RENAULT 11

RYS HISTORYCZNY  : Renault 9 i Renault 11 to małe samochody rodzinne produkowane przez francuskiego producenta Renault w latach modelowych 1981–1988 w konfiguracjach sedan (Renault 9) i hatchback (Renault 11) – oba zostały zaprojektowane przez francuskiego projektanta samochodów Roberta Oprona. Warianty były produkowane przez American Motors Corporation (AMC), jako Renault Alliance i Renault Encore na rynek północnoamerykański. Samochód był produkowany w Turcji do 2000 roku. Modele wykorzystują poprzeczną konfigurację silnika z napędem na przednie koła i są wyposażone w niezależne zawieszenie na cztery koła. W 1982 r. został wybrany Europejskim Samochodem Roku, a także Samochodem Roku magazynu Motor Trend oraz jednym z 10 Najlepszych Samochodów i Kierowców w 1983 r. Renault 11, które zostało wprowadzone na rynek w 1983 roku, zostało wprowadzone z podwójnymi reflektorami, co różniło się od Renault 9. W 1985 roku Renault 9 przeszło facelifting, nadając mu taki sam wygląd przodu i podwójne reflektory jak Renault 11, ale tylko w poziomach GTS, GTD, TSE, TDE, TXE i GTX, podczas gdy C, TC, GTC, TL, GTL i TD zachowały przód fazy 1. Renault 9 Broadway Series miał jednak 4 reflektory z przodu Renault 1 fazy 11. Bardziej aerodynamiczny Phase 2 pojawił się w 1987 roku, gdzie różnica była tylko z tyłu samochodu, sedana lub hatchbacka. Ostatecznie Phase 3, który nie był sprzedawany w większości krajów Europy, został wydany w Turcji w 1997 roku. Ta ostateczna wersja miała bardziej zaokrąglone światła przednie i tylne, a także jajowate okładziny nadwozia wokół zderzaków i pokrywy bagażnika, co miało na celu nadanie samochodowi bardziej nowoczesnego wyglądu. Przód został pierwotnie opracowany dla modelu po faceliftingu z 1993 roku, montowanego na Tajwanie pod nazwą „Renault Luxmore”. Te późniejsze samochody produkcji tureckiej nosiły znaczek „Broadway”, a także oznaczenie Renault 9, ale należy pamiętać, że „Broadway” był już używany w specjalnych edycjach wcześniejszych modeli fazowych.

