SKODA 130 RS BARUM

RYS HISTORYCZNY  : W roku 1971 pojawiła się limitowana seria pojazdów Škoda 120 S z silnikiem o pojemności 1172 cm³ i mocy 62 KM przy 5250 obr./min. Samochody te przystosowano do udziału w rajdach a silnik podrasowano nawet do 120 KM. Jednak konstruktorzy z Mladá Boleslav na tym nie poprzestawali. W 1974 skonstruowano trzy prototypy: jeden model 180 RS z silnikiem o pojemności 1771 cm³ o mocy 154 KM przy 6250 obr./min i dwa 200 RS z silnikami o pojemności 1997 cm³ dającymi moc 163 KM przy 6000 obr./min i pozwalającymi rozpędzić auto nawet do 210 km/h. Jednak prace nad oboma odmianami zarzucono, gdyż Fédération Internationale de l’Automobile (FIA) wykreśliła z udziału w rajdach grupy samochodów, do których obie Škody należały. Czechosłowaccy konstruktorzy skupili się więc na nowym modelu – 130 RS. W 1976 roku Škoda uzyskała homologację rajdową FIA i wystawiła trzy swoje załogi w Rajdzie Monte Carlo. Jeden pojazd nie ukończył wyścigu, pozostałe zdeklasowały konkurentów zajmując dwa pierwsze miejsca w swojej klasie (A2 do 1300 cm³) i odpowiednio 12. i 15. w klasyfikacji generalnej. Rok później załoga fabryczna Škody wygrała swoją grupę w Rajdzie Acropolis, plasując się 9 pozycji w klasyfikacji generalnej. W 1980 roku Škoda zdobyła tytuł wicemistrza, a rok później mistrza Europy na torach w kategorii zespołowej. Dobra passa została przerwana w 1982 roku, kiedy nowe przepisy FIA pozbawiły auta o pojemności do 1300 cm³ szans na międzynarodowe sukcesy. Kolejna Škoda oznaczona literami RS pojawiła się dopiero w 2000 roku. Była to Octavia RS pierwszej generacji z 1,8-litrowym silnikiem o mocy 180 koni mechanicznych.

OPIS SZCZEGÓŁOWY : SKODA 130RS

Upragnioną homologację, która zezwalała na starty w Mistrzostwach Europy (Mistrzostwa Świata rozgrywano dopiero od następnego dziesięciolecia) Skoda uzyskała w 1975 roku. Furtka na międzynarodowe podwórko rajdowe została otwarta. Rok później 130 RS w fabrycznych barwach zadebiutował w czechosłowackim Rajdzie Barum zaliczanym do cyklu Mistrzostw Europy, gdzie zajął pierwsze miejsce. Sensacyjnego zwycięstwa dokonał norweski duet – John Haugland/Arild Antonsen. W 1976 roku sukces w tym samym rajdzie powtórzyła załoga Vaclav Blahna/Lubislav Hlavka. Podstawą dla sportowej Škody był model 110 R coupé. o właśnie konstrukcja i karoseria tego modelu stała się bazą dla wyczynowych modeli Škody. Škoda 130 RS posiadała wzmocnioną konstrukcję tylnosilnikową modelu 110 R, do której dla zmniejszenia ciężaru auta mocowano elementy wykonane z laminatu. Podstawowy silnik o pojemności 1228 cm³ i mocy 140 KM przy 8500 obr./min pozwalał rozpędzić pojazd do 100 km/h w 7,5 s. Prędkość maksymalna jaką mógł osiągnąć ten sportowy model Škody wynosiła 220 km/h. W roku 1977 do rajdu Monte Carlo fabryczny zespół zgłosił trzy załogi: Vaclav Blahna/Lubislav Hlavka, Milan Zapadlo/Jirzi Motal i Svatopluk Kvaizar/Jirzi Kotek. Opływowe coupe z Mlada Boleslav podczas zimowego klasyku zaskoczyło niemal całe środowisko rajdowe. Metę osiągnęły dwie, i to na wysokich pozycjach (1. miejsce w klasie A2 oraz 12. i 15. w klasyfikacji generalnej). W następnym roku kierowcy Skód znakomicie spisali się podczas szutrowego Rajdu Akropolu (1. miejsce w klasie i 10. w „generalce”). Jakim samochodem jest dzisiaj Skoda 130 RS? Zdecydowanie kultowym, unikatowym i niepowtarzalnym. Oryginalne fabryczne modele, które zachowały się w odpowiednim stanie można policzyć na palcach jednej dłoni. Większość stoi w muzeach jako eksponaty dla pasjonatów. Ten samochód przyniósł naszym południowym sąsiadom sławę, o jakiej inni producenci ze Wschodu tylko marzyli. Na początku startów Skody 130 RS silnik z dolnym wałkiem rozrządu i o pojemności 1289 cm3 rozwijał 115 KM. Później motor rozwiercano – aż do 1299,6 cm3. Dzięki temu i wielu innym zabiegom związanym z układem dolotowym samochodu jednostka potrafiła rozwinąć aż 142 KM. Aluminiowe 13-calowe felgi wyprodukowało ARC Brno. W 1979 r. zaczęto używać większych, 15-calowych obręczy. Auto o masie 740 kg pierwszą „setkę” osiągało już po 7,5 s, a rozpędzało się do 220 km/h. W 1976 roku zaprezentowano rajdową wersję Skody 130 RS, która od swej wyścigowej siostry różniła się kilkoma detalami umożliwiającymi jazdę poza równymi torami wyścigowymi (miała m.in. powiększony do 185 mm prześwit i inne spoilery). We wnętrzu Skody 130 RS musiało znaleźć się również rajdowe wyposażenie: szybkościomierz, urządzenia nawigacyjne, lampka, a także schowek. Nieważne, czy na torze, czy poza nim – na rajdowych trasach Skoda 130 RS w swojej klasie nie miała sobie równych. Pierwszy sukces przyszedł zaraz po debiucie, w trzeciej edycji Rajdu Skody (dziś Rajd Bohemia). Znakomite wyniki na rajdowych trasach przyniosły Skodzie 130 RS określenie „mini-Stratos”. Samochód z Mladej Boleslav był tak samo bezkonkurencyjny w swej klasie, jak legendarna Lancia Stratos w generalnej punktacji imprez. W 1982 r. weszły w życie nowe przepisy Międzynarodowej Federacji Samochodowej (FIA), które zlikwidowały klasę do 1300 cm³. Wtedy też zakończyła się pełna zwycięstw sportowa historia Skody 130 RS.