TATRA 138 VN

RYS HISTORYCZNY : Tatra 138 była ciężarówką produkowaną w Czechosłowacji przez firmę Tatra. Bezpośredni następca modelu Tatra 111 wprowadził szereg nowych funkcji, kontynuując jednocześnie ewolucję koncepcji Tatra. Ciężarówka była produkowana od 1959 do 1971 roku. Decyzja o zastąpieniu Tatry 111 została podjęta w 1952 roku w ramach centralnej gospodarki planistycznej, w ramach której Tatra Kopřivnice miała produkować 7-10 tonowe samochody ciężarowe. W 1956 r. w II. Na Czechosłowackich Targach Maszynowych w Brnie w Tatrze wystawiono 2 nowe modele: T137 i T138. Oba pojazdy miały do 70% wspólnych części w całej gamie. Wprowadzono nowe elementy konstrukcyjne, takie jak poprawa środowiska pracy kierowcy i użyteczności, np. hydrauliczne wspomaganie kierownicy, sprzęgło wspomagane sprężonym powietrzem i wybór dodatkowego biegu elektropneumatycznej skrzyni biegów. Całkowita produkcja przekroczyła 45 900 sztuk. Tatra T138 była eksportowana do ZSRR, Bułgarii, Rumunii, Polski, Francji, Austrii, Jugosławii i Holandii.

OPIS  : TATRA 138 VN

Konstrukcja opierała się na centralnej konstrukcji rurowej szkieletu z modułową koncepcją układu napędowego w konfiguracji 4×4, 4×2, 6×6, 6×4 i 6×2. Wersje 4×2, 6×4 i 6×2 zostały wyprodukowane w bardzo małej ilości. Głównymi zaletami centralnej rury szkieletowej przenoszącej ładunki są jej wysoka wytrzymałość na skręcanie i zginanie, chroniąca nadwozie ciężarówki przed obciążeniem. Dodatkową zaletą jest to, że mieszczą się w nim wszystkie ważne części układu napędowego. Ponadto umożliwia koncepcję konstrukcji modułowej, w której projektanci i klienci mogą określić napęd na 4, 6 kół oraz różne kombinacje długości i rozstawu osi. Silnik znajdował się przed przednią osią. Wyposażony był w chłodzony powietrzem silnik V8 75° z suchą miską olejową oraz nowy wentylator chłodzący sterowany termostatem w zależności od temperatury oleju silnikowego za pośrednictwem hydraulicznego napędu sprzęgła w celu zmniejszenia hałasu i zużycia paliwa. Silnik zastosowano również w transporterze opancerzonym OT-64. Centralna rura szkieletowa, przednia i tylna oś z niezależnymi półosiami wahliwymi. Przednie zawieszenie za pomocą wahaczy reakcyjnych (drążków skrętnych) i amortyzatorów hydraulicznych. Tylne zawieszenie za pomocą wzdłużnych półeliptycznych resorów piórowych. Napęd przedniej osi wybierany na żądanie, blokady mechanizmów różnicowych sterowane elektropneumatycznie za pomocą przełączników na desce rozdzielczej. Cała stalowa konstrukcja kabiny z różnymi urządzeniami zabudowy, takimi jak wywrotki, platformy, betoniarki, cysterny, dźwigi, koparki i straż pożarna. Pojazd osiągał prędkość maksymalną 72 km/h, mógł pokonywać wodę o głębokości 800 mm (31 cali), z maksymalną ładownością 12 000 kg (26 500 funtów) i mógł holować przyczepy o masie do 15 000 kg (33 100 funtów).

Podstawowe warianty:

T138 S1 – wywrotka jednokierunkowa

T138 S3 – wywrotka trójstronna

T138 V,VN – platforma cywilna i wojskowa

T138 P1V – wojskowy specjalny

T138 CAS – jednostka gaśnicza

T138 PP6V – koparka

T138 PP5, PP4V, PP7 – cysterna

T138 P3, P11, P18, PP2, PP5, PP6, PP7, PP8V – dźwig

T138 PP7 – betoniarka