ZIŁ 41044

RYS HISTORYCZNY  : ZiŁ-4104 był limuzyną budowaną przez ZIŁ od końca lat 70. do początku lat 80., kiedy to służył jako środek transportu elity Związku Radzieckiego. Szacuje się, że każdego roku produkowano nie więcej niż pięćdziesiąt samochodów.

OPIS  : ZIŁ 41044

Pierwotnie oznaczony jako ZiŁ-115, ZiŁ-4104 był aktualizacją ZiŁ-114, z którym dzielił to samo podwozie i ponad połowę elementów mechanicznych. Pomimo tego samego podwozia, ZiŁ-4104 był aż o 314 kg cięższy od 114. Pod względem mechanicznym ZiŁ-4104 został również ulepszony w stosunku do 114. Silnik V8 z popychaczem w modelu 114 miał skok tłoka zwiększony z 95 mm do 105 mm. Dzięki średnicy otworu 108 mm pojemność wzrosła z 6959 cm³ do 7695 cm³ , co przez cały okres eksploatacji modelu było jednym z największych silników do samochodów osobowych na świecie (Cadillac produkował silnik o pojemności 7730 cm³, powiększony do 8200 cm³). Silnik ten rozwijał 315 KM SAE Gross przy 4,400 obrotach na minutę i pokaźne 608 N⋅m (448 lb⋅ft) przy 2500 obr./min. Samochód waży 3400 kg , ma 6339 mm długości, 2068 mm szerokości i 1500 mm wysokości. Wśród jego cech szczególnych była specjalna laminowana szyba przednia i trójwarstwowe szyby, rzekomo zapewniające ochronę przed promieniowaniem w przypadku ataku nuklearnego, a także zduplikowane systemy, w tym podwójny zapłon, dwa 74-amperowe akumulatory połączone równolegle i dwie pompy paliwowe. Konsola i deska rozdzielcza zostały pokryte brzozą karelską o grubości 10 mm, a tylne siedzenie sterowane radiem (odbiornik Ryga), elektrycznie sterowane szyby, ogrzewanie i klimatyzacja; w konsoli z przodu znajdował się odtwarzacz kasetowy Vilma. Zbiornik paliwa miał pojemność 120 l , a samochód używał benzyny ołowiowej 95 oktanowej, uzyskując 22 l/100 km. Do 1984 roku nowa trzybiegowa automatyczna skrzynia biegów zastąpiła znacznie przestarzały dwubiegowy typ, który był używany przez ZIL od pierwszego ZiŁ-111 w 1958 roku. Jako oficjalne samochody państwowe, ZiŁ-4104 były „budowane w warunkach ścisłej tajemnicy” i były „przechowywane w zamkniętych garażach przez specjalny oddział KGB”, a wszyscy zaangażowani w ich budowę i serwisowanie byli zobowiązani do zachowania tajemnicy. 

Warianty:

ZIŁ-4104: Model podstawowy. Znany również jako ZIŁ-115; produkowany w latach 1978-1983.

ZiŁ-4105: Opancerzona wersja ZiŁ-4104.

ZIŁ-41042: Wersja karetki pogotowia. Znany również jako ZiŁ-115A.

ZIŁ-41043: Jak ZiŁ-41042, z wyjątkiem sprzętu komunikacyjnego.

ZiŁ-41044: Wersja kabrioletu z krótkim rozstawem osi.

ZiŁ-41045: Zmieniono stylizację ZiŁ-4104. Produkowany w latach 1983-1985.

ZiŁ-41046: Wersja radiowa samochodowa.

ZIŁ-41048: ZiŁ-4104 z automatyczną klimatyzacją. Wyprodukowany w 1984 roku.

ZIL-41051: Opancerzona wersja ZiŁ-41045.

W późniejszych latach produkcji 4104 ZIL wprowadził dwa modele pochodne oparte na podwoziu 4104 i skróconym podwoziu ZiŁ-117, które nie było wcześniej używane z silnikiem o pojemności 7,7 litra.

Model 41044 był kabrioletem z krótszym rozstawem osi. W przeciwieństwie do poprzednich kabrioletów ZIL, miał tylko dwoje drzwi, ale poza tym był typowy dla ZIL.

41042 był rzadkim kombi produkowanym przez ZIL, ale kilka zbudowanych egzemplarzy było używanych jako karetki pogotowia dla sekretarzy generalnych w Związku Radzieckim.

Miejsce ZiŁa-117W zajął typ 115W, który w myśl stosowanego od końca lat 70. systemu oznaczania radzieckich aut nosił nazwę 41044. W istocie był to solidnie zmodernizowany poprzednik – zmiany objęły panele nadwozia oraz elementy napędu. Po raz kolejny pod maskę wsadzono większy silnik. Pojemność skokowa urosła aż do 7,7 litra, z których uzyskiwano 315 KM. ZiŁ-41044 został ostatnim defiladowym samochodem Związku Radzieckiego. Ich kariera w kraju rad zakończyła się w 1990 roku. Powrót na Plac Czerwony nastąpił dopiero 5 lat później, z okazji 50 rocznicy zakończenia II wojny światowej.