RAF 2907 LATVIJA

RYS HISTORYCZNY  : Głównym producentem mikrobusów w ZSRR była państwowa fabryka RAF w Rydze, w ówczesnej Łotewskiej SRR. Już w 1963 roku podjęto tam prace nad następcą modelu RAF-977, początkowo oznaczonym RAF-982. w 1971 roku ministerstwo przemysłu samochodowego wybrało do produkcji model RAF-982-2 zespołu A. Bergsa z 1968 roku  oraz zdecydowało o rozbudowie fabryki RAF. Samochód skierowano do produkcji pod oznaczeniem RAF-2203, według nowego systemu oznaczeń samochodów w ZSRR. Pierwszy samochód seryjny wyprodukowano w grudniu 1975, a masowa produkcja rozpoczęła się w lutym 1976

OPIS  : RAF-2907 Łatwija

Podobnie, jak poprzedni model RAF-977, nowy samochód otrzymał nazwę Łatwija (po łotewsku: Latvija), oznaczającą „Łotwa”, a potocznie nazywany był „Rafik”. Osobliwością wśród radzieckich samochodów było to, że samochody RAF nosiły znak fabryczny i nazwę Latvija napisane literami alfabetu łacińskiego (używanego dla języka łotewskiego), zamiast urzędowej cyrylicy. Specjalnie dla nowego modelu zaprojektowano nowy znak firmowy, przedstawiający stylizowaną sylwetkę mikrobusu z wpisanymi literami RAF. Podstawową wersją nadwoziową był mikrobus 2203, przewożący 11 pasażerów na trzech rzędach indywidualnych foteli i jednym miejscu z przodu obok kierowcy. Nadwozie było samonośne, miało dwoje drzwi dla kierowcy i pasażera z przodu, duże prostokątne drzwi do przedziału pasażerskiego po prawej stronie, otwierane do przodu, oraz drzwi z tyłu do przedziału bagażowego. Klapa tylna była unoszona. Silnik, umieszczony pomiędzy kierowcą a pasażerem, był przykryty osłoną – dostęp do niego był tylko z wnętrza samochodu. Krótka otwierana maska umożliwiała dostęp m.in. do zbiorników płynów eksploatacyjnych. Samochód wykorzystywał szereg podzespołów osobowej Wołgi GAZ-24, jak silnik benzynowy o pojemności 2,45 l i mocy 95 KM (w zmodyfikowanej wersji ZMZ-2203), skrzynia biegów, mechanizm kierowniczy, tablica przyrządów (stosowana od 1977 roku do końca lat 80.) Samochód był bezpieczniejszy i wygodniejszy od RAF-977 oraz zabierał o jedną osobę więcej. Większa szerokość, obniżony środek ciężkości i nowsze zawieszenie powodowały większą stabilność i wygodę. Z drugiej strony, nadwozie miało wciąż niewielką sztywność i krótką strefę zgniotu z przodu, co zwiększało ryzyko obrażeń na przednich siedzeniach w stosunku do innych konstrukcji. Przeciążenie przedniej osi i ogólnie słaba konstrukcja samonośnego nadwozia powodowały natomiast, że samochody te dość szybko zużywały się i wymagały remontów, szczególnie przy intensywnej eksploatacji. Podstawowym modelem był mikrobus RAF-2203, używany masowo m.in. w roli „marszrutek” – taksówek zbiorowych poruszających się po wyznaczonej trasie w miastach ZSRR. Szczególne zastosowanie dla samochodów rodziny RAF-2203 wiązało się z Olimpiadą 1980 roku w Moskwie, na potrzeby której zbudowano 156 samochodów w siedmiu specjalnych wersjach (opisanych dalej), oraz 55 zmodyfikowanych samochodów 2203 dostosowanych do ciągnięcia przyczep z łodziami. Wśród nich znajdowały się m.in. samochody sędziowskie, samochody do eskorty biegaczy z ogniem olimpijskim i samochody w wersji pick-up do serwisowania rowerów.

Specjalne wersje zbudowane dla potrzeb Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1980 roku:

• RAF-2907 – samochód do eskorty biegaczy z ogniem olimpijskim, zawierający z tyłu wentylowany przedział z płonącymi zapasowymi pochodniami gazowymi (zbudowano 5)
• RAF-2908 – samochód sztabu organizacyjnego Olimpiady (zbudowano 15)
• RAF-2909 – wersja pick-up z długą 5-osobową kabiną, dla obsługi technicznej rowerów (zbudowano 90)
• RAF-2910 – samochód sędziowski dla biegu maratońskiego, o napędzie elektrycznym – nadwozie różniło się drzwiami do przedziału pasażerskiego z obu stron, w tylnej części był oddzielony przedział akumulatorów. Prędkość do 30 km/h (zbudowano 6)
• RAF-2911 – samochód sędziowski – nadwozie różniło się dwuskrzydłowymi drzwiami z tyłu i świetlną tablicą mocowaną na dachu (zbudowano 20)
• RAF-2913 – ruchome laboratorium medyczne (zbudowano 10)
• RAF-3407 – ciągnik siodłowy z krótką kabiną i dwoma otwartymi naczepami do wożenia ludzi po wiosce olimpijskiej (ogółem 40 siedzeń), używane później na Wystawie Osiągnięć Gospodarstwa Krajowego (zbudowano 10)