VW 1600 FASTBACK

RYS HISTORYCZNY  : Volkswagen Type 3 to kompaktowy samochód produkowany i sprzedawany przez Volkswagen od 1961 do 1973 roku. Wprowadzony na Międzynarodowym Salonie Samochodowym we Frankfurcie w 1961 roku, Typ 3 był sprzedawany jako Volkswagen 1500, a później jako Volkswagen 1600, w dwudrzwiowych wersjach nadwozia Notchback, Fastback i Variant, ten ostatni sprzedawany jako „Squareback” w Stanach Zjednoczonych. Prototypy były gotowe do testów w 1960 roku. Dla VW tajemnica była tak duża, że nawet na Geneva Auto Show w 1960 roku VW zaprzeczył, że przygotowuje nowy projekt. W 1961 roku VW ogłosił nową linię jako „VW 1500”. Produkcja Volkswagena 1500 Notchback rozpoczęła się w sierpniu 1961 roku, na miesiąc przed premierą, obejmując trzybryłową stylistykę w nadwoziu sedana. Wersja Fastback lub TL, fastback coupé, pojawiła się w sierpniu 1965 roku, wraz z silnikiem 1600. W roku 1969 Volkswagen Typ 3 przeszedł operację kosmetyczną. Nieco zmienił się jego wygląd. Inne były zderzaki, przednie kierunkowskazy oraz tylne światła. Produkcja zakończyła się w 1973 roku w fabryce w Wolfsburgu. Łącznie w latach 1961-1973 wyprodukowano 2 583 015 egzemplarzy VW Typu 3, z tego blisko połowę (1 202 483) w wersji Variant.

OPIS  : VW 1600 FASTBACK ( TYPE 3 )

Typ 3 zdywersyfikował gamę produktów Volkswagena poza istniejące modele – Type 1 Beetle, Type 14 Karmann Ghia, furgonetki Type 2 i pickupy – zachowując charakterystyczne cechy inżynieryjne Volkswagena: chłodzony powietrzem silnik tylny, napęd na tylne koła, konstrukcję nadwozia na podwoziu (z podwoziem szkieletowym zintegrowanym z płytą podłogową samochodu), a także przednie i tylne zawieszenie z drążkiem skrętnym. Pomimo zastosowania rozstawu osi Garbusa wynoszącego 2,40 m (94 cale), Type 3 został pomyślany jako większy samochód, oferujący większy silnik i zwiększoną objętość ładunku i pasażera – ten ostatni ze względu na zwiększoną długość i szerokość, a także ze względu na płytową stylistykę Ponton, maksymalizując powierzchnię platformy. Typ 3 naśladował główne cechy Type 1 Beetle, wykorzystując niskoprofilową wersję 4-cylindrowego silnika chłodzonego powietrzem Volkswagena, a także konstrukcję nadwozia na podwoziu (przykręcenie nadwozia do ramy zawierającej płytę podłogową). Intencją Volkswagena było, aby model Fastback zastąpił Notchbacka, co miało miejsce na rynku brytyjskim. Jednak na innych rynkach, w tym na niemieckim rynku krajowym, liczba klientów preferujących starszy samochód w kształcie Notchbacka była wyższa niż przewidywano, a ostatecznie zarówno Notchback, jak i Fastback pozostały w produkcji do lipca 1973 roku. Typ 3 został wyprodukowany w różnych wersjach wyposażenia z różnymi funkcjami dla różnych rynków. Modele z najwyższej półki miały więcej chromu, więcej wykończeń Brite i pełną wykładzinę, a od połowy 1968 roku były dostępne z w pełni automatyczną skrzynią biegów. Fabrycznie instalowane grzejniki benzynowe były opcją montowaną fabrycznie dostępną na niektórych rynkach. Klimatyzacja i radia nigdy nie były instalowane fabrycznie, ale często były dostępne jako opcje instalowane przez dealerów. Podczas gdy Type 3 był bardziej nowoczesną konstrukcją, nigdy nie osiągnął takiego poziomu popularności jak Beetle. Gdy Volkswagen rozpoczął produkcję konstrukcji chłodzonych wodą z napędem na przednie koła. Pod koniec lat 50. klienci zaczęli odchodzić od Volkswagena do Opla i Forda. Firma z Wolfsburga nie miała właściwie co im zaoferować. Niektórzy już wyrośli z „garbusa” (Typ 1), a równie popularny bus (Typ 2) był za duży i niezbyt wygodny w użytkowaniu. Na płycie podłogowej „garbusa” oszczędnościowymi metodami zbudowano średniej wielkości samochód. Zamiast kopulastej budy znalazł się na niej porządnie wyglądający sedan, który wyglądał jak prawdziwe auto. W dużej mierze silnik pozostał niezmieniony. Tylko pewne elementy wyposażenia przeniesiono w inne miejsca, aby nad płaską jednostką napędową wygospodarować przestrzeń niewielkiego bagażnika. Teraz każda naprawa wiązała się z jego opróżnieniem. W sezonie 1965 na drogi wyjechały Volkswageny 1600, które napędzał silnik o pojemności 1584 ccm i mocy 54 KM. Dla tych, którym nie wystarczała nieduża pojemność bagażników (przedniego i schowka nad silnikiem) sedana przygotowano wersję Variant, czyli kombi. Kosztowała ona 6300 marek (prawie 1000 marek mniej niż „garbus”).W roku 1965 pojawił się nowy model z łagodnie opadającą tylną częścią dachu. Otrzymał on oznaczenie TL (Touren Limousine). Popularnie był jednak nazywany Traurige Lösung, czyli żałosne rozwiązanie. Cztery lata później do pojazdów z silnikiem 1600 można było obok skrzyni manualnej zamawiać 3-przełożeniową automatyczną. Pojawiły się też auta z elektronicznym wtryskiem paliwa, a na końcu oznaczenia modelu pojawiła się litera E. Ze względu na układ chłodzenia silnika powietrzem do jego zasilania potrzebna była bogata mieszanka. To w efekcie dawało dość duże zużycie benzyny wynoszące 14 l/100 km, a także wiele niespalonych cząstek paliwa, które zanieczyszczało atmosferę. W tamtych czasach niewiele się tym martwiono, jednak Amerykanie już zapowiadali ograniczenie emisji spalin. Właśnie dlatego do układu zasilania VW 1600 zastosowano elektronikę. Opracowany układ wtryskowy nazwano D-Jetronic. Jego producentem była firma Bosch, a litera D oznaczała Druckmessung, czyli pomiar ciśnienia. To urządzenie, wielkości niedużej skrzynki, umieszczono blisko silnika w tylnym lewym błotniku. Jego wymiana wiązała się z koniecznością zdemontowania całego błotnika. Komputer sterujący składał się z 30 tranzystorów, 40 diod, 20 kondensatorów i 140 oporników. Obliczał on ilość potrzebnego paliwa na podstawie ciśnienia oraz czterech innych parametrów dla każdego z czterech kanałów dolotowych oddzielnie. Dziś taki układ nazwalibyśmy wielopunktowym wtryskiem paliwa.