SKODA BUGGY TYP 736

RYS HISTORYCZNY  : BUGGY Type 736: bazował na standardowym modelu 110 z notchbackiem i kontynuował tradycję budowania samochodów wyścigowych autocross, z którymi czeski producent samochodów świętował sukcesy w mistrzostwach na początku lat 70. Silnik serii 1100 bezdrzwiowego kabrioletu, który szczególnie imponował w terenie, miał moc 33 kW (45 KM). Ostatni z pięciu prototypów został zbudowany w 1975 roku i dziś należy do Muzeum ŠKODY w Mladá Boleslav. Pod koniec lat 60. „Autocross” trafił na europejską scenę sportów motorowych. W zabawnych i emocjonujących wyścigach kierowcy rywalizowali ze sobą na nieutwardzonych torach, walcząc o zwycięstwo w minimalistycznych, lekkich pojazdach. W Czechosłowacji pierwsze oficjalne zawody autocrossowe odbyły się jesienią 1969 roku w mieście Přerov, a nieco później ŠKODA wzięła udział w nowej dyscyplinie sportów motorowych: w listopadzie 1970 roku kierowca fabryczny Milan Žid wygrał klasę <1000 cm³ na torze wyścigów konnych z przeszkodami w Pardubicach. Aby zoptymalizować masę jego ŠKODY 1100 MB, zderzaki i tylne drzwi zostały usunięte podczas budowy samochodu, a wnętrze zostało rozebrane z powrotem do niezbędnego minimum. ŠKODA zdominowała pierwsze czeskie mistrzostwa autocrossowe w 1971 roku z buggy opartym na ŠKODZIE 100/110 L. Jednak podłoga samochodu wyścigowego była o 40 centymetrów krótsza, a nadwozie zostało w dużej mierze zastąpione pałąkami zabezpieczającymi. Milan Žid ponownie pozostał niepokonany w klasie jednolitrowej, a Oldřich Brunclík, inny kierowca fabryczny, zdominował kolejną kategorię wyżej – silnik jego buggy został zwiększony do 1150 cm3. Pomimo tych sukcesów, fabryczny zespół ŠKODY zakończył swoje zaangażowanie w autocross w następnym sezonie 1972, ponieważ dział sportowy pracował na pełnych obrotach, przygotowując samochody wyścigowe i rajdowe. François Vernimmen z Namur w Belgii był wówczas jednym z najbardziej aktywnych europejskich producentów wózków. W 1971 roku wykorzystał wzmocnioną platformę podłogową ŠKODY 100 i zbudował na niej dwie kopie swojego Buggy VF. Skrócił rozstaw osi z 2400 do 2240 mm, otwarte nadwozie buggy miało brezentowy dach, a we wnętrzu znalazło się niewiele więcej niż sportowa kierownica i fotele kubełkowe. Czterocylindrowy silnik o pojemności 988 cm³ z tyłu miał moc 31 kW (42 KM) i pochodził z modelu serii notchback, podobnie jak czterobiegowa skrzynia biegów. W styczniu 1972 roku pojazd świętował swoją światową premierę na stoisku ŠKODY na Salonie Samochodowym w Brukseli. W ciągu trzech lat zbudowano około 30 egzemplarzy samochodu. Od 1973 roku był znany jako „VF Okap”, a jego silnik miał pojemność skokową 1107 cm3.

