PORSCHE 911E SPORTOMATIC

RYS HISTORYCZNY  : Pierwsze ślady 911 można odnaleźć w szkicach wykonanych przez Ferdinanda „Ferry’ego” Porsche z 1959 roku. Porsche 911 miało być większym, mocniejszym i bardziej komfortowym następcą dla pierwszego modelu firmy – 356. Publiczna prezentacja nowego modelu miała miejsce w 1963 roku podczas Frankfurt Motor Show. Samochód zaprezentowany podczas targów wyposażony był w makietę silnika, działający motor został po raz pierwszy zamontowany w lutym 1964 roku. Początkowo projekt nazwany został „Porsche 901” (powstały 82 sztuki pod takim oznaczeniem. Jednakże Peugeot miał wyłączne prawa do trzycyfrowej nazwy z cyfrą 0 w środku, po jego proteście Porsche zmieniło nazwę modelu na 911. Produkcja pojazdu ruszyła we wrześniu 1964 roku. W latach 1972-1973 rodzina modeli pozostała bez zmian, zaczęto stosować jednak większy silnik o pojemności 2341 cm³.

OPIS  : PORSCHE 911 E SPORTOMATIC

W pojeździe znajdowały się cztery miejsca siedzące, jednakże miejsca na tylnej kanapie nie było zbyt wiele. Wersje 911E i 911S wyposażone były w mechaniczny wtrysk paliwa Bosch Kugelfischer. Wersja 911T zasilana była poprzez gaźnik, jednakże na rynku USA oraz w części rynku azjatyckiego Porsche ze względu na normy emisji spalin musiało zastosować wtrysk mechaniczny. Seria E na lata modelowe 1972–1973 (produkcja od sierpnia 1971 do lipca 1972) składała się z tych samych modeli, ale z nowym, większym silnikiem o pojemności 2 341 cm³ (2,3 l). Jest to znane jako silnik „2.4 L”, mimo że jego pojemność skokowa jest bliższa 2.3 litra. W modelach 911E (typ 911/52) i 911S (typ 911/53) zastosowano mechaniczny wtrysk paliwa Bosch (MFI) na wszystkich rynkach. W 1972 roku 911T (Typ 911/57) był gaźnikowy, z wyjątkiem rynków amerykańskich i niektórych rynków azjatyckich, gdzie 911T był również wyposażony w mechaniczny wtrysk paliwa (MFI) (silnik Typ 911/51) ze wzrostem mocy w stosunku do modeli europejskich (130 KM) do 140 KM powszechnie znany jako 911T / E. Seria E miała niezwykły wlew oleju za prawymi drzwiami bocznymi, a zbiornik oleju z suchą miską olejową został przeniesiony zza prawego tylnego koła do przodu, próbując przesunąć środek ciężkości nieco do przodu dla lepszej obsługi. Dodatkowy wlew oleju / klapa rewizyjna znajdowała się na tylnym skrzydle, dlatego stała się znana jako „Klapper olejowy”, „Ölklappe” lub „Vierte Tür (901 drzwi)”. 911 E jest rzadkim przykładem fabrycznego oryginału wyposażonego w półautomatyczną skrzynię biegów Sportomatic. Sportomatic ma normalną ręcznie obsługiwaną dźwignię zmiany biegów, ale nie ma sprzęgła w skrzyni pedałów. Działanie sprzęgła jest zautomatyzowane. W obliczu prób zaspokojenia zarówno samozmieniających się zagorzałych fanów, jak i tych, którzy nie są zainteresowani nauką heel-and-to-foot – z pragnieniem sukcesu w sportach motorowych – preferowanym rozwiązaniem Porsche była półautomatyczna skrzynia biegów lub to, co wielu dziś nazywa automatyczną manualną lub „manumatyczną”. Pierwsza taka skrzynia biegów Porsche, Sportomatic, znalazła fanów wśród kierowców i miłośników hamowania lewą nogą. Później dwusprzęgłowy PDK trafił na tor wyścigowy na długo przed osiągnięciem samochodu produkcyjnego. Tiptronic, inne manumatyczne dzieło Porsche, zostało wdrożone w dużej mierze jako środek tymczasowy między upadkiem Sportomatic a masową produkcją PDK. Wszystkie trzy skrzynie biegów przekroczyły granice techniczne i przyniosły leniwą jazdę pokoleniom kierowców 911. Co ciekawe, Porsche opisało Sportomatic jako „automatyczną” skrzynię biegów, mimo że nie miała w pełni automatycznego ustawienia. Zmodyfikowana czterobiegowa skrzynia biegów 911, Sportomatic była zasadniczo manualna ze sterowanym próżniowo jednotarczowym suchym sprzęgłem. Przekładnia hydrokinetyczna zastąpiła koło zamachowe i istniała zarówno w celu wygładzenia elektromechanicznej zmiany biegów skrzyni biegów, jak i umożliwienia samochodu pozostania nieruchomym z włączonym sprzęgłem. Gdy kierowca chwytał dźwignię zmiany biegów, sprzęgło wyłączało się, ponownie włączając się, gdy tylko ręka została zdjęta z drążka. Aby zmienić biegi, kierowca musiał tylko przesunąć dźwignię do żądanej bramy i puścić pokrętło. „Biegi” były oznaczone jako L, D, D3 i D4 i chociaż Porsche sugerowało używanie L tylko do stromych wzniesienia, był to zasadniczo pierwszy bieg.