OPIS SZCZEGÓŁOWY : RENAULT 11

Dobrze wyposażone Renault 11 TSE Electronic z 1983 roku było pierwszym samochodem w swojej klasie, który posiadał komputer pokładowy z syntetycznym głosem, ale tylko dlatego, że Renault przesunęło datę premiery o kilka dni, aby wyprzedzić Maestro Vanden Plasa z Austin. Chociaż samochody 9 i 11 miały różne nazwy i style nadwozia, były identyczne pod skórą i miały wspólnie zastąpić starsze Renault 14. Model 11 odróżniał się również od modelu 9 po przodzie, który posiadał kwadratowe podwójne reflektory, które zostały wprowadzone w North American Alliance. Model 9 otrzymał również nowy przód pod koniec 1985 roku na rok modelowy 1986. Model 11 celowo naśladował stylistykę swojego większego brata wprowadzonego na rynek niemal w tym samym czasie – wykonawczego Renault 25 (również stylizowanego przez Roberta Oprona) – z charakterystyczną tylną szybą i dramatycznym wzorem deski rozdzielczej z kapturem, który miał opcję poziomu wyposażenia „Electronique”, który zawierał cyfrowy zestaw wskaźników i komputer pokładowy do syntezy mowy – podobny do tych w 25. Z kolei model 9 miał prostszą i bardziej konserwatywną deskę rozdzielczą, a instrumenty cyfrowe nigdy nie były dostępne. Oba modele zostały poddane faceliftingowi po raz kolejny na rynek europejski (Faza 2) z dopasowanymi ulepszeniami nosa i wnętrza na rok modelowy 1987. Na Salonie Samochodowym w Brukseli w styczniu 1985 roku Renault pokazało model 11 Société, lekką, dostawczą wersję trzydrzwiowego hatchbacka z platformą ładunkową zastępującą tylną kanapę. W momencie wprowadzenia na rynek oba samochody korzystały ze starzejących się silników górnozaworowych Renault Cléon-Fonte o pojemności 1,1 lub 1,4 litra oraz podstawowej konstrukcji zawieszenia, która zdobyła kilka pochwał za wrażenia z jazdy. Wyjątkami były 9 Turbo i 11 Turbo hot hatch, które wykorzystywały turbodoładowany silnik z Renault 5. Oficjalna premiera Renault 11 odbyła się 10 marca 1983 roku, podczas 53. edycji Salon de l’Auto w Genewie. Hatchback wzbudził ogromne zainteresowanie mediów i zwiedzających, mimo iż od ponad roku  trwała już sprzedaż blisko spokrewnionego z nim Renault 9 z nadwoziem sedan. Sensację stanowiła wersja 11 TXE Electronic. W tej odmianie, po raz pierwszy w klasie kompaktów, wprowadzono zestaw elektronicznych wskaźników z wyświetlaczami LCD oraz komputer pokładowy z komunikatami podawanymi za pomocą elektronicznego syntezatora ludzkiej mowy. Nowością niespotykaną dotąd w pojazdach kompaktowych był centralny zamek z funkcją zdalnego otwierania drzwi, sterowaną pilotem na podczerwień umieszczonym przy kluczyku. Pod koniec lat 70. PLIP – pierwszy tego typu system  zdalnego otwierania i blokowania drzwi został opracowany przez elektronika Paula Lipschutza, dla Renault. Od jesieni 1982 roku montowano go opcjonalnie w topowej wersji modelu Fuego GTX. We współpracy z Renault, Philips opracował dedykowany, dostępny za dopłatą system audio 4x20W. Unikalna w tej klasie pojazdów miniwieża składała się z radioodtwarzacza kasetowego oraz equalizera graficznego z potencjometrami suwakowymi oraz zestawu wysokiej klasy głośników. Światową nowością a dziś rozwiązaniem dość powszechnym było umieszczenie sterowania systemem w kierownicy. Topowa wersja „jedenastki” posiadała również dostępny na zamówienie kokpit z przyjemnego w dotyku beżowego tworzywa oraz pasy bezpieczeństwa i inne elementy wnętrza w tym samym odcieniu. Styliści z zespołu designerskiego Roberta Oprona zerwali z wszechobecnym w pojazdach innych marek szablonem „czarno i ponuro”, użyciem jasnego tworzywa, powiększając optycznie przestrzeń wnętrza. Renault 11 pozycjonowano jako dynamiczny, wygodny, funkcjonalny i dobrze wyposażony kompakt. Wnętrze pojazdu było przestronne. Wygodne siedzenia sprawdzały się nawet w długich podróżach. Funkcjonalność pojazdu zwiększała tylna kanapa dzielona w proporcjach 40/60. W spotach reklamowych, zrealizowanych przez agencję reklamową Publicis, pojazd był promowany hasłem „Des voitures à vivre” (Samochody do życia). Renault 11 stał się gwiazdą światowego kina w czerwcu 1985 roku, gdy miliony widzów zobaczyły go w filmie „A View to a Kill” (reż. John Glen) o przygodach Jamesa Bonda. Za jego kierownicą zasiadł Roger Moore. Mimo utraty dachu i sporej części nadwozia samochód w wyjątkowo efektowny sposób posłużył superagentowi w brawurowej scenie pościgu po ulicach Paryża. We Francji i na większości rynków europejskich Renault 11 było oferowane w kilku wersjach z nadwoziem 3- lub 5-drzwiowym. Podstawowa wersja TC posiadała silnik 1.1 litra o mocy 48 KM. Renault GTC napędzała jednostka 1.2/55 KM. W odmianach TL/GTL/TSE montowano dobrze znany zespół napędowy o pojemności 1397 ccm i mocy od 60 do 72 KM. Jednostki były proste w obsłudze i wyróżniały się wysoką trwałością. Paryscy taksówkarze często przekraczali przebieg 500 tys. km bez poważnych awarii. Renault 11 aż do połowy lat 90. były także użytkowane przez francuską policję i żandarmerię. Kierowcy cenili nie tylko walory eksploatacyjne ale również niskie zużycie paliwa i niezłą dynamikę, zwłaszcza modeli z silnikami 1.4-1.7.  Bazowy TC z silnikiem 1.1 (C1E) rozwijał prędkość 138 km/h, lecz auta zasilane jednostkami 1.7 osiągały już ponad 170 km/h. Już niedługo po premierze w salonach Renault oferowano 11 wersji w 5 poziomach wyposażenia. Podstawowe warianty kupowano zwykle jako wygodny samochód miejski, zaś wyższe wersje umożliwiały także odbywanie długich podróży w całkiem komfortowych warunkach. Od roku modelowego 84’ wprowadzono całkiem nowy, 4-cylindrowy silnik F2N o pojemności 1721 ccm i mocy 82 KM. Zastosowano w nim dwugardzielowy gaźnik Solex 28/34 Z10, spełniający m.in. normy emisji spalin w krajach skandynawskich i Szwajcarii.