OPIS SZCZEGÓŁOWY : SKODA BUGGY AUTOCROSS TYP 736

Wraz ze wzrostem entuzjazmu dla autocrossu, trend rozprzestrzeniał się z plaż Kalifornii i Florydy do Europy: purystyczne buggy wydmowe lub buggy plażowe. Te proste technologicznie pojazdy dawały świetną zabawę i oferowały ekscytujące wrażenia z jazdy, co z kolei wzbudziło zainteresowanie pojazdami czysto rekreacyjnymi. Samochody te, które często były sprzedawane w formie zestawów, były zwykle technicznie zmodyfikowanymi małymi samochodami z lekkimi nadwoziami wykonanymi z tworzywa sztucznego wzmocnionego włóknem szklanym (GRP). W Europie Zachodniej kilku producentów skorzystało z nowoczesnej i bardzo konkurencyjnej cenowo technologii ŠKODY, zwłaszcza w klasie jednolitrowej. Dwumiejscowy samochód z otwartym dachem również bazował na ŠKODZIE 100, ale z niezmodyfikowanym rozstawem osi. Ze względów bezpieczeństwa „Kirby”, podobnie jak VF, miał rurową ramę podtrzymującą przednią szybę i tylny pałąk. W sumie jednak zbudowano tylko dwa egzemplarze; Silnik o pojemności 1107 cm3 z jednym lub dwoma gaźnikami nigdy nie został użyty w „Kirby”. W Mladá Boleslav ŠKODA zwracała szczególną uwagę na konstrukcję tych pojazdów i ostatecznie zdecydowała się na rozpoczęcie projektu 736 w 1973 roku: ŠKODA BUGGY została stworzona, aby sprawdzić, czy podobny pojazd ma potencjał eksportowy i ma sens ekonomiczny. Po dwóch latach intensywnych prac zakończono jazdy próbne latem 1976 roku. Model 110 L posłużył jako podstawa prototypu. Konstruktorzy skrócili rozstaw osi do 2000 milimetrów, a dwie podłużne kolumny, rurowa rama wokół przedniej szyby i wyższy pałąk bezpieczeństwa nad głowami kierowcy i pasażera z przodu zapewniły sztywniejszą platformę podłogową. Josef Čech był odpowiedzialny za zaprojektowanie otwartego metalowego nadwozia, które jako 2+2 miejsca mogło przewozić cztery osoby. Pierwszy model powstał z pomocą działu rozwoju, który zajął się również malowaniem auta. Do października 1975 r. praktykanci producenta samochodów w szkole zawodowej firmy wykonali ręcznie pozostałe cztery jednostki. To sprawia, że ŠKODA buggy jest wczesnym prekursorem sześciu „samochodów dla praktykantów”, które uczniowie szkoły zawodowej ŠKODA zbudowali w ostatnich latach. Buggy produkowane przez ŠKODĘ różniły się od tych z Belgii i Włoch głównie bardziej wyrafinowaną konstrukcją. Na przykład chłodnica, akumulator i 40-litrowy zbiornik paliwa znajdowały się z przodu pojazdu, co w znacznym stopniu przyczyniło się do korzystniejszego rozkładu masy i zrównoważenia nacisków na osie. Masywne ramy rurowe chroniły przednią i tylną sekcję. Wzrok przykuwały dwa reflektory na przedniej pokrywie nadwozia, a także koło zapasowe na tylnej masce, które było chronione osłoną. Czterocylindrowy silnik o pojemności 1107 cm3 i mocy 33 kW (45 KM) ze ŠKODY 110 zapewniał napęd, a dzięki momentowi obrotowemu 74 niutonometrów przy 3000 obroty, nie miał problemów z napędzaniem lekkich pojazdów: krótki BUGGY o pojemności 3,32 metra ważył zaledwie 710 kilogramów, ale mógł unieść ładunek o masie 400 kilogramów. To wystarczyło dla czterech dorosłych osób i 100 kilogramów bagażu, na który nie było miejsca do przechowywania, gdy na pokładzie znajdowały się cztery osoby. Jeśli dwie osoby podróżowały razem, tylne siedzenie można było wykorzystać jako schowek o szerokości 980 mm. Pasażerowie byli chronieni przed żywiołami przez tekstylny miękki dach i panele boczne z przezroczystą folią. Prototyp osiągnął prędkość maksymalną 107 km/h przy połowie obciążenia opon drogowych Barum w rozmiarze 165 SR 13 – terenowy bieżnik miał rozmiar 175 SR 13 – a średnie zużycie paliwa wynosiło 8,3 litra na 100 kilometrów. ŠKODA BUGGY Type 736 przejechała prawie 30 000 kilometrów podczas jazd testowych i otrzymała prawie wyłącznie pozytywne oceny. To jednak wciąż nie wystarczyło, aby rozpocząć seryjną produkcję niszowego modelu, mimo że konstruktorzy przedstawili możliwości uproszczenia produkcji, a tym samym obniżenia kosztów. Pomysły były różne, od wykorzystania organu GRP po rozważania na temat zaoferowania BUGGY policji lub straży granicznej, które ostatecznie nie zostały zrealizowane ze względu na ówczesne przepisy. Jednak po zakończeniu projektu jeden z prototypów wszedł do służby na lotnisku w Pradze, gdzie był używany jako pojazd „podążaj za mną”. Jeden z pięciu egzemplarzy po starannej renowacji w 2017 roku znajduje się obecnie w Muzeum ŠKODY w Mladá Boleslav. Renowacją pojazdu zajęli się byli uczniowie szkoły zawodowej firmy w Mladá Boleslav, którzy w latach 70. byli odpowiedzialni za skonstruowanie tego wyjątkowego samochodu.