ZIŁ-111G

RYS HISTORYCZNY  : ZiŁ-111 był następcą modelu ZiS-110 jako luksusowej limuzyny dla najwyższych władz państwowych i partyjnych ZSRR. Pierwszy projekt nadwozia ZiŁa-111 z 1956 roku, o nazwie Moskwa (autorstwa Walentyna Rostkowa), nie został zaakceptowany. Nadwozie 111, w stylu „Aero kosmicznym”, nawiązywało swoim wyglądem do amerykańskiej mody samochodowej połowy lat 50., będąc podobne zwłaszcza do modeli Packarda z lat 1955-1956. Seria przedprodukcyjna została wypuszczona w 1957 roku, a produkcja na niewielką skalę (średnio 12 na rok) ruszyła od listopada 1958 i trwała do grudnia 1962. W roku 1962 samochód przeszedł zmianę wyglądu nadwozia, zgodnie z ówczesną modą amerykańską. Łącznie w latach 1958-1967 zbudowano 112 samochodów ZiŁ-111 wszystkich modeli w tym tylko 26 ZiŁ-111G.

OPIS  : ZiŁ-111G

Zmodyfikowany model, produkowany od grudnia 1962, oznaczono jako 111G . Pas przedni nawiązywał do Cadillaców z lat 1961–62, pas tylny zaś (szczególnie podwójne światła) do samochodów Mercury z lat 60. Na potrzeby wizyty prezydenta USA Dwighta D. Eisenhowera Jewgienij Mołczanow zaprojektował specjalną wersję tego samochodu. Klimatyzacja była w tym samochodzie standardem. Nowy 111G  miał bardziej formalną stylistykę z przednią atrapą chłodnicy o pełnej szerokości obejmującą podwójne okrągłe reflektory. Całkowita długość wynosiła teraz 6,2 metra, a masa wzrosła do 2,8 tony. Silnik pozostał sześciolitrowym V8,  wytwarzając 200 KM, który był połączony z dwubiegową automatyczną skrzynią biegów z przekładnią hydrokinetyczną. 111G był produkowany zarówno w wersji limuzyna jak i kabriolet. Kiedy Leonid Breżniew zastąpił Chruszczowa po odsunięciu Chruszczowa od władzy w 1964 r., Nakazał budowę tak zwanych ” ZIŁ pasów” w stolicy wzdłuż niektórych głównych arterii Moskwy. Były one zarezerwowane dla wyższych rangą urzędników rządowych i wojskowych podróżujących  ZIŁ-ami i w niższych rangą limuzynach GAZ Czajka. Miały one absolutne pierwszeństwo przejazdu nad innymi pojazdami, a ich użytkowanie często powodowało duże utrudnienia w ruchu w stolicy. Jeden „ZIL Lane” prowadził na południowy zachód do międzynarodowego lotniska Wnukowo. Inny prowadził na zachód do ekskluzywnego przedmieścia Dorogomilovo, preferowanego przez wyższych urzędników państwowych, i dalej na obrzeża miasta, gdzie znajdowało się wiele daczy i letnich rezydencji elit partii komunistycznej. Każdy partyjny karierowicz marzył o przejażdżce Ził-em i nie chodziło o komfort jazdy ale o przynależność do ścisłych elit Politbiura bo tylko oni dostępowali tego zaszczytu .ZIŁ 111G był radziecką wariacją na temat amerykańskiego Packard Caribbean.