekorda B. Z tej stylistyki w kształcie butelki coca-coli zrodziły się sedan, kombi oraz szczególnie eleganckie coupé. W porównaniu z tym samochodem konkurenci w stylu VW czy Forda, a nawet Audi, BMW i Mercedesa, prezentowali się przestarzale. Nowoczesne podwozie poprawiało stabilność samochodu na zakrętach, zapobiegało niespodziewanemu zarzucaniu, a poza tym poprawiało komfort podróżowania. Nic dziwnego, że Opel zdecydował się zaprezentować nowy model na torze testowym w Dudenhofen. Wówczas niemieccy kierowcy mieli całkowite podstawy do tego, żeby zakochać się w nowym Rekordzie. Początkowo samochód występował wyłącznie jako 2-drzwiowy sedan, później dołączyły odmiany 4-drzwiowa oraz kombi (Caravan) i wreszcie w 1967 roku pojawiła się wersja coupé. Bazowy Rekord chciał aspirować do klasy średniej i szczególnie 6-cylindrowy wariant mógł być rozważany przez dotychczasowych kierowców BMW czy Mercedesa. Jednak było to możliwe tylko w przypadku Commodore’a, bo jeśli chodzi o Rekorda, to we wrześniu 1967 roku ten silnik wypadł z oferty z racji niewielkiego zainteresowania klientów. Silnik 1.9 jest wystarczająco spontaniczny, a przy tym brzmi w typowy dla Opla sposób. Co ważne, ta jednostka jest znana ze swojej niezawodności. Dzięki 90 koniom mechanicznym Rekord bez problemu nadąża w ruchu drogowym. Wystarczająco szybko uzyskuje się w nim prędkości lokalnych dróg. Trzeba jednak pamiętać, że podczas jazdy na wzniesieniach czy w trakcie wyprzedzania silnik 1900 potrzebuje wysokich obrotów. Pełny moment obrotowy jest dostarczany przy 2800 obr./min, ale trzeba pamiętać, że gdy się go wykorzystuje, robi się głośno. Tak naprawdę mocy wystarczy do cruisingu, natomiast podczas próby sportowej jazdy kierowca nie będzie w pełni usatysfakcjonowany. Do charakteru silnika pasują wąskie opony 165 oraz wygodne, ale niedające bocznego podparcia fotele. Z tego powodu dynamiczne pokonywanie zakrętów nie jest popisową dyscypliną Rekorda. Tym bardziej że w takiej sytuacji samochód zachowuje się nieco niepewnie, szczególnie na powtarzających się nierównościach, a przecież w 1966 roku kocie łby nie były rzadkością. Każdy, kto siada na komfortowym fotelu kierowcy, w pierwszym momencie ma widok na wskaźniki przez cienką, niemalże filigranową, dwuramienną kierownicę. Kokpit auta został przejrzyście zaprojektowany. Srebrnoszara klapka schowka przed pasażerem jest znakiem rozpoznawczym egzemplarzy z początku produkcji. Do 1970 r. dźwignia hamulca ręcznego znajdowała się po prawej stronie kolumny kierowniczej. Później przeniesiono ją pomiędzy fotele. W typowy dla Opli sposób Rekorda można było uruchomić bez kluczyka. Wystarczyło w tym celu wcześniej ustawić stacyjkę w pozycji „G” – jak garaż. Uchylne tylne szyby ułatwiały przewietrzanie wnętrza podczas szybszej jazdy. Wlew paliwa umieszczono za klapką, wraz z którą otwierała się także tablica rejestracyjna. Bagażnik był nieco mniejszy niż w poprzedniku i miał pojemność 347 litrów. Stylista Erhard Schnell zaprojektował wydatne tylne błotniki. W tym przypadku inspirował się amerykańskimi modelami w stylu Buicka Wildcata.