ZIŁ 130 ZSK-10

RYS HISTORYCZNY : ZiŁ-130 – radziecki/rosyjski samochód ciężarowy zaprojektowany i produkowany przez firmę ZiŁ z siedzibą w Moskwie. Pierwsze prototypy wykonano w roku 1958. Od 1962 r. produkowany seryjnie, od 1964 r. ruszyła produkcja masowa. Do roku 1994 powstało około 3 380 000 sztuk modelu 130 w różnych odmianach. W roku 1992 produkcję tego modelu rozpoczęto także w zakładzie Uralskij Awtamotornyj Zawod (UAMZ) (samochód otrzymał nazwę UAMZ-43140). Przez cały okres produkcji ZiŁ-130 doczekał się dwóch poważniejszych modyfikacji; w 1966 i 1977 r. Po drugiej modernizacji zmieniona została osłona chłodnicy. Od 1986 r. w celu zgodności ze standardem OST 37.001-269-83 rodzina modeli ZiŁ-130 otrzymała nowe oznaczenia: ZiŁ-431410 (ZiŁ-130), ZiŁ-431510 (ZiŁ-130G), ZiŁ-441510 (ZiŁ-130В1), ZiŁ-431810 (ZiŁ-138), ZiŁ-431610 (ZiŁ-138А), etc.

OPIS  : ZIŁ-130 ZSK-10

Model został wprowadzony w zastępstwie dla produkowanego ZiŁa 164. Jest to jeden z najpopularniejszych samochodów ciężarowych na terenie byłego ZSRR . ZiŁ-130 to pierwszy samochód ciężarowy marki ZiŁ pomalowany na kolor niebieski i biały. Wcześniejsze ciężarówki ZiŁa pomalowane były w kolorze ciemnozielonym (podobnym do samochodów wojskowych). Największą wadą samochodów ciężarowych ZIŁ było bardzo duże zużycie paliwa (nawet rzędu 55 litrów/100 km., a w przypadku ciągnika siodłowego czasami jeszcze więcej), spowodowane zastosowaniem silnika benzynowego. Z drugiej strony ma on pewną przewagę nad silnikiem Diesla, zwłaszcza w warunkach klimatycznych w Rosji (bardzo mroźne zimy), ponieważ benzyna w żadnym miejscu na świecie nie zamarza. ZIL-130 otrzymał najnowsze funkcje przyjęte przez światowy przemysł samochodowy w 1950 roku, nie będąc opartym na żadnym zagranicznym modelu i posiadając unikalne podwozie, kabinę i inne części. Produkcja ZIL-130 trwała nawet po rozpadzie Związku Radzieckiego, ostatecznie kończąc się w 1994 roku, kiedy oprzyrządowanie projektowe zostało sprzedane UamZ, a produkcja była kontynuowana jako ciężarówka UamZ-43140 do 2012 roku. Od połowy lat 60 XX wieku tego typu ciężarówki można było spotkać praktycznie na każdym placu budowy w Polsce. Wersja ZSK-10 to samochód do przewozu paszy wykorzystywany w państwowych Sowchozach na terenie ZSRR. Sowchozy to państwowe gospodarstwo rolne, charakterystyczne dla gospodarki ZSRR. Nazwa jest skrótowcem od sowietskoje choziajstwo (советское хозяйство), gospodarstwo radzieckie. W 1974 roku istniało 17 700 sowchozów, a w 1989 roku 23 300 gospodarujących na 107,9 mln hektarów. Michaił Gorbaczow częściowo zreformował sowchozy w ramach pieriestrojki, po upadku ZSRR i przywróceniu prywatnej własności ziem część sowchozów rozwiązano. Prezentowany model posiadał zbiornik na paszę o pojemności 9m3 i składał się z trzech komór oddzielonych od siebie ścianami i jednokierunkowymi zaworami aby zawartość nie cofała się w czasie rozładunku . W dolnej części pojemnika znajdował się poziomy ślimak napędzany przez silnik za pośrednictwem wałka odbioru mocy. Dzięki ślimakowi ładunek przesuwał się do rury rozładunkowej .Ponadto do tylnej ściany zbiornika przymocowano drabinkę umożliwiającą dostęp do rury rozładunkowej i do pokrywy znajdującej się na górze . Pojazd w czasie zasiewów transportował ziarno .Konstrukcja ZSK-10 jest oparta na odwróconej skrzyni z modelu MMZ-585 . Szeroki na górze pojemnik zwęża się ku dołowi i został wykonany z blachy o grubości 3 mm . Do opróżniania pojemnika służyła rura zamontowana w jego tylnej części a jej minimalna wysokość wynosiła 1,5 m a maksymalna 6,5 m. Rozłożenie rury rozładunkowej wymagało od kierowcy wykonania około 40 ruchów dźwignią uruchamiającą mechanizm hydrauliczny . W późniejszych latach proces ten zautomatyzowano poprzez wprowadzenie mechanizmu który był obsługiwany naciśnięciem guzika na panelu sterującym.