HUMBER FWD „BOX”

RYS HISTORYCZNY : Humber FWD – brytyjski wojskowy samochód terenowy produkowany przez firmę Humber w latach 1941–1945. Podstawową wersją był osobowy samochód terenowy Humber 4×4 Heavy Utility, potocznie nazywany Box. Produkowany także w wersjach lekkiej terenowej ciężarówki o ładowności 400 kg i ambulansu. Samochód Humber FWD (Four Wheel Drive – ang. napęd na cztery koła, spotykana jest też pisownia F.W.D.) został skonstruowany na potrzeby Armii Brytyjskiej po wybuchu II wojny światowej. Konstrukcja wywodziła się częściowo z samochodu osobowego Humber Snipe, z którego zaadaptowano m.in. silnik, niezależne zawieszenie przednie i skrzynię biegów. Podstawową wersją był osobowy samochód terenowy klasy Heavy Utility – dosłownie: ciężki pojazd użytkowy (pełne oznaczenie: Car, Heavy Utility, 4×4 (FWD), Humber). Był on jedynym osobowym samochodem terenowym z napędem na wszystkie koła produkowanym w Wielkiej Brytanii w okresie wojny. Produkcja rozpoczęła się w maju 1941 i trwała do końca wojny, wyprodukowano ich ok. 6500.

OPIS  : HUMBER FWD „BOX”

Humbery 4×4 Heavy Utility służyły głównie jako samochody sztabowe, czasami przewożące radiostację. Używane były podczas kampanii w Afryce Północnej i na zachodzie Europy. Wśród użytkowników była też m.in. górska służba ratownicza Royal Air Force. Samochody te uważane były za wytrzymałe i niezawodne i pozostały w użyciu do końca lat 50. Nie produkowano ich na rynek cywilny. Samochody Humber FWD używane były także w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, m.in. w jako sztabowe w 2. Korpusie. Na tym samym podwoziu, co bazowy samochód terenowy, powstawały lekkie ciężarówki terenowe o ładowności 400 kg (Humber F.W.D. 8-cwt Personnel/G.S. Truck), wykorzystujące taką samą przednią część nadwozia, ze skrzynią ładunkową w tylnej części. Produkowano je jednak w niewielkiej liczbie. Produkowano także lekkie sanitarki terenowe (Humber Light Ambulance), karosowane przez firmę Thrupp & Maberly, która przed wojną wykonywała ekskluzywne nadwozia dla Humberów. Mogły one przewozić dwie pary noszy. Wyprodukowano ich ponad 1100. Na bazie ambulansu powstała niewielka liczba furgonów reporterów wojennych radia BBC z aparaturą nagrywającą Type C (planowano wyposażenie 24 takich pojazdów). Firma Thrupp & Maberly wykonywała też na podwoziu F.W.D. limuzyny terenowe (cross-country saloon) z nadwoziem w stylu samochodu osobowego. Podwozie F.W.D. wykorzystano również do produkcji lekkich rozpoznawczych samochodów pancernych Humber LRC Mk.III. Warto zaznaczyć, że oprócz samochodów terenowych 4×4, produkowano też odmienne samochody Humber 4×2 Heavy Utility oparte na Humberze Snipe. Samochód w wersji Heavy Utility miał zamknięte pięciodrzwiowe metalowe nadwozie typu kombi, z tylną dwudzielną klapą o łamanej linii podziału – górna część z dwoma małymi oknami otwierała się do góry, dolna na dół. Posiadał dwa rzędy siedzeń (drugi mieścił dwa fotele pomiędzy wnękami kół) oraz dwa rozkładane dodatkowe siedzenia pod burtami w tylnej części, dla pasażerów siedzących tyłem do burt. Liczba miejsc wynosiła 7 (lub 6 według innych danych). Tylny rząd siedzeń mógł być wymontowany, zwiększając przestrzeń ładunkową. Na oparciu przednich siedzeń był rozkładany stolik pod mapy. W samochodach późniejszej produkcji mógł być w tylnej części rozłożony namiot na stelażu, tworzący wraz z otwartymi klapami przedłużone miejsce do spania. Zmodyfikowane modele dla oficerów sztabu generalnego posiadały odsuwany dach, lampę do czytania map i bardziej komfortowe wnętrze (według niektórych informacji odsuwany dach miały też późniejsze modele samochodu). Samochody używane w Afryce Północnej miewały stały dach zastąpiony przez zwijany brezentowy. Koło zapasowe przewożono na dolnej tylnej klapie.Napęd stały na tylną oś, napęd na przednie koła był dołączany przy niższym przełożeniu dwustopniowej skrzynki rozdzielczej. Według testów pisma The Autocar, na drodze osiągano prędkość podróżną 80 km/h, prędkość maksymalna z załączonym napędem 4×4 wynosiła ok. 64 km/h.