PEUGEOT 504

RYS HISTORYCZNY  : Peugeot 504 – średniej wielkości samochód rodzinny, produkowany przez francuską firmę Peugeot między 1968 a 1983 rokiem. Peugeot 504 miał swój publiczny debiut na dwunastym Salonie Genewskim we wrześniu 1968 roku. Była to wersja sedan. W 1969 roku dołączyły do niego 2-drzwiowe coupé i 2-drzwiowy kabriolet, a w 1970 roku 5-drzwiowe kombi (nazwane Break). Samochód zastąpił model 404 i został wybrany europejskim samochodem roku 1969. W 1979 roku wprowadzono nowszy model Peugeota 505, z którym Peugeot 504, a także Peugeot 604 i Talbot Tagora, miał wiele wspólnych mechanicznych części. W Europie do 1983 roku wyprodukowano ponad trzy miliony egzemplarzy tego samochodu. Później produkcja przeniosła się za granicę i była kontynuowana do 2006 roku, przede wszystkim w Nigerii (firma PAN). Produkcja modelu pick-up trwała w Chinach do 2009 roku. W kwietniu 1973 roku Peugeot zaprezentował wersję 504 L w związku z kryzysem naftowym. Silnik o pojemności 1796 cm³ i mocy 96 KM (skrzynia biegów automatyczna 81 KM). Peugeot 504 był także produkowany w Argentynie do 1999 roku, ale późniejsze modele były nieco zmienione z przodu i z tyłu, a także posiadały nowe wnętrze. W 1982 roku, w Paryżu, zadebiutował Dangel Peugeot 504 Pick-up 4×4, samochód zmodyfikowany przez firmę Dangel. Dzięki dużym rozmiarom i wysokiej jakości, auta te stały się bardzo atrakcyjne dla sił zbrojnych i dla prywatnych firm; okazały się też bardzo przydatne dla celów rekreacyjnych i wypraw campingowych

OPIS  : PEUGEOT 504

Zastosowano początkowo tylko jeden silnik, czterocylindrowy o pojemności 1796 cm³ osiągający moc 82 KM (wersja standardowa) oraz 97 KM (Injection – wtrysk). W 1970 roku samochód otrzymał nowy silnik czterocylindrowy o pojemności 1971 cm3 oraz mocy 93 KM oraz 104 KM (wtrysk) oraz czterocylindrowy silnik Diesla o pojemności 2112 cm³ i mocy 65 KM. Dostępne skrzynie: 4-biegowa manualna lub 3-biegowa automatyczna (ZF 3HP22). Samochód miał tylny napęd. Francuska firma Dangel produkowała Peugeoty 504 w wersji 4×4 (odmiany Break (kombi) i pick-up). Peugeot 504 jest jednym z najpopularniejszych samochodów wykorzystywanych jako taksówki w Afryce. Powodem tego jest fakt, że samochód ten dobrze sprawdza się w trudnym terenie, a jednocześnie można było nabyć fabrycznie nowe samochody od Peugeota Nigeria oraz Peugeota Kenia. Jego silnik i zawieszenie zostało użyte w późniejszych modelach Paykan, irańskiej wersji Hillmana Huntera. Sprzedawany jako flagowa limuzyna Peugeota, 504 zadebiutował publicznie 12 września 1968 roku na Salonie Paryskim. Premiera prasowa, która została zaplanowana na czerwiec 1968 r., została w ostatniej chwili odroczona o trzy miesiące, a produkcja rozpoczęła się podobnie opóźniona z powodu zakłóceń politycznych i przemysłowych, które eksplodowały we Francji w maju 1968 r. W sierpniu 1974 roku wprowadzono drugą serię 504. Najbardziej zauważalną zmianą były nowe, bardziej wpuszczane klamki i nowe koła z prostokątnymi, a nie owalnymi otworami w modelach GL i TI. GL i TI otrzymały również nową, bardziej wyściełaną kierownicę. Dodatkowo podwójny gaźnik 2.0 został zmieniony z Solex SEIA na Zenith INAT (bez zmiany mocy), podczas gdy winda na kombi zmieniła się ze sprężyn stalowych na rozpórki gazowe. Prezentowana wersja powstała „dla uhonorowania” kryzysu paliwowego jako oszczędnościowa i ma np. sztywną oś „404-ki” zamiast wahaczy skośnych. Dzięki temu Peugeot mógł zaoferować klientom duże auto w atrakcyjnej cenie – takie były realia tamtych lat. Alternatywnie mogłaby się nazywać ABC, od „absolutny brak czegokolwiek”. W kokpicie kierowcę straszy masa zaślepionych przełączników. 2,1-litrowy diesel rozwijał moc 65 KM i przez długi czas należał do… najmocniejszych na świecie – w swojej kategorii, oczywiście. „504-ka” rozpędza się od 0 do 100 km/h w 24,8 s – czyli znacznie szybciej niż Mercedes i Opel z silnikami diesla, choć zza kierownicy ma się wrażenie, jakby się przyspieszało starą ciężarówką. Silnik zrobił mimo to dużą karierę. Był produkowany przez spółkę córkę Peugeota – Indenor – i montowany w: Talbocie Tagorze, Fordach Granadzie, Sierze i Scorpio, Mahindrze, ARO, Wołdze M24, Oplu Blitzu, w licznych traktorach, wózkach widłowych… Najbardziej dziwi mnie chyba to ostatnie. Ten silnik nadawał się do wózka widłowego tak samo dobrze, jak roztrzęsiony kelner na bankiet u królowej. „504-ka” ma tendencję do podsterowności, a przy odjęciu gazu w zakręcie lubi też zarzucić tyłem, bowiem jednostka generuje potężny moment spowalniający. Manetka kierunkowskazów została umieszczona po prawej stronie kolumny kierowniczej, tutaj też uruchamia się światła długie. Pozostałe światła i wycieraczki włącza się po lewej stronie, ale uwaga: żeby użyć świateł mijania, trzeba najpierw wyciągnąć dźwigienkę, a potem zablokować ją przez pociągnięcie w dół. Jakość wykonania i logika obsługi są jednakowo po francusku nonszalanckie. Design zawdzięczamy studiu Pininfarina. Projektantom udało się przełamać jednolity, nudny styl aut dla zwykłych zjadaczy chleba. Styliści wpadli na pomysł narysowania charakterystycznego przełamania w linii tylnej części nadwozia. Dzięki temu nie tylko sylwetka zyskała ciekawy wygląd, lecz także zabieg ten poprawił widoczność do tyłu. We Francji diesel wcześnie się spopularyzował ze względu na tanie paliwo. Francuzom nie przeszkadzała niska kultura pracy wczesnych jednostek wysokoprężnych, liczył się jednak styl – w pięknym nadwoziu Pininfariny łomocze solidny diesel.