DANE TECHNICZNE : Volkswagen T1 Pritschenwagen US-Version

ROK PRODUKCJI : 1951-1967

SILNIK : R4

POJ. SILNIKA : 1192 CM3

MOC : 22,06 KW – 30 KM

PRĘDKOŚĆ MAX : 90 KM/H

PRZYŚPIESZENIE 0-90 KM/H : 28,5 s 

SKALA :  1:43

PRODUCENT  MODELU : De Agostini  ( Kolekcja Kultowe samochody Volkswagen nr 13 )

RYS HISTORYCZNY  : T1  został zaprezentowany po raz pierwszy w 1949 roku. Auto zostało poprzedzone prototypem z 1948 roku oznaczonym symbolem Bulli (od pierwszych słów Bus Lieferwagen) o ładowności 750 kg. Wersja produkcyjna pojazdu zaprezentowana została 12 listopada 1949 roku. Nazwano ją oficjalnie Typ 2 Transporter. Oznaczenie T1 oznacza pierwszą generację modelu Typ 2 Transporter. Historia stworzenia pojazdu sięga 1947 roku, kiedy to holenderski importer Volkswagena spotkał się w Minden z przedstawicielami administracji brytyjskiej wolfsburskich zakładów, aby rozmawiać o zakupie kilku Garbusów dla Holandii. Podczas rozmowy narysował on w swoim notesie odręczny szkic samochodu dostawczego z umieszczonym z tyłu silnikiem, kierowcą z przodu i przestrzenią ładunkową z miejscem na około 750 kg ładunku, który inspirowany był zbudowanym dla wewnętrznych potrzeb fabryki samochodem skrzyniowym. 12 listopada 1949 roku oficjalny prototyp pojazdu przedstawiono dziennikarzom. Produkcję pojazdu rozpoczęto 8 marca 1950 roku w Wolfsburgu.

OPIS  : Volkswagen T1 Pritschenwagen US-Version

Samochód nosił kod fabryczny T1 i nosił przydomek Bulli. Do konstrukcji auta zastosowana została wzmocniona płyta podłogowa z Volkswagena. Auto produkowane było w czterech różnych wersjach: samochód dostawczy, pojazd specjalny, minibus mieszczący 8 osób oraz sklep obwoźny. Do głównych konkurentów Transportera T1 zaliczamy Forda Econoline, Dodge’a A100 i Chevroleta Corvair 95 Corvan. Mierzący 4405 mm długości, 1717 mm szerokości oraz 2040 mm wysokości Transporter T1 ma silnik umieszczony z tyłu, co pozwoliło na uzyskanie ładowności 750 kg. Auto opiera się na wzmocnionej płycie podłogowej Volkswagen Garbusa. Transporter T1 charakteryzował się niskim jak na tamte czasy współczynnikiem oporu powietrza – Cx 0,44. Volkswagena Transportera T1, który plasowany jest w segmencie vanów. W 1959 roku producent zaczął montować zsynchronizowaną skrzynię biegów, która była rewolucją w przemyśle motoryzacyjnym. Od 1960 roku montowano także migające kierunkowskazy, które zastąpiły strzałki sygnalizujące zamiar wykonania skrętu. Warto dodać, że Transporter T1 przez cały okres produkcji był stale ulepszany. Samochody z 5 ostatnich lat produkcji mogą pochwalić się ładownością wynoszącą około 900 kg, a drzwi skrzydłowe zastąpiono rozsuwanymi. Napęd we wszystkich wersjach silnikowych przekazywany był wyłącznie za pomocą 4-biegowej manualnej przekładni. Volkswagen Transporter T1 cieszył się ogromną popularnością na rynku, co skutkowało zwiększeniem zatrudnienia w fabrykach Volkswagena o około 80%. Po czterech latach produkcji auto znalazło 100 000 nabywców, w 1962 roku z taśm montażowych zjechał milionowy egzemplarz, którym była wersja o nazwie Samba. Użytkownicy chwalą Transportera T1 za dobrą widoczność, mnogość wersji nadwoziowych, przestronność oraz ładowność. Wielu jednak nie podobają się materiały wykończeniowe, bardzo słabe jednostki napędowe, wyciszenie oraz wysokie spalanie. Od 1951 r. oprócz furgonów oferowano ciężarówki z platformą (Pritschenwagen ) , początkowo z trzymiejscową kabiną. Przestrzeń ładunkowa była ciągła na wysokości komory silnika. Ściany boczne można było złożyć, podobnie jak klapę bagażnika. Pomiędzy komorą silnika a kabiną maszynisty znajdował się chroniony przedział ładunkowy poniżej przestrzeni ładunkowej, do którego można było dostać się za boczną klapę. Platforma mogła być przykryta plandeką i dziobem. Pod względem handlowym ciężarówka z platformą okazała się sukcesem i pod względem sprzedaży plasowała się tylko nieznacznie poniżej furgonu. Ciężarówka z platformą była również dostępna z powiększoną platformą o konstrukcji drewnianej. W 1955 roku ciężarówka z platformą kosztowała 5725 DM. Od 1959 roku dostępna była podwójna kabina z sześcioma miejscami siedzącymi, w skrócie „Doka”. Tylna kanapa w podwójnej kabinie była dostępna przez drugie drzwi po stronie pasażera. Pod tylną kanapą znajdował się dostęp do osłoniętego schowka.