SKODA 1202 VAN

RYS HISTORYCZNY  : Škoda 1202 (typ 981) – samochód osobowy produkowany w zakładach Škody w Vrchlabí w latach 1961–1973. Wyprodukowano 60 141 egzemplarzy tego pojazdu. Turecka spółka Celik Montaj (przemianowana później na Anadolu Otomotiv Sanayi) montowała od roku 1966, gdy turecka władza zakazała importu gotowych samochodów, z dowożonych części pikapy Škoda 1202. Łącznie zmontowano ponad 10 tysięcy pojazdów. W roku 1971 Turcy rozpoczęli montaż własnej karoserii na dostarczanych im podwoziach Škody 1202, pojazd ten nosił oznaczenie Kamyonetleri. Wyrób samochodów na bazie Škody 1202 trwał w Turcji do roku 1982, łącznie zbudowano około 32 700 takich pojazdów. W latach 1982–1986 spółka Anadolu Otomotiv Sanayi zbudowała jeszcze 3600 egzemplarzy Kamyonet na podwoziu Škody 1203. W czerwcu 1968 roku, po wielu latach opóźnień, w Vrchlabí rozpoczęto długo oczekiwaną produkcję Škody 1203, a wycofana Škoda 1202 musiała stopniowo zwalniać miejsce na liniach produkcyjnych. W tym samym roku zakończono masową produkcję wszystkich wersji z wyjątkiem STW, a w 1970 roku zakończono produkcję STW De Luxe. Produkcja seryjna wersji Standard została zakończona w 1971 roku. W 1973 roku jednak pozostałe części zostały zmontowane w ostatnich 4 samochodach STW De Luxe. Pierwszy prototyp samochodu z nadwoziem furgonetki powstał w czerwcu 1959 roku. Masowa produkcja rozpoczęła się pod koniec 1961 roku, a zakończyła w 1968 roku. W Vrchlabí zbudowano łącznie 7850 pojazdów z nadwoziem furgonetki.

OPIS SZCZEGÓŁOWY : SKODA 1202 VAN

W gamie produkowanych wersji nadwoziowych znalazły się: czterodrzwiowe kombi STW (troje drzwi wejściowych, w tym jedne po lewej stronie, i drzwi bagażnika), trzydrzwiowy furgon oraz dwudrzwiowy pick-up. Škoda 1202 w przeciwieństwie do swoich bezpośrednich poprzedników modeli 1200 i 1201 nie była wytwarzana jako sedan. Samochód jest napędzany czterocylindrowym silnikiem chłodzonym wodą ohv o pojemności 1221 cm³ o mocy 34,5 kW (47 KM), odziedziczonym po poprzedniku, który później był również używany w Škodzie Octavia. Czterobiegowa skrzynia biegów zawierała synchronizację na trzech górnych przełożeniach, moc dostarczana na tylne koła za pośrednictwem przegubowego wału napędowego. Od zakorzenionych w latach pięćdziesiątych poprzedników wyróżniała go przednia część nadwozia. Nieco ścięty przód z dużym grillem nie był może arcydziełem, aczkolwiek dodawał trochę świeżości w ofercie czechosłowackiej marki. Zupełnie inny był też panel deski rozdzielczej. Niestety, i w tym przypadku nie było fajerwerków. Metalowy kokpit był po prostu poprawny. Wyrazu toporności dodawała mu klapka schowka, która swoim wyglądem przypominała drzwiczki od skrzynki pocztowej. Ładowność wynosiła aż 650 kg, przez co odmiana kombi była też chętnie przerabiana na szpitalne sanitarki. Inne znaczące zmiany nadwozia obejmowały przeniesienie zbiornika paliwa z komory silnika na prawe tylne koło, asymetryczne reflektory, nowe wycieraczki, standardowe światło cofania i kilka innych drobnych modyfikacji. We wnętrzu pojawiła się bardziej nowoczesna tablica przyrządów, a także kierownica i inne elementy zaczerpnięte ze Skody Octavii. Samochód otrzymał również nowe ogrzewanie i wentylację oraz kilka innych drobnych ulepszeń. Nadwozie furgonetki ( wersja VAN ) wywodzi się z wersji STW i ma identyczne wymiary zewnętrzne 4485×1700×1580 mm. Zewnętrznie różni się metalowym poszyciem tylnych okien bocznych i narożnych. Podobnie jak STW, nadwozie furgonetki ma trzy boczne i uchylne tylne drzwi. Blacha okien bocznych jest profilowana, w metalowym poszyciu tylnych drzwi bocznych znajdują się szczeliny wentylacyjne. Wnętrze jest wyposażone tylko w jedną przednią kanapę, przestrzeń ładunkowa jest oddzielona od kabiny kierowcy i pasażera metalową przegrodą z oknem. Dostęp do przestrzeni bagażowej zapewnia jednoczęściowa klapa bagażnika z tyłu i tylne drzwi boczne po prawej stronie. Powierzchnia ładunkowa ma całkowicie płaską podłogę, pokrytą drewnianymi listwami. Pod podłogą z przodu znajduje się schowek na narzędzia, dostępny przez tylne boczne drzwi.