RENAULT 5 GTL II

RYS HISTORYCZNY : Renault 5 – samochód osobowy z segmentu B produkowany przez francuską firmę Renault od 1972 roku. Powstały dwie generacje, pierwsza produkowana była w latach 1972-1985 (znana także pod nazwą R5), druga powstawała zaś w latach 1984-1996 (nazwy Super 5 lub Supercinq). W Stanach Zjednoczonych pojazd sprzedawany był jako Le Car (1976-1983). Przez cały okres produkcji powstało prawie 5,5 miliona egzemplarzy modelu 5. Renault 5 uzyskało, podobnie jak Mini, status samochodu kultowego. W plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1973 samochód zajął 2. pozycję (za Audi 80 B1) W latach 90. model Renault 5 zastąpiło Clio. Produkcję R5 przeniesiono do Revoz w Słowenii. W sprzedaży pozostawiono dwie wersje silnikowe: benzynową 1.4 oraz wysokoprężną 1.6, model oferowany był w zubożonej wersji Campus do 1996 roku, wtedy też zakończono produkcję R5.

OPIS  : RENAULT 5 GTL ( II GENERACJA )

Druga generacja Renault 5, nazywana często Supercinq lub Superfive, pojawiła się na rynku w 1983 roku (wersja RHD w 1985). Konstrukcja podwozia oraz nadwozia była zupełnie nowa (pojazd bazował na rozwiązaniach z Renault 9/11), za wygląd odpowiedzialny był Marcello Gandini. Samochód był dłuższy i szerszy, o 20% wzrosła powierzchnia przeszklona, zwiększyła się ilość miejsca w kabinie pasażerskiej, zmniejszono do 0,35 współczynnik oporu aerodynamicznego. Dzięki temu w najoszczędniejszych wersjach zużycie paliwa na 100 km przy stałej prędkość 90 km/h wynosiło 4,1 l. Silniki montowane były poprzecznie nad osią przednią, inaczej niż w 1. generacji. Zmieniono także konstrukcję zawieszenia, wykorzystywało ono odtąd kolumny McPhersona. W momencie rozpoczęcia sprzedaży oferowane były następujące wersje wyposażenia: TC, TL, GTL, Automatic, TS oraz TSE. Bazowa TC wyposażona była w silnik o pojemności 956 cm³ (moc 42 KM), TL miała większy silnik 1.1 (1108 cm³, 47 KM). Warianty GTL, Automatic, TS i TSE oferowane były z silnikiem 1.4 (1397 cm³ o mocy od 60 [GTL], przez 68 [Automatic] po 72 KM [TS/TSE]). Wersje TC i TL standardowo oferowane były z 4-biegową ręczną skrzynią biegów, GTL, TS oraz TSE natomiast z przekładnią 5-biegową (opcjonalną dla TL). Od 1987 oferowany był silnik F2N 1.7 (wersje GTX, GTE (F3N), Baccara oraz Monaco). Wolnossący silnik 1.7 z wielopunktowym wtryskiem paliwa zapożyczony z Renault 9/11 był alternatywą dla mocniejszego 1.4 Turbo. W wersji GTE generował on moc 95 KM (70 kW). Wygląd zewnętrzny oraz układ zawieszenia był identyczny jak dla wersji Turbo. Warianty Baccara i GTX także korzystały z silnika 1.7, pierwsza z nich oferowała w standardzie m.in.: skórzane wykończenie wnętrza, wspomaganie kierownicy, elektrycznie sterowane szyby, szyberdach, wyposażenie audio, a opcjonalnie klimatyzację oraz komputer pokładowy. GTX występowała z tym samym wyposażeniem, różnicą było skórzane wykończenie wnętrza (opcjonalne). Renault 5 zostało powołane do życia przez profesora ekonomii i ucznia legendy designu Raymonda Loewy’ego. Ze swoją sprytną koncepcją karoserii i plastikowymi zderzakami francuskie auto posłużyło jako wzorzec budowy nowoczesnego, miejskiego samochodu. Renault 5 od razu okazało się sukcesem – Francuzom udało się zbudować nieprzynależne do żadnej klasy społecznej auto, z którym każdy mógł się utożsamiać. Ale myliłby się ten, kto myślałby, że było to dziełem przypadku. Ojcowie R5 wszystko skrupulatnie przemyśleli i skalkulowali. Mowa o menadżerze Renault Bernardzie Hanonie, który w latach 1959-63 był szefem marketingu amerykańskiego oddziału państwowego wówczas koncernu. Zanim w 1966 roku Hanon wrócił do Francji, wykładał nauki ekonomiczne na Columbia University w Nowym Jorku, a przy okazji poznawał zmieniające się podejście do życia tamtejszej młodzieży, która głośno upominała się o wolność i niezależność. R5 wyprodukowano ponad 5,5 mln sztuk, co czynie je najpopularniejszym Renault wszech czasów. Razem z Autobianchi A112 i Fiatem 127 należy je uważać za prekursorów nowoczesnych małych aut. To właśnie ich śladem podążały Ford Fiesta i VW Polo. W 1984 roku pierwsze R5 zostało zastąpione znacznie zmodernizowanym R5 „Supercinq”, którego kształty wyszły spod ręki twórcy Lamborghini Countacha Marcello Gandiniego. Nowe auto bazowało na skróconej platformie Renault 9 i miało już poprzecznie montowane silniki. Poza tym jednak główna koncepcja Renault 5 pozostała niezmieniona. Mimo bardzo silnej konkurencji z Peugeotem 205 druga „piątka” także okazała się sukcesem. Bernard Hamon i Michel Boué w latach 60. nie tylko wyprzedzili swoją epokę, ale najwyraźniej mieli też dobrego nosa.