VINIITE PT

RYS HISTORYCZNY  : VNIITE (ros. ВНИИТЭ), nazwa pochodzi od akronimu Wszechzwiązkowego Instytutu Naukowo-Badawczego Wzornictwa Przemysłowego (ros. Всероссийский научно-исследовательский институт технической эстетики), był głównym radzieckim instytutem badawczym projektowym, założonym w kwietniu 1962 roku i zamkniętym w czerwcu 2013 roku. Powstał na wniosek Państwowego Komitetu Nauki i Inżynierii Rady Ministrów ZSRR. Jednym z jego głównych celów była poprawa jakości projektowania produktów radzieckich, aby zmniejszyć przepaść między Związkiem Radzieckim a potęgą przemysłową krajów zachodnich. W 1962 roku Rada Ministrów wydała rozporządzenie w sprawie budowy specjalnych pojazdów taksówkowych, które miały charakteryzować się dobrą zwrotnością, przestronnością dla załogi i ładunku oraz płaską podłogą. Pierwszy prototyp innowacyjnego projektu, noszący nazwę PT, został zaprezentowany władzom państwowym w 1964 roku. Choć kształt auta uderzająco przypominał Fiata Multipla  to przyniósł również kilka ciekawych i innowacyjnych rozwiązań.

OPIS  : VNIITE-PT

Rzadko zdarzało się, aby Związek Radziecki wymyślił coś, co byłoby najbardziej doceniane przez zwykłych obywateli. Jednak koncepcja taksówki VNIITE PT mogłaby być wyraźnym wyjątkiem, gdyby znaleziono wystarczającą ilość determinacji w realizacji tego projektu. Jeśli miałeś prywatny samochód w Rosji Radzieckiej w latach pięćdziesiątych lub sześćdziesiątych, to byłeś kimś . Krótko mówiąc, większość produkowanych samochodów trafiła albo do firm, albo do urzędników państwowych. Reszta narodu musiała poruszać się transportem publicznym, albo taksówkami, które w ten sposób zbudowały silną bazę w Rosji. Jednak taksówki opierały się na normalnych samochodach cywilnych, co znacznie ograniczało ich praktyczność i użyteczność. Samochód VNIITE  był dokładnie tym, co zamówił rząd. Z przodu znajdowała się mała kabina dla kierowcy, za kierowcą przedział z miejscem dla 4-osobowej załogi i ładunku, a z tyłu znajdował się silnik, uzyskując w ten sposób płaską podłogę. Innowacyjną rzeczą w samochodzie była rama a także sposób otwarcia drzwi dla pasażerów. Rama była przestrzenna i umieszczono na niej plastikowy korpus. Jeśli chodzi o drzwi , były one przesuwne i oferowały otwór wejściowy o szerokości 74 cm. Pasażerowie mogli wygodnie wsiąść do samochodu bez konieczności składania oparć . Miejsca wystarczyło na  wygodną podróż dla  2 pasażerów na stałej ławce, pozostali dwaj pasażerowie mieli do dyspozycji składane fotele plecami skierowanymi w kierunku jazdy. Silnik umieszczony za tylną osią pochodził z Moskwicza 408 i miał moc 50 KM. Był więc dość stary i nieefektywny. Jednak znacznie gorzej było z charakterystyką jazdy samochodu. Dla lepszej zwrotności samochód miał krótki rozstaw osi i ogromne zwisy, co negatywnie wpłynęło na jego stabilność przy wyższych prędkościach. Prędkość maksymalna została zatem ograniczona do 100 km/h. Jednak mimo pewnych niedoskonałości samochód przeszedł testy i został zarekomendowany do produkcji. Miało się to odbyć w Erywańskich Zakładach Samochodowych (JAZ), ale ostatecznie tak się nie stało. Aby wyprodukować samochód, konieczne byłoby zbudowanie zupełnie nowej linii produkcyjnej, która nie opłaciłaby się na stosunkowo niewielką produkcją takiego samochodu. Tak więc projekt VNIITE PT pozostał tylko prototypem, a po ulicach Związku Radzieckiego nadal pasażerów rozwoziły Moskwicze i Wołgi.

Jednak pomimo wielu niedociągnięć, VNIITE PT jest pod pewnymi względami wyjątkowy. Jest to pierwszy na świecie MPV oferujący plastikowy korpus, drzwi przesuwne i plastikową podłogę.