TEMPO G1200

RYS HISTORYCZNY  : Samochód terenowy Tempo G 1200 był produkowany od 1936 do 1944 roku. W 1936 roku Otto Daus opracował go dla Tempo według nietypowej koncepcji jako Kübelwagen z dwoma chłodzonymi wodą dwucylindrowymi silnikami dwusuwowymi ILO (jeden z przodu i jeden z tyłu), stałym napędem na wszystkie koła i układem skrętnym na wszystkie koła. Łącznie wyprodukowano 1335 egzemplarzy. G-1200 nie odpowiadał potrzebom armii niemieckiej i tylko niewielka liczba została wprowadzona do użytku przez wojska lądowe i lotnictwo. Rozwiązanie dwusilnikowe spotkało się z podejrzliwością. W latach 1936-1939 wyprodukowano około 1100 egzemplarzy modelu, głównie na eksport. Do końca wojny do Finlandii sprowadzono około 100 samochodów. Rzadki w tamtych czasach samochód z napędem na cztery koła był używany głównie przez dowódców. Pierwsze cztery zostały nabyte przez armię duńską w 1938 roku. Do wybuchu wojny siłom zbrojnym Danii dostarczono 20 egzemplarzy. Przeważnie służyły jako ciągniki armat przeciwpancernych 37 mm fodfolkskanon M. 1937 Bofors. Wiadomo również, że były one używane przez Rumunię i Szwecję.

OPIS  : TEMPO G1200

Dwa identyczne silniki, każdy o pojemności skokowej 594 cm³, rozwijają moc 19 KM (14 kW) każdy przy 3500 obr./min, napędzają przednią i tylną oś niezależnie od siebie za pośrednictwem własnej kołnierzowej manualnej skrzyni biegów i mogą być włączane i wyłączane indywidualnie, nawet podczas jazdy – koncepcja napędu podobna do tej, którą zastosowano w pojeździe seryjnym w Citroënie 2CV zaprezentowanym w 1958 roku i produkowanym w latach 1960-1968 model 4×4 Sahara. Zawieszenie przednich i tylnych kół z resorami śrubowymi są połączone z centralną ramą rurową jako osie wahliwe, przy czym przednia oś w bloku z przednią jednostką silnikowo-skrzyniową oscyluje również wokół osi wzdłużnej pojazdu, umożliwiając w ten sposób fenomenalną artykulację osi do użytku w terenie. Hamulce bębnowe są sterowane mechanicznie za pomocą cięgien Bowdena. Pojazd o długości 4 m, szerokości 1,6 m i wysokości 1,5 m i masie własnej 1150 kg może osiągnąć prędkość maksymalną od 70 do 80 km/h. Samochód produkowany był w wersjach cztero- i sześciomiejscowych. Samochód miał niekonwencjonalny napęd w postaci dwóch oddzielnych zespołów obejmujących silnik i skrzynię biegów które były umieszczone w przedniej i tylnej części pojazdu. Tworzący zespół napędowy chłodzony powietrzem dwusuwowy silnik współpracował ze skrzynią biegów typu Hermes G6 napędzając jedną oś. W ten sposób przy pracy obu zespołów uzyskiwano napęd na wszystkie cztery koła pojazdu. Dla oszczędności paliwa na drogach twardych poruszano się z wykorzystaniem tylko jednego zespołu napędowego (przy jednym działającym silniku zużycie paliwa wynosiło 9,2 litra na 100 km natomiast przy pracy obu zużycie paliwa wzrastało do 12,6 litra na 100 km). Silniki były dostosowane do pracy na benzynie o liczbie oktanowej 78 z dodatkiem oleju smarującego elementy silnika. Układ kierowniczy także działał na wszystkie koła co pozwalało na uzyskanie bardzo małego promienia skrętu. Stosowano opony rozmiaru 5.00×17